— Навошта?
Дарогі вакол горада будуем. У вас дарогі з асфальту і бетону, а ў нас з гліны. Яна цвярдзее пад сонцам і становіцца нібы косць. Роўныя, шырокія дарогі выходзяць. Ды нікому яны непатрэбныя. Карп загадвае, каб будавалі.
Дарогі… Кожная дарога, нават сцяжынка, пратаптаная нагамі, вядзе ці то да другога горада, ці то да другой вёскі, ці то ў лес, ці то да крынічкі… А гэтыя куды вядуць? У пустыню?
— Значыць, там гліняныя горы? — дапытваўся Васіль.
— Гліняныя. Хутка ўбачыце.
Васіль развёў рукі, нібы птушка крылы, калі збіраецца ўзляцець.
— Мы пойдзем туды, дзе горы?
— Пойдзем. Адтуль да горада недалёка.
І мы рушылі туды, дзе ледзь віднеліся дзіўныя гліняныя горы. Уперадзе — Сакс з палаткай на плячы, за ім — Васіль, пасля я, а ззаду Піліп Макаравіч. Калі б хто-небудзь паглядзеў на яго збоку, то адно з двух: альбо ад смеху пакаціўся б, альбо за кіламетр абмінуў бы. Уявіце сабе. За плячыма балончык, спераду трубка-рагулька, на галаве рукзак. Так, так, цяпер Піліп Макаравіч нёс рукзак на галаве. Нездарма трэніраваўся. Спатрэбілася. А збоку паглядзець — не чалавек ідзе, а нібы нейкі танк па пяску рухаецца. Рукзак, нібы вежа, трубка-рагулька, нібы ствол кулямёта, балончык, нібы бак з-пад бензіну. Сапраўдны танк.
— Піліп Макаравіч, вам цяжка? — пытаюся.
— Можна трываць. Афрыканскія жанчыны і не такі цяжар на галаве носяць.
Шчыра пазайздросціў яму. Гаваркі, вясёлы. З'явіцца хмурынка на твары — стараецца прагнаць. А хіба яму лёгка? Я без рукзака іду, і ўсё роўна пот залівае вочы.
— Піліп Макаравіч, давайце я рукзак паднясу.
— Тупай, Антон, тупай, — прагаварыў Піліп Макаравіч. — Для мяне гэта звычайная трэніроўка.
Калі б быў асфальт, то тупаў бы. Нібы вожык, тупаў бы. А па пяску не патупаеш. Цягнешся, нага адна адну даганяе.
Успомнілася, як у школе расказвалі, што ў бязлюднай пустыні міжволі стараешся адзначыць кожную новую рысачку, кожны адбітак на пяску. Падобнае бывае і тады, калі па незнаёмай дарозе едзеш. Ручай цячэ — зірнеш на яго, вёсачка з'явіцца — ва ўсе вочы разглядаеш. Пачынаеш думаць: «А хто ў той вёсачцы жыве?
Ці ёсць там школа? Ці гуляюць у футбол?» Безліч розных пытанняў.
Вядома, у пустыні ні крынічкі, ні вёсачкі. Ды ўсё роўна нешта адметнае адзначаеш. Вось нейкія звілістыя лініі, адбіткі лап.
— Піліп Макаравіч, чые гэта сляды? — пытаюся.
— Лінейчатая яшчарка пакінула. Ох і хуткая яна! Бачыш, як хвастом прачарціла?
— Выходзіць, тут, у пустыні, ёсць жыццё?
— Есць. Падобнае, як і ў нашых пустынях. Мне Сакс казаў.
— Але ж тут кіслароду зусім мала.
— Жывёльны свет прыстасоўваецца да навакольнага асяроддзя, нават калі ўмовы самыя жорсткія. Чаму так? Загадка прыроды. Возьмем асу. Яна жыве і ў нашых пустынях, дзе таксама няма ніводнай кветачкі. Лятае, мітусіцца, ні на секунду не спыняецца. Яе энергія нібы не мае межаў. Некаторыя вучоныя лічаць, што восы ў пустынях выкарыстоўваюць энергію сонечных промняў.
«Сонечнай энергіі тут не толькі для асы, але і для слана хапіла б, — падумаў я. — Каб выкарыстаў усю, то ўсе пяскі абегаў бы».
— А чый той след? Бачыце? Быццам хтосьці тоўстую вяроўку цягнуў.
— Змяя-страла пакінула. Я спыніўся што ўкопаны.
— І змеі тут ёсць?
— Не бойся. Змяя-страла неядавітая. Яе зубы, якія звязаны з яданоснымі залозамі, знаходзяцца глыбока ў ротавай поласці. Іх яна толькі ў яшчарку запускае.
— Чаму яна называецца змяя-страла? — пачуў нашу размову Васіль…
— Казахі-качэўнікі яе вельмі баяліся. Вось і склалі легенду, што яна хуткая, як страла, што, разагнаўшыся, можа наскрозь прабіць вярблюда.
Лепей не казаў бы Піліп Макаравіч пра змяю-стралу, пра тое, што можа прабіць вярблюда. Ніхто не даказаў, легенда гэта ці не легенда. Казахі-качэўнікі, можна сказаць, дзеці пустыні, што агню змяю-стралу баяліся. Нездарма… Загадкамі кажа Піліп Макаравіч. Сама быццам ядавітая, а зубы неядавітыя. Чалавека быццам не кранае, а на яшчарку нападае. Штосьці тут не так, не ўсё сыходзіцца. Пашанцавала… Пад нагамі змеі поўзаюць. На табе! Цяпер, перш чым ступіць, я глядзеў пад ногі. Падыму нагу, гляну, тады ступаю. Другую падыму, гляну, ступаю. Ды яшчэ па баках цікую. А што, калі змяя, стралою разагнаўшыся, ляціць, каб маю нагу пранізаць наскрозь?
Вам смешна? Але ж трэба было неяк ратавацца. І лісіца ад дажджу пад барану хавалася: не ўсякая, казала, кропля пападзе.
Ох і стаміўся! Уяўляеце? Трэба і пад ногі глядзець, і па баках азірацца. Нават Васіль заўважыў гэта. Вочы ў яго на патыліцы, ці што?
— Антон, чаго ты азіраешся, як злодзей?
— Так сабе.
— Проста так не бывае, — сказаў Васіль, нібы філосаф.
— Мышцы шыі трэнірую. Каб мацнейшыя былі. Хутка рукзак на галаве панясу.
— Глядзі, каб галава не перакруцілася, — нязычліва прамовіў сябар.
Вы, відаць, скажаце: баязлівец. А мне ў вас хацелася б запытацца: смелыя былі б, калі б пад самым носам сляды змяі бачылі?
Што яшчэ бачыў у пустыні? Мураша. Не такога, як у нас, чорнага, якія каля кожнай хаты ўлетку бегаюць, а жоўтага, што пясок, чымсьці падобнага на нашага рыжага, ляснога. Нашы, як ведаеце, не вельмі хутка поўзаюць, хоць і спяшаюцца. А гэты? Нібы маланка, мільгануў. Спярша я нават не паверыў, што мураш. «Ці не маленькая гэта змяя-страла?» — падумалася.
— Хіба мурашы ў пустыні жывуць? — пацікавіўся ў Піліпа Макаравіча.
— Жывуць, — пачуў у адказ.
— Такія жоўтыя? Такія, што шпарка бегаюць?
— Усё правільна, Антон. Гэта мурашкі-бегункі. Вось якая яна, пустыня. Жоўтае сонца, жоўты пясок, жоўтыя мурашкі…
— Антон, муха! — раптам крыкнуў Васіль. Сапраўды муха. Яна метэорам насілася над пяском, раз-пораз пралятаючы каля нас. Дома муху толькі тады заўважыш, калі вельмі надакучыць, калі смаліцаю прычэпіцца. А тут мы глядзелі на яе, нібы на які заморскі цуд.
Так, у пустыні ўсё інакш успрымаецца. Зусім інакш.
Пясчаны ўдаўчык ці міраж?
Стаміліся, ідучы па пустыні. Асабліва я і Васіль. Ледзь ногі перастаўлялі. Зусім з сіл выбіліся. Заўважыў Сакс, прапанаваў:
— Давайце палатку паставім. Адпачнём.
— Давайце, — пагадзіўся Піліп Макаравіч. — Яшчэ адзін пераход застанецца, а там…
Не даказаў, махнуў рукою. І без слоў было ўсё зразумела. Там, у горадзе, Карп і ягоная світа. Не з хлебам-соллю сустрэнуць яны нас. А яшчэ ў горадзе людзі, якія, як і мы цяпер, ходзяць з балончыкамі за плячыма.
Мы залезлі ў палатку, якую паставілі Сакс і Піліп Макаравіч, селі, выцягнулі ногі. Нарэшце можна адпачыць, скінуць капелюшы, падобныя на мексіканскія самбрэра. Я заплюшчыў вочы.
У вачах, што жывы, паўстаў лес. Лес — наш зялёны сябар, наш добры доктар. Ялінкі, сосны, бярозкі, асінкі… Быццам у калейдаскопе, праплывалі перад вачыма. І грыбы… Крамяныя баравікі, дружныя сямейкі лісічак, падасінавікі на доўгіх ножках, зграбныя, нібы вытачаныя, чырвонагаловікі…
Грыбы… Грыбныя мясціны… Запаветныя, самыя любімыя. Не раз са старэйшым братам туды на золаку спяшаліся, пакідаючы росны след…
Я расплюшчыў вочы, уздыхнуў:
— Хутка грыбы пойдуць.
— Першыя грыбы смачныя смажаныя, — азваўся Васіль. — Калі на сале падсмажыць, ды з цыбуляю. Мяне тады ад патэльні за вушы не адцягнеш. Ем і есці хочацца.
— Каб з'есці, трэба спярша назбіраць, — сказаў я.
— Я аднаго разу грыбы на кусце знайшоў,— паведаміў Васіль.
— Там на патэльні смажыліся?
— На патэльні… На патэльні…— пакрыўдзіўся Васіль. — Сам ты патэльня. Яны на галінках былі нанізаны.
— Там і запіска ляжала: Васілю ад лясных гномікаў?
— Не верыш? — ускочыў Васіль. — Не верыш?
Я аж за жывот схапіўся, зарагатаўшы. Бывае ж такое. Чым болей табе даказваюць, тым большы смех разбірае. Можна сказаць, без усякай прычыны. Канешне, разумеў, што тыя грыбы няйначай як вавёрка на галінкі нанізала.
— Ха-ха-ха… Грыбы Васілю ад лясных гномікаў… Гномікі любяць Васіля. Павесілі грыбы, як цацкі на ёлку… Ха-ха-ха… Мухаморы павесілі. Васіль мухаморы з цыбуляй смажыў. Х-ха-ха…