Pamiž uzvyšenniami, padobnymi na pražyłki, ja adkryŭ štości nakštałt bieraha, niekalki dziesiatkaŭ kvadratnych mietraŭ dosyć spadzistaj, ale amal što plaskataj pavierchni, i spikiravaŭ mašynu tudy. Pasadka była ciažejšaja, čym ja ŭiaŭlaŭ, ja ledź nie začapiŭsia vintom za vyrasłuju prosta na vačach scianu, ale ŭsio skončyłasia biez pryhod. Ja adrazu ž vyklučyŭ mator i adkinuŭ vieka kupała. Stojačy na kryle, ja pravieryŭ, ci nie pahražaje hielikapteru niebiaspieka spaŭzci ŭ Akijan; chvali lizali zubčasty kraj bieraha za niekalki krokaŭ ad miesca pasadki, ale hielikapter upeŭniena stajaŭ na šyroka rasstaŭlenych pałazach. Ja saskočyŭ na… „ziamlu”. Toje, što napačatku ja paličyŭ scianoj, za jakuju ledź nie začapiŭsia, było vializnaj, dziravaj, jak rešata, tonkaj, jak plonka, kascianoj plitoj, što tyrčkom stajała i prarasła pataŭščenniami nakštałt maleńkich halerej. Ščylina šyrynioj niekałysi mietraŭ naŭskasiak padzialała ŭsiu hetuju šmatpaviarchovuju płoskasć i vyjaŭlała pierspiektyvu hłybini. Taja ž pierspiektyva była vidać praz vialikija, raskidanyja aby-iak adtuliny. Ja zalez na bližni vystup sciany i adznačyŭ, što padešvy skafandra niezvyčajna ŭstojlivyja, a sam skafandr zusim nie pieraškadžaje ruchacca. Apynuŭšysia na vyšyni piaci pavierchaŭ nad Akijanam, ja paviarnuŭsia tvaram da škiletapadobnaha piejzažu i tolki zaraz zdoleŭ jak sled razhledzieć jaho.
Mimoid dziŭnym čynam nahadvaŭ staradaŭni napaŭrazburany horad, niejkaje ekzatyčnaje marakanskaje pasielišča, jakoje šmat stahoddziaŭ tamu było zrujnavana ziemlatrusam ci niejkim inšym kataklizmam. Ja vyrazna bačyŭ pakručastyja, napałovu zasypanyja i zabarykadavanyja ruinami vulički, jakija kruta spuskalisia da bieraha, kala jakoha bulkała pienistaja maź, vyšej uzdymalisia acalełyja zubcy scien, bastyjony, ich akruhłyja asnovy, a ŭ vypukłych i z upadzinami scienach čarnieli adtuliny, padobnyja na razburanyja vokny abo krapasnyja bajnicy. Uvieś hety horad-vyspa, ciažka nachileny nabok, jak napaŭzatopleny karabiel, biazmetna, nieŭsviadomlena sunuŭsia napierad, marudna pavaročvaŭsia, cieni laniva poŭzali pa zavułkach ruin, časam praz ich prabivaŭsia soniečny pramień, padajučy na toje miesca, dzie ja stajaŭ. Z vialikaj ryzykaj ja zalez jašče vyšej, z vystupaŭ nad majoj hałavoj pasypałasia drobnaje smieccie. Padajučy, jano kłubami pyłu zapoŭniła pakručastyja vulički i ciasniny. Viadoma, mimoid nie skała, padabienstva z vapniakom znikaje, kali voźmieš u ruku askołak: jon značna lahčejšy za piemzu, u jaho drobnajačeistaja budova; tamu jon niazvykła pavietrany.
Ja ŭzniaŭsia ŭžo tak vysoka, što pačaŭ adčuvać ruch mimoida: pad udarami čornych muskułaŭ Akijana jon nie tolki płyŭ napierad nieviadoma adkul i nieviadoma kudy, ale i nachilaŭsia to ŭ adzin, to ŭ druhi bok, vielmi niaspiešna, kožnaje takoje vahannie supravadžałasia praciahłym cmokanniem buraj i žoŭtaj pieny, što sciakała z aholenaha boku. Hety chistalny ruch byŭ nadadzieny mimoidu vielmi daŭno, vidać, jašče nad čas jaho narodzin, jon zachavaŭ jaho dziakujučy svajoj vializnaj masie. Ahledzieŭšy z vyšyni ŭsio, što možna, ja asciarožna spusciŭsia ŭniz i tolki tady, jak ni dziŭna, zrazumieŭ, što mimoid mianie absalutna nie cikavić i što ja prylacieŭ siudy, kab sustrecca nie z im, a z Akijanam.
Ja sieŭ na cviorduju patreskanuju pavierchniu za niekalki krokaŭ ad hielikaptera. Čornaja chvala ciažka zapaŭzła na bierah, raspluščyłasia i straciła koler. Kali jana adstupiła, na bierazie zastalisia dryhotkija nitki slizi. Ja padsunuŭsia jašče bližej i praciahnuŭ ruku nasustrač nastupnaj chvali. Tady jana dakładna paŭtaryła toje, z čym ludzi sutyknulisia jašče amal sto hadoŭ tamu: zatrymałasia, krychu adsunułasia, abkružyła maju ruku, nie dakranajučysia, adnak, da jaje, tak što pamiž rukavicami skafandra i ŭnutranym bokam pahłyblennia, jakoje z vadkaha adrazu stała miasistym, zastaŭsia tonki słoj pavietra. Ja pavoli padniaŭ ruku, chvala, a dakładniej, jaje vuzki atožyłak, pajšła ŭsled za rukoj pa-raniejšamu achoplivajučy maju ruku pastupova sviatlejučym brudnavata-zialonym słojem. Ja ŭstaŭ, kab padniać ruku jašče vyšej. Atožyłak sciudzianistaha rečyva napiaŭsia, jak dryhotkaja struna, ale nie parvaŭsia. Asnova całkam raspluščanaj chvali, jak dziŭnaja, ciarplivaja ŭ čakanni kanca ekspierymienta istota, prychinułasia da bieraha la maich noh, taksama nie datykajučysia da ich. Zdavałasia, što z Akijana vyrasła ciahučaja kvietka, čašačka jakoj achoplivała maje palcy, staŭšy ich dakładnym niehatyvam, ale nie datykałasia da ich. Ja adsunuŭsia. Atožyłak zatrymcieŭ i nieachvotna viarnuŭsia nazad, ełastyčny, chistki, niaŭpeŭnieny. Chvala ŭzniałasia, uciahvajučy jaho ŭ siabie, i znikła za bieraham. Ja paŭtaraŭ hetuju hulniu da taho času, pakul znoŭ, jak i sto hadoŭ tamu, adna z čarhovych chval nie adkaciłasia abyjakava, nibyta zdavolenaja novymi ŭražanniami. Ja viedaŭ, što mnie daviałosia b čakać niekalki hadzin, pakul znoŭku pračniecca jaje „cikaŭnasć”. Ja sieŭ. Dobra viadomaja mnie z knih zjava nibyta pieraradziła mianie: nijakaja teoryja nie mahła pieradać realnaha ŭražannia.
U pačkavanni, roscie, raspaŭsiudžvanni hetaha žyvatvoru, u jaho ruchach — u kožnym paasobku i va ŭsich razam — vyjaŭlałasia niejkaja, tak by mović, asciarožnaja, ale nie pałachlivaja naiŭnasć, kali jon sprabavaŭ až da samazabyccia, paspiešna zviedać, achapić novuju, niečakana sustretuju formu i na paŭdarozie vymušany byŭ adstupicca, bo heta pahražała parušenniem miežaŭ, vyznačanych tajamničym zakonam. Jaki nievierahodny kantrast ujaŭlała jaho niakidkaja cikaŭnasć z nievymiernasciu, što bliščała ad haryzontu da haryzontu. U miernym dychanni chvalaŭ ja ŭpieršyniu tak vyrazna adčuvaŭ vielikanskuju prysutnasć, mahutnuju, nieadolnuju maŭklivasć. Zachopleny suziranniem, skamianieły, ja apuskaŭsia ŭ niedasiažnyja hłybini i, hublajučy samoha siabie, zlivaŭsia z vadkim slapym hihantam. Ja daravaŭ jamu ŭsio, biez malejšaha namahannia, biez słoŭ, biez dumak.
Uvieś apošni tydzień ja pavodziŭ siabie tak prystojna, što niedavierliva bliskučyja vočy Snaŭta ŭ rešcie rešt pierastali za mnoj sačyć. Zniešnie spakojny, ja ŭsio-taki niečaha čakaŭ. Čaho? Viartannia jaje? Jak ja moh? Kožny z nas viedaje, što ŭiaŭlaje z siabie materyjalnaja istota, jakaja paduładna zakonam fizijałohii i fiziki, i što moc usich našych pačucciaŭ, navat abjadnanych, nie moža supraćstajać hetym zakonam, a moža tolki nienavidzieć ich. Adviečnaja viera zakachanych i paetaŭ va ŭsiemahutnasć kachannia, jakoje pieramahaje smierć, stahoddziami nieadłučnyja ad nas słovy „finis vitae sed non amoris” [5]— usio heta padman. Ale hety padman nie smiešny, jon nie maje sensu. A voś być hadzinnikam, što adličvaje bieh času, hadzinnikam, jaki to razbirajuć, to zbirajuć nanava, u miechanizmie jakoha, ledź tolki kanstruktar zakranie majatnik, naradžajucca adčaj i kachannie, viedać, što ty tolki repietytar pakut, tym macniejšych, čym bolš smiešnymi jany stanoviacca ad ich šmatkratnasci? Paŭtarać čałaviečaje isnavannie, ale paŭtarać jaho tak, jak pjanica paŭtaraje zvykłuju miełodyju, kidajučy ŭsio novyja i novyja miedziaki ŭ muzyčnuju šafu? Ja ni chviliny nie vieryŭ, što vadki hihant, jaki niasie ŭ sabie smierć sotniam ludziej, da jakoha dziesiatki hadoŭ usia maja rasa marna sprabavała zvić choć nitačku parazumiennia, što jon, jaki biazmetna honić mianie, jak pylinku, budzie ŭzrušany trahiedyjaj dvuch ludziej. Ale jaho dziejanni mieli niejkuju metu. Praŭda, navat u hetym ja nie byŭ całkam pierakanany. Adnak prosta sysci, sastupić — aznačała zakreslić tuju, niachaj sabie isnujučuju tolki va ŭiaŭlenni mažlivasć, jakuju daruje pryšłasć. Dyk što ž urešcie — hady siarod mebli i rečaŭ, da jakich my razam datykalisia, u pavietry, jakoje jašče zachoŭvaje jaje dychannie? U mianie nie było nadziei. Ale ja žyŭ čakanniem, heta było apošniaje, što zastałosia ad jaje. Jakija zdziajsnienni, kpiny, jakija pakuty jašče čakali mianie? Ja ničoha nie viedaŭ, ale pa-raniejšamu vieryŭ, što nie minuŭ jašče čas niazvykła surovych cudaŭ.
Zakapane, červień 1959 — červień 1960