У панядзелак рана
Сіняе мора играла.
А там Мар'ічка ваду брала
I ў мора ўвалівала,
I ў мора ўвалілася,
I ў Іванькі прасілася:
— Іванька мой міленькі,
Вылій жа ваду з мора
I вазьмі мяне з гора.
— Мар'ічка мая мілая,
У мяне i чаўночак,
У мяне i вясельца,
I хінецца да цябе
Мае сэрца.
* * *
З чыстага полечка гуci лятуць,
З цёмнага лясочку сваты едуць.
— A выйдзі, дзяўчына, пераймі
сватоў.
Варанога каня за абротачку,
Маладога Паўлачку за ручачку.
Варанога коніка ў стаіньку,
Маладога Паўлачку ў хатачку.
Вараному коніку броку-аўса,
Маладому Паўлачку піва-віна.
* * *
Пасадзілі паненачку на дзяжы.
— Хадзі, мамулечка, паглядзі,
Ці добра паненачцы сядзеці,
Ці лёгка мамульцы глядзеці.
А пара, пара лучыначкі паліці,
А пара, пара грабёлачкі шукаці,
А пара, пара русую коску часаці.
A ўжо косачка, ўжо русая
У шаўку пабывала,
A ўжо Наталачка,
Ужо маладзенькая
З дзеўкамі адгуляла.
* * *
Кацілася заранка з падгор'я,
Прасілася наша малада з застолля:
— А, дзяўчаткі, вы, баярачкі, вы
мае,
A пусціце з застолліка вы мяне.
А хоць жа коскамі дварок падмяту,
А хоць я слёзкамі ганак памыю.
— A быў жа табе вольны дзянёчак
— субота,
А была ж табе ў твайго таткі
работа.
Было падмятаць таткаў дварочак
мяцёлкай,
Было ўмываць таткаў ганачак
вадзіцай.
* * *
Ай, вумная-разумная Аксінка.
Сама села застолікам піць-гуляць,
A паставіла сваіх браціткаў
пілнаваць,
Каб не ўзыйшоў ясны месяц з
зарою,
А каб не прыехаў яе міленькі з
сястрою.
A застольнічкі-свавольнічкі гулялі,
A пільныя браціткі не ўпілнавалі.
A ўзыйшоў ясен месяц з зарою,
A прыехаў яе міленькі з сястрою.
* * *
— Ай, сядзь, дзяўчына,
Па канец стола,
Мы на цябе нагледзімся.
Аддалі цябе дужа далёка,
Не скора ўбачымся.
Ай, тут вуліцы незнаёмыя,
Ай, ты тут блудзіць будзеш,
Ай, тут суседзі незнаёмыя,
Аб цябе судзіць будуць.
— Ай, я вуліцы праведаю,
Не буду блудзіці.
Ай, з суседкамі пазнаёмлюся,
Не будуць судзіці.
* * *
Наша маладая,
Як сыр белы.
Наш малады,
Як пень гарэлы.
Наша маладая,
Як сураежка.
Наш малады,
Як пабаешка.
* * *
— Не стой, Божа, пад вакном,
Хадзі, Божа, ў хатку,
А сядзь, Божа, на куце,
А дай долю сіраце.
— І я ў хатку не пайду,
Я ў сенечках пастаю,
Сіраце долю перашлю.
Дзяўчына ў татулькі дары просіць:
— Татулька родненькі, дары мяне.
— Дачушка родная, чым цябе
дарыць?
— I хлебам i соллю,
I шчасцем i доляй.
* * *
А белая кудравая бяроза,
А бедная наша дзяўчынка сіротка.
Маладзенькая па магільнічку
хадзіла,
Чаравічкамі магілачку страчыла,
I слёзкамі жоўты пясочак мачыла,
Паціхусеньку сваю мамульку
будзіла:
— A ўстань, мая мамулька,
не ляжы,
Хоць жа мне ты гэты вечарочак
паслужы.
— А я не магу, мае дзетанька,
ўстаці,
Грабовы дошкі сціснулі ножкі,
Не магу пайсці к табе.
Сырая зямля на сэрца лягла,
Не магу пачуці цябе.
Жоўты пясочак залёг насочак,
Неяк прадыхнуці.
Траўка-мураўка зарасла вочкі,
Не магу на цябе паглядзеці.
Вечны замочак замкнуў раточак,
Не магу табе парадзіці.