* * *
Казалі: на моры вады многа,
A прыйшлі чарэпаць са дна сухога.
Казалі: ў Ганначкі радні многа,
А як сталі дарыці, — няма
нікога.
Цётачкі, дзядзечкі па запеччыку,
Сястрыцы, бараціткі па
заплеччыку.
Пайшлі па хатах суседзі старыя,
Паклаліся спаці дзеці малыя.
* * *
За лесам, лесам
Ды мядзведзь рыкаіць.
Ой, будзіць табе, дзетка,
Свякроўка ліхая.
Я сваю свякроўку
У пярыну ўкіну,
Я сваму мядзведзю
Саладзін падкіну,
Спi, мая свякроўка,
Не прачхніся,
Cni, мой мядзведзька,
Не насіся.
* * *
Аставайся, мая мамулька, здарова,
А падпала ка мне
З Украіначкі дарога.
А ты будзеш, мая мамулька,
Тужыці,
А я буду чужой свякроўцы
Гадзіці.
А ты будзеш, мая мамулька,
Бедаваці,
А я буду чужой свякроўцы
Слугаваці.
ХРЭСЬБІНЫ
Ідзі, кумок, касі, мяту,
Накрый куме хату...
* * *
А запаржыце каня варанога,
A завязіце кума маладога.
А наш кумочак паездзінкі любідь,
А можа ж, нам ён гарэлачкі
купіць.
А запражыце авечку-пузатку,
A завязіце бабульку ды ў хатку,
А запражыце авечку-сівушку,
A завязіце бабульку-шчырушку.
А наша бабка паездзінкі любіць,
Тады ж яна нам гарэлачкі купіць.
* * *
I дождж ідзець,
I снег падзець
На куміну хату.
Ідзі, кумок,
Kaci мяту,
Накрый куме хату.
Ідзі, кумок,
Kaci сена,
Накрый куме сені.
* * *
А вы, столікі, вы цісовыя,
А чаго вы стаіцё
Не засланыя ў мяне?
А вы, госцікі, мае любыя,
А чаго вы сядзіцё
Невясёлыя ў мяне?
Ці мой хлеб не пушон,
Ці мой хмель не вясёл?
Адкажыце шчыра мне.
Як мой хлеб не пушон,
Я яго падпушу.
Як мой хмель не вясёл,
Я яго падвесялю.
* * *
Па лугу бабка хадзіла,
Карэнніка капала,
Настоічкі стаўляла,
Радзішачку паіла.
Каб яе ўроцы не бралі:
Жаноцкія пасмехі,
Дзявоцкія пагляды.
* * *
A пазавіце Іванечку з току
Хай прынясець ён
Вішнёвагаа соку.
— Калі сыночак, —
За морам здабуду,
Kaлi дачушка, —
Дык так абыйдзецца.
* * *
Ты, кумочак, сорам май,
А на мыла рубля дай.
Радзілася паненачка,
Хочаць мыцца беленька.
Штодзянёчак фунточак,
A ў нядзельку пудочак.
Добра, добра бацьку мець,
Адчыняе бацька клець.
Не паспелі песню спець,
А ён жа нам дары шлець.
* * *
— А чаго ты, яліненка, не зялёна?
— А як жа мне, ялінечцы,
зеляной быць?
Пада мной два купчыкі начавалі.
Яны мне сучча-вецце паламалі.
— А чаго ты Мар'ічка, не вясёла?
— А як жа мне маладой вясёлай
быць,
Калі мяне мой Іванька зневажаіць,
Істопачкі, каморачкі замыкаіць?
А я йстопачкі, каморачкі
адчыніла,
Усю сваю бяседачку нанаіла.
* * *
Піва п'яна, піва п'яна,
Гарэлачка горка.
Захварэла,задурэла
Стахванава жонка.
Трэцці гадок,
Як п'ець мядок,
Дамоў не бываідь.
А хто ж яе маладзенькай
Хаткі даглядаіць?
А ёсь жа ў яе служкі —
Сынкі ды дачушкі.
Сыночкі загонюць,
Дачушкі падоюць.
* * *
Hi на кога мне не жаль,
Як на татку свайго.
На каго ён памяняў,
Мяне замуж аддаў, —
Ці на хату багату,
ЦІ на коні вараных,
Ці на служак маладых?
Хоць i хата багата,
Невясёла. мне жыць,
Хоць i коні вараныя,
Мне не ездзіць на ix,
Хоць i слугі маладыя,
Не загадаваць мне.
Самі сядуць абедаці,
Мяне шлюць па ваду.
А нясу ж я ваду, прыслухаюся,
Сям'я мужа навучаіць,
Нагавараваіць:
— Ты чаму жонку не б'еш,
Жонцы волю даеш?
— А за што мне жонку біць,
Калі з жонкай міла жыць?