— Мо крыху потым... — лекар азірнуўся на Андрэя. Андрэй выходзіў. Для яго цяпер самым галоўным было рушыцца ў аптэку. Думаў ён і аб тым, ці будзе там чарга.
Яму прапісана масць, пра якую мілая фармацэўтка паведаміла, што яе трэба рабіць і Андрэй павінен зайсці зноў! — увечары, каля паловы дзевятай. Не пазней.
— Мне абрыдла стаяць у чэргах, — знерваваўся ён. — Гэта масць мо і не завельмі патрэбная?
— Атрымаеце па-за чаргою, - ветліва вытлумачыла фармацэўтка. — Масць, відаць, патрэбна, калі лекар прапісаў яе вам. Зайдзіце вы, калі ласка, да паловы дзевятай.
— Усё хадзі і хадзі... — ён пасаромеўся паглядзець у яе тварык.
Дома Андрэй захутаўся ў тоўсты плед, разлёгся на канапе, набраў кіпу ўсякіх часопісаў, вышукваў у іх больш цікавыя артыкулы. ён чытаў: «Кожны разумее кар'еру, вядома, па-свойму. Гаспадару з Выганаў кар'ерай у старыя гады будзе старажаванне складаў з каменным вугалем, бо, на яго думку, дастануцца яму грошы за гультаяванне вакол драцяной агароджы, за адпачыван-не. Настаўнік пачатковай школы ўсцешыцца магчымасцю атрымаць пасаду ў тэхнікуме. Загадчык жа аптэкі не супраць таго, каб яго прызначылі дырэктарам управы аптэк. Што гэта такое, кар'ера? Праўдападобна з'яўляецца ёю адзінства ўласных памкненняў з ростам грамадскай значнасці асобы. Неабходна тут менавіта гармонія паміж удумлівымі памкненнямі і здольнасцю ўзяць на сябе тую грамадскую адказнасць... Але гэта настолькі яшчэ агульнае, што патрэбны ўдакладненні...»
Андрэй кінуў чытаць. Выдалася яму гэта знарочна аддаленым ад чалавечых турбот і надуманым, бы анекдот пра дысертацыю аб залежнасці слыху ў блыхі ад спраўнасці яе ног. У жыцці ўсё, што мы робім, абумоўлена тысячамі тысяч прычын, пра існаванне якіх не здагадваюцца нават і вучоныя, — думаў ён, не вельмі спра-чаючыся з прачытаным.
Набліжалася восьмая. Неахвотна абуўся. Калі, завязаўшы шнуркі чаравікаў, адагнуўся — плечы яго змакрэлі ад поту. Дрэнная прыкмета! У ваннай дакладна выцерся ручніком. Пашукаў скураныя рукавіцы, падшытыя аўчынкай.
Масць выдала ўжо іншая, не столькі мілая, колькі прыгожая кабетка. Дапытваючыся пра карыстанне масцю, Андрэй услухоўваўся ў яе металічны голас.
«Усё-такі самыя красныя жанчыны — гэта тыя, у якіх усё памяркоўнае, душа і цела». Выходзячы на вуліцу, Андрэй паставіў каўнер. Дзьмуў сцюдзёны ветрагон.
Ля рэстарана «Крышталь» гарлапанілі. Хтосьці адкаціўся ад зграі і замахаў рукамі да Андрэя:
— Гэй, стань! Андрэй!
Угледзеў брата, стрыечнага. Ён супыніўся перад Андрэем, у рабочай куртцы. «Адкуль ён узяўся?» — мільганула ў галаве. — Стань... Не пазнаеш мяне? Ты ўжо так распанеў, што і з братам не жадаеш павітацца?
Калісьці яны пасварыліся. Адзін другому штосьці растлумач-валі і, звычайна, па-мужыцку, з парабкоўскай зацятасцю, пазлавалі на сябе. Гады з тры або і чатыры таму назад.
— Колькі цяпер часу? — усё гаварыў брат.
— Без дваццаці дзевяць, — і тут Андрэй падумаў: «Столькі гадоў ён працуе і не купіў сабе гадзіннік!»
— Ты куды?
— Масць купляў.
— А табе што? Якая хвароба?
— Дробязь: высыпка пасля антыбіётыкаў.
— Мо ад кавалерскай хваробы, гэ-гэ-гэ... Выбачай, я занадта выпіў, — дыхнуў гарам. — Давялося, ведаеш, прымачыць адну справу... Ну, прытапіць, такую смярдзючую афёру... — ікнуў. — Я не п'яніца, не. А ты, Андрэй, што — і зусім на губу не бярэш? Ні кропелькі? Хадзі, абсцябаем паўлітэрку. Хадзі!
— Адчапіся, мне нельга. Я хворы! — знячэйна папрыкрала ўнутры. «Чаго я падыходзіў да яго? Трэба было мне пайсці, як ні ў чым не бывала. А цяпер, во, валтузіся з гэтым недарэкаю!» — Не магу і не хачу ліць!
— Так і сказаў бы адразу: не хачу з такім, як я, дурным чорнарабочліўцам. Тут ты праўду сказаў, — ён крыху працверазеў.
— Пры чым тут твая чорнарабочасць? Ты звычайна п'яны да непазнакі. А чорнарабочым быць ніхто цябе не прасіў. Наадварот: наколькі я ведаю, бацькі ажно плакалі, калі ты кінуў вучыцца ў тэхнікуме. Не хацеў — не трэба! Мазайся цяпер чорнарабочліўцам, як ты кажаш, — Андрэй: «Павінен, чорт вазьмі, ён абразіцца і адпаўзці ад мяне. Не буду ж уцякаць, бы гадзіннік украўшы!»
Прыкаціла таксі, павярнула пад гатэль і там апіхла. З машыны выходзілі сонныя людзі.
— Гэта, Андрэй, мая справа! Я кінуў вучыцца, бо так захацеў.
— Вядома, што твая...
— А ты стаўся вялікім інжынерам — ды што з таго: думаеш, больш зарабляеш ад мяне? Хвігу з макам, а не больш! Я бяру сем у месяц! А ты?
— Ну, твая праўда, я менш... — так яно і было.
— Вось бачыш! — павярнуўся ён на пяце. — Хадзем, зробім чарку.
— Ты не павінен піць, — сказаў Андрэй крыху лагадней. Ад брата, замест мазутам, пахла слівамі, што патрэскаліся ад спеласці — іх ірвалі ў аўсянае жніво за хутарам Стоцкага. Згадваліся і гнілкі ў пухкім сене, што пад самымі кроквамі гумна. Каб не куртка на браце, можна было б падумаць, што вяртаецца ён з дажынак у Антыфона, весялістых, са свежанінаю, якую смажаць на вялізнай патэльні (салодкая бараніна; калі яе елі, цякло па барадзе). Пілі тады пяршак і смачна закусвалі.