«Шэф займаецца дробязнымі непаладкамі. Цікава, ён вымушаны займацца імі ці імкнецца гэтым звычайна некага абезаўтарытэціць? Скажам, эагадчыка аддзела? гэту здагадку Андрэй такжа насіў у сваёй памяці. А вось пра галоўнае, дзеля чаго быў і ён пакліканы,.— аніяк!
Андрэя начэкваў супрацоўнік, ардынарны цікаўлівец, асобень з меданоснай ветлівасцю.
Ён нават не даслухаў расказанага Андрэем.
— Я, ведаеш, здзіўляюся пранікнёнасцю дырэктара, —гэтак той мёд. — З яго удумлівы, маштабны знаўца...
Андрэй не важыўся бесцікавець.
— ...З ім адно горы варочаць! Ён, ведаеш, выслухае, падыскутуе і не забаіцца прызнаць табе рацыю...
Слухаў амаль з фізічным болем.
— ...Нам усім надта пашанцавала мець такога кіраўніка фірмы. Я, ведаеш, не ўяўляю сябе без дырэктара! I, між намі кажучы, гэта чыстая ісціна... Але, ведаеш, не кожнаму, вядома, ён прыйшоўся даспадобы... не кожнаму...
— Так. Гэта так, — Андрэй; «Трэба паслаць яго правесці інвентарызацыю ў складзе вадкіх тавараў». — Я, забыўся сказаць табе, што трэба тую інвентарызацыю...
— Іду, — адказаў мёд, Мёд Медуновіч.
Ён завастрыў алоўкі і ўкамплектаваў фармуляры. Прыхапіў з сабою бутэрброд, з маслам і жоўтым сырам.
Андрэй жа панурыўся ў газету. У таго Медуновіча знаходзіў нешта з раба, якога не сперша і з размаху білі і якраз — перасталі. I яшчэ чарку далі.
На зыходзе дня Медуновіч прытэпаў з інвентарызацыйнага перапісу, каб сабрацца да выхаду.
— Чым больш, ведаеш, думаю я пра дырэктара, тым мацней пераконваюся, што без яго, ведаеш, прапалі б мы, як мышы ў пажар...
Абарваў яму:
— Ну, дарагі, набалбаталіся, — сказаў, прыкідваючыся заспяшаўшым. Зіркнуў на гадзіннік: «Куплю сабе пасачак яснага колеру, як манжэты кашулі». Развітаўся: — Сёння зарабілі мы на хлеб.
З гэтага часу пабойваўся Мёда Медуновіча. Мо і зненавідзеў? Не, усяго трусаваў!
— Мілага вечара! — пажадаў Медуновіч.
— Узаемна, — адказаў, намагаючыся данесці ўсмешку прыветнасці да дзвярэй, каб вытрасці яе ажно ў калідоры.
Бушавала без апамятунку завея, у якую, у цёплым адзенні, незвычайна прытульна: хоць вазьмі ты ды ляж на грумак і засні сярод ашалелай беласці. Вецер утвараў снягурныя постаці. Папіхаў у плечы, са скавытаннем: нуу-у-у-ууу-у-у-уууу-у-ууу-у!!!
Андрэй зайшоў у магазін мужчынскай моды.
Яму падалі гарнітур зеленаватага адцення. На яго фігуры, выцесанай з нечага грубага і мажнога, сядзеў ён амаль элегантна.
Снавалі пакупнікі, пераважна прыцэньваючыся. За зашклёным уваходам размаўлялі жанчыны. Яны адступілі ўзбоч, калі Андрэй выходзіў.
Чарнявейшая ўглядалася ў яго, яшчэ прыгожая і ў густоўным плашчы. Трымала яна пакунак. Яе цёплыя валасы, укладзеныя ў гаспадыньскую прычоску, ледзь прыкметна парадзелі. Пад вачыма — прыкрыя мяшэчкі, на мяжы нестарога аблічча. Позірк усё-такі не прыгас, мо толькі крыху — стаміўся? Гарачэла гарэзлівасцю, ды не легкадумнасцю. Усмешка — з зубоў, бы пахіснутых штыхецін у здаровым плоце. Белыя, ды ўжо без той асляпляльнай белізны, пры якой несур'іёзна было б гаварыць аб зубных лекарах. Можа, вусны і барада падказвалі, што маладосць ужо выцвіла. Але яны без таго грубіянства, якое — звычайна — як непазбежнасць у старэючых знаёмых.
Андрэй паглядзеў на яе шыю — жыліліся гады. «Мела яна шумністае вяселле і пакутнае замужжа», — зрабіў выснову.
Гэта яна?
Ён, са зрокам з досвітку, прачынаўся на ледзянеючым тратуары.
А чарняватка сустракала яго вішанькамі вочак. Набліжаўся да яе, і раптам пагарачэла яму. Кроплі поту выступілі на гузах ілба. Макрэлі плечы ды карак. Ляпілася пад пахамі. «Не пацець, не пацець! Я — пацею. Але, мне нельга пацець. Успацелы, я застуджуся. Запэрхаюся, — ён дастаў насавую хустачку і аціраў ёю далоні, пакуль не сцяміў, што гэта непрыстойна. — Вытру лоб. Выціраецца яго, менавіта, хустачкай! Ахвотна б рукавом...»
Павіталіся.
Яе знаёміца пайшла.
— Гэта ж не бачыліся мы ад заканчэння школы, — гаварыў Андрэй. — Ты любіла насіць на галаве сінюю стужку. Дарэчы бу-дзе прыпомніць, што стужка надта ж падыходзіла табе...
— Божанькі, Андрэй, ты не змяніўся!
— Калі гэта так, дык чаго ж тады столькі ты прыглядалася да мяне? — пот і пот. .— Гожая ты, як і калісьці.
— Не кажы. Бач, мяшэчкі пад вачыма...
— Яксьці на бачу гэтых мяшэчкаў. — Андрэй ніколі не прабачыць ёй даўняй, дзявочай пакпіны з яго, тадышняга заікі. — Ты маладая, і таму табе трохі не церпіцца пабыць старэйшай. Перастанеш хваліцца тымі мяшэчкамі, калі напраўду пастарэеш.
Рассмяялася па ўсіх швах.