Пыл на сцяне. Колькі таго пылу... Следчы вярнуўся.
Андрэй памкнуўся ісці за ім, але ён прыпыніў яго:
— Я паклічу вас.
— Добра, — ветліва адступіў.
Дзверы.
Ноч.
— Прашу, — пачуў над сабою. Андрэй падняў галаву, выпрастаўся і ўстаў з крэсла. Ногі здранцвелі.
На гэты раз яны сустрэліся ўжо іншымі, паіншэлымі.
— Вы.знаходзіліся на тратуары...
— Так, я быў тады на тратуары, са знаёмай... — адказаў Андрэй.
— Нічога падазронага не прыкмецілі, будучы са знаёмай? У наваколлі, значыць... — Следчы меў на ўвазе толькі наваколле. Ён не патрабаваў звестак пра знаёмую, усё роўна ведаючы, чым гэта закончылася б.
— Не, нічога, — Андрэй злёгку пачырванеў. Яму зажадалася, хрць у чым-небудзь дапамагчы гэтаму чалавеку, які ў рэшце рэшт бароніць жа не свайго! — Я, ўсё-такі не вельмі разумею, што вы маеце на ўвазе пытаючы, ці не кінулася мне ў вочы нешта падазронае... Зрэшты — між намі, мужчынамі, кажучы, — не вельмі што і ўгледзіш, калі поруч з табою знаходзіцца прыгожая жанчына...
— Вы нічагусенькі, значыць, не прыкмецілі? — не даў яму дакончыць следчы. У ім, як здалося Андрэю, ізноў заімглілася злосць, калі не гнеў!
— Так, нічога.
— Тады вось што я вам скажу, каханенькі-родненькі, — насупіўся. — У мяне няма часу бавіцца тут у коціка ды мышку: пасядзіцё ў нас, пагасцюеце, памаленьку даспееце да сур'ёзнай размовы. Ясна!
— Я ж... — Андрэй спатыкнуўся. — Я ж аб нічым не ведаю! Нават у чым справа!
— Так, так, не ведаеце... — следчы ўжо не слухаў, ішоў да дзвярэй, каб выклікаць дзяжурнага, які выведзе Андрэя ў арыштанцкую.
— Мне — на работу, у панядзелак! — выкрыкнуў. — Як доўга будзеце трымаць?..
— Гэта залежыць толькі ад вас. Вывелі яго.
Адабралі дзягу, шнуркі, ножык. «Каб вы не павесіліся або не падрэзалі сабе жылы», — вытлумачыў сяржант. Ён падкепліваў.
Ну і ці ж не смешна? Прыехалі, забралі, падпрагаюць да нейкай зладзейскай справы. Здзіўляюцца тым, што гэта яго здзіўляе... Занадта!
У Андрэя з'явіўся яшчэ і сорам. Ад той далёкай каляднай выпіўкі, калі ён смяяўся са сваёй суседкі, якую судзілі за зладзейства. Яе муж, бабнік, выкарыстаў зручны выпадак і пачаў дабівацца разводу з ёю, як з асобай ненармальнай, што крала маёмасць з дзіцячага садзіка. У мужа былі сувязі ў бальніцы для псіхічнахворых. Усе гідзіліся ёю, а мужу ніхто і дрэннага слоўца не сказаў: зладзейцы, што абкрадвала дзяцей, так і трэба!
Суседку выпусцілі з турмы штосьці праз год, няцэлы год. Выявілася, што гэта не яна крала, але бухгалтар. У такіх выпадках — кажуць — асобы, несправядліва асуджаныя, атрымоўваюць вялікія грошы, кампенсацыю... І яна, магчыма, атрымала прыстойную суму...
Андрэй заўзята думаў пра суседку, убачыў у ёй такое, чаго раней не прыкмячаў. Чаго і ў здагадках ягоных не бывала. Ён вырашыў зайсці да яе неадкладна, як толькі выпусцяць яго з гэтай халернай нары, дазволяць ісці дамоў. Зойдзе да суседкі з букетам кветак і шампанскім. Не, так нельга. Так усё будзе выглядаць глуп-ствам. Трэба звычайна, без нічога, з добрым сэрцам і ціхім словам. Да чалавека, які адпакутаваў, не прыходзяць з шырокай усмешкай. Так. Праўдападобна, увогуле не прыходзяць.
Ён убачыў у ёй жанчыну з сапраўдным пачуццём годнасці, самым чыстым, якое дае расчараванне людзьмі. Вырашыў, што, калі адчуе з яе боку хоць крышачку сімпатыі да яго, да Андрэя, будзе на каленях прасіць яе, каб стала яго жонкаю!
З гэтакай пераконанасцю і заснуў, хоць было цвёрда.
...Пазванілі зверху, каб быў на нарадзе ў кабінеце дырэктара.
— Добра, — адказаў, усё роўна быццам хто пытаў Андрэя, ці згодны ён.
Прыйшоў крыху са спазненнем, не больш чым на дзве-тры хвіліны. Так трэба. «Расселіся, бы сытыя гусі ля карыта з цестам», — падумаў аб усіх без зласлівасці, задаволены, што не памыляецца.
Расхіліў губы.
Сказаў:
— Добры дзень, — паўза. — Прашу прабачэння, — гэта наконт спазнення. — Вінаваты, — паказаў, што ўсіх шануе. — Мне прышчаміў хвост начэплівы наведвальнік, — гэта дзеля гумару: «Во, не пануры я, хаця і сур'ёзны».
Усеўся.
На Андрэя па-быдлячаму паглядзеў адзін такі працавіты, але наіўны, які, здаецца, так і галарыў, так і гаварыў сваімі вачамі: «Што гэта? Бачце, што гэта такое! Спазніўся, а яшчэ ўсміхаецца, нават вітаецца, гаворыць, жартуе. Ідзе крокам, не дрыжыць у яго лытка, падыходзіць, падыходзіць да крэсла, да крэсла, што наперадзе, наперадзе ўсіх, дзе не квапяцца красавацца перад начальствам, і таму там незанятыя крэслы, адно ля другога, тры ці чатыры, чатыры! Спыняецца, во, ля крайняга з іх, сядае, усё роўна як перад пачаткам кінасеанса, выгладжвае валасы на патыліцы, апіраецца аб спінку, слухае важных слоў, слухае іх так, што можна падумаць: гэта яго словы! Або можна падумаць: не яго яны датычаць! Сабака, якім важным зрабіўся!»