Па меры таго як праходзіў час, а яго ўсё не клікалі, ён неяк набіраўся ўпэўненасці ў сабе. Усё галасней пасвістваў, а нават і падспеўваў. Андрэю ўяўлялася, што там, за дзвярыма арыштанцкага пакоя, бегаюць міліцыянеры, бегае следчы, і нічым іншым не займаюцца яны, як толькі думаннем аб тым, якім гэта чынам выпусціць адсюль яго, Андрэя! Ды маша таго — як выпу-сціць? Яшчэ — як, якімі ісловамі, з якой інтанацыяй голасу папрасіць у яго прабачэння... Ого, ён дасць ім зразумець, што думае аб іх. Не будзе бавіцца ў далікатнасць: пальне праўдай па слепняках!
У дзвярах скрыгатнуў ключ — і яны расчыніліся, адсланяючы сяржанта.
Андрэй выйшаў той нецярплівай хадою, якая характэрна для пакрыўджаных або тых, што пачуваюцца справядлівымі.
Чакаў яго іншы следчы — сухарлявы, у акулярах.
— Расказвайце ўсё, як было, — сказаў ён прыкрым голасам.
— Што менавіта?
— Перастаньце клеіць з сябе дурня! — сурова, суха. — Калі ласка, слухаю вас.
Андрэй сеў, хаця сесці яго не прасілі. Паглядзеў у нікеляваныя вочы новага і падумаў, міжвольна падумаў, трапна, дзіўна трапна: «Нервуецца, бо застаецца ім штораз меней часу, на працягу якога могуць мяне трымаць тут».
— Скажыце, у чым справа? Іначай я перастану рэагаваць на вашы пытанні!
— Вы не будзеце ставіць мне пытанняў!
— Вы, пане следчы... — Андрэя пранізала раптоўнае абурэнне.
Той зірнуў з-пад броваў на Андрэя і ўтаропіўся ў паперы. Соп і маўчаў. Адпачывалі.
— Будзеце адказваць ці не? — спакойна да Андрэя.
— Не.
— Злодзея ўтойваеце! — знянацку грымнуў кулаком аб стол. — Круціце!
— Прашу канкрэтна! — Андрэй: «Якая свіння!»
— Канкрэтна? Добра! Калі ласка, імя, прозвішча і адрас жанчыны, з якой вы былі паміж дваццаць першай і дваццаць другой гадзінамі...
— Досыць! — крыкнуў Андрэй.
— Што?! Ды ці разумееце вы сваё становішча? Ці ведаеце вы, што абавязак кожнага — гаварыць усё, што трэба міліцыі для выяўлення праўды?!
— Ведаю — і не скажу.
— Вы адкажаце за гэтыя словы!
— Не адкажу, бо пратакола з гэтымі словамі я не падпішу.
— Такі звас цваны госць!
— Такі.
— Далейшы допыт буду праводзіць у прысутнасці сведкі...
— Тады я з вамі ўвогуле не буду шчыры.
— А гэта яшчэ пабачым.
— Вядома.
Следчы падняў трубку тэлефона і сказаў у яе:
— Гэта я. Увядзіце.
«У іх ёсць штатныя сведкі, ці што?» — не здагадаўся Андрэй.
З'явіўся старэйшы мужчына, паголены, чысты і святочны.
— Прыгледзьцеся, калі ласка, ці гэты? — следчы паказаў на Андрэя.
Ветлівы, засаромлены твар незнаёмца. I чамусьці запацелы лоб.
Мужчына нічым асаблівым не вылучаўся, і Андрэй, пэўна, ніколі не пазнае яго ў натоўпе вуліцы.
— Той меў, здаецца, іншы выгляд, інакшы, — сказалі пра Андрэя ўважлівыя вочы і памяць незнаёмца. — Было тады, праўда, цёмна... Галава не такая, большая... Куды большая! Ды і наогул...
— Вы не спяшайцеся, — упарціўся следчы. — Прыгледзьцеся дакладна, каб не памыліцца.
— Здаецца, не той...
— Здаецца вам, ці напэўна не той, якога шукаем? — знецярплівіўся следчы.
— Напэўна! — уважлівыя вочы адступіліся. — Так, гэта не той.
— Дзякую. Вы свабрдны, — следчы падаў яму руку. — Мы будзем вас, аднак, яшчэ турбаваць.
— Калі трэба... — нерашуча сказаў незнаёмец. Ён пайшоў
Следчы прысеў на край стала. Насупраць Андрэя.
— Курыце? — прапанаваў яму «Спорты».
— Дзякую. Вы — нашто мяне ўзялі?
— Былі, відаць, падставы...
— Хто наплявузгаў на мяне?
— Гэта наша справа.
— Як доўга вы працуеце ў міліцыі?
— Ого, нашто вам гэта? — следчы ўсміхнуўся. — Хочаце пісаць скаргу? Калі ласка. Камендант прымае ў кожны панядзелак ад дзесятай да дванаццатай. Усіх жадаючых. Зайдзіце.
Андрэй наважыўся пазласлівіць, дапячы. Не, агрызнуцца!
— Вы не ўмееце арганізоўваць вочную стаўку.
— Адкуль вы гэта ведаеце? — загаварыў следчы, як да малога дзіцяці.
— Нават у кінафільмах паказваюць, як трэба.
— У кінафільмах, відаць, маюць час на тое. А ў нас яго няма. Няма, разумееце? — следчы зайшоў за стол, сеў. — Ну — пагаварылі. Хопіць, — памаўчаў. — Адрас тае жанчыны вам давядзецца ўсё-такі падаць, шаноўны пане Антошка.
— Вы не пераканалі мяне ў неабходнасці таго. Не магу ўявіць яе на маім месцы.
— Гэта не аргумент.
— Мне — так.
Следчы больш не слухаў, пазваніў дзяжурнаму. Сказаў, каб прапусцілі Андрэя.