***
У горад Вераніку не пусьцілі, не хапіла грошай, і было даволі крыўдна застацца стаяць перад брамаю, маючы такое гордае ймя – Улада. А тут яшчэ адзін з вартаўнікоў зарагатаў зьдзекліва, адставіўшы ўбок алябарду, трэслася рудая барада, зьехаў на лоб шлем, і Вераніка падумала: хто хаваецца пад гэтым стракатым малюнкам, нібы ўзятым са школьных падручнікаў па гісторыі... Прышчавы школьнік, які-небудзь мэнэджэр у ружовай кашулі або, можа, наогул, бязьдзетная жонка, якой няма чаго рабіць. “Зарабі спачатку трохі манэтаў”, – зьявіўся надпіс над жоўтым шлемам вартаўніка, і той зноў загайдаўся ад рогату, бо Вераніка нічога не націскала. Сьмяяліся ўсе, сьмяяўся мажны купец зь вялікай скураной машной на поясе, хіхікалі хударлявыя манашкі, ад душы разявалі раты белавалосыя грузчыкі, надрываўся вандроўны музыка... Вераніка перавяла дух, у адчыненую браму заяжджаў ўсё той самы воз, нагружаны нейкім антыкварыятам, і сьмех бясконца паўтараўся... Яна паморшчылася ды выправілася ў бліжэйшую вёску. Для пачатку трэ было прыдбаць недзе сыру ды хлеба, бо яе жыцьцёвы тонус пачынаў імкліва губляць ачкі. “Даруй, але усё аддадзена зборшчыку падаткаў”, – пераліваліся блакітнаватым сьвятлом літары над стрэхамі хатаў, і сяляне разводзілі рукамі, нібы лялькі, што робяць гімнастыку. Вераніка прысела на траву, вакол па даволі складаных траекторыях сноўдалі аднолькавыя гусі. Яна агледзелася навокал, наколькі дазваляла мапа. Паблізу быў лес, праўда, нельга было сказаць, наколькі густы й вялікі. Такім чынам, у горад яе пакуль не пускалі, ісьці назад азначала выключыцца з гульні, шукаць працу ў вёсцы яна не хацела, заставаўся лес і яшчэ нешта загадкавае на паўночным захадзе мапы, нейкая напаўзруйнаваная каменная арка, за якой яе наўрад ці чакалі прыемныя сюрпрызы. І Вераніка вырашыла ісьці ў лес, там, прынамсі, могуць быць падказкі, як сябе пракарміць.
Рухалася яна марудна, лічбы бесстаронна сьведчылі пра яе паступовае згасаньне, нават фігурка Веранікі, захутаная ў плашч, пачала бляднець. Лес быў гусьцейшым, чым яна думала, напачатку не было тут ні грыбоў, ні ягадаў, а потым Вераніка натрапіла на загадкавы куст з чорнымі пладамі й вырашыла рызыкнуць. Абабраўшы адну галінку й ні на хвіліну не забываючыся на тэлефон, яна прысела на пень і з тугой зразумела, што ёй не пашанцавала. Лічыльнік яе жыцьця закруціўся хутчэй, і адлік ішоў, на жаль, у адваротны бок. Заміргаў ў цёмным небе чырвоны, дадатковы месяц, паказваючы, што Ўлада неўзабаве выйдзе з гульні. Цікава, колькі грошай яна згубіла на гэтай забаве? Вераніка зрабіла некалькі крокаў між елачак, што ўсталі на яе шляху яшчэ шчыльней, не пускаючы далей. Ногі, цудоўныя ногі Веранікі, якія яна так доўга выбірала, падымаліся марудна, яе постаць амаль зьнікла з экрана. “Ну-с, як грыбочкі?” – выпусьціла са зласьлівай дзюбы доўгачаканы, напоўнены псэўдагатычнымі літарамі воблачак выпадковая варона. “Якія грыбочкі?” – раздражнёна адпісалася Вераніка. “Гэта ж ягадкі былі!”. Варона зарагатала. Вераніка ўзялася саслабелай рукой за пляскатую яліну, і кампутар раптам завіс.
З гэтым яе кампутарам, што стаяў у кабінэце адміністрацыі, такога яшчэ не здаралася. Вераніка ў шаленстве ўдарыла кулаком аб стол, другой рукой роспачна шчоўкаючы па намаляваным сьвеце. Яна зайшла досыць далёка, на экране манітора быў лес ды далей непраглядная цемра. Яна схілілася да сыстэмнага блёку, намацала кнопку, але тут карцінка зноў ажыла. Вераніка шумна й расчаравана выдыхнула. Яе жыцьцё дакручвала апошнія дваццаць ачкоў. Аднак нешта зьмянілася: цемру асьвяціў знутры хісткі агеньчык. Неўзабаве адтуль выйшла чарада дзіўных маленькіх істотаў, барадатых, як гномы, ды ў сьмешных сініх каўпаках. Ростам яны ледзь даставалі ёй да грудзей. Яна бачыла нібы ў тумане, як гэтыя гномы паднялі ўчацьвярох яе павіслае на яловым вецьці цела ды пагрузілі на свой доўгі вазок, у які былі запрэжаныя мініятурныя кудлатыя трохвокія кабылкі. Яна ляжала на сене ды зь вясёлым зьдзіўленьнем глядзела на сваіх маленькіх выратавальнікаў. Яны рабілі ўсё моўчкі, зрэдку нешта папіскваючы, Вераніка толькі цяпер заўважыла, што некаторыя зь іх мелі вялікія, бы лапухі, вушы, паміж якіх і былі заціснутыя каўпакі, а іншыя зусім ня мелі вушэй. Між тым, лічыльнік нехаця спыніўся, 11 пунктаў, сьмяротная пагроза, але ж ня сьмерць. Вераніка ляжала ў незвычайным вазку ды глядзела на зорнае выдуманае неба. Вазок нясьпешна перавальваўся з карча на корч па лясной сьцежцы. Ёй было сьмешна й добра.