***
“Там хаця б яшчэ нейкія дзяўчаты будуць?” – запыталася яна недаверліва ў Лёнькі, і той затрос галавой: ну як жа, натуральна, Агей прыйдзе са сваёй, і Пятруха, ды яшчэ Лёнькаў брат зьбіраўся зь нявестай. Мне ж васямнаццаць, Веранічка, прыйдзі, а? Вераніка з палёгкай уздыхнула, зайшла ў той самы дзень у ЦУМ, купіла Лёньку нядрэнны крэм для галеньня ды яшчэ дэзадарант after shave, а праз тыдзень, прывёўшы сябе ў лазьніцы ў папросту шыкоўны выгляд (было б толькі для каго!), паехала да Лёнькі на ўскраіну гораду. Аўтобус быў перапоўнены, рабочыя вярталіся з працы, яна ўсё баялася, што які-небудзь прыдурак пасадзіць ёй на сукенку пляміну... Абыйшлося. Шчыра кажучы, Вераніка ехала да Лёнькі ня толькі таму, што ў такой кампаніі мусіла быць весела й можна было сябе паказаць і на іншых паглядзець. Новыя знаёмствы – гэта заўсёды шанец сустрэць каго-небудзь незанятага або прычэпленага ня надта моцна. Не разглядаць жа ёй было Лёньку ўсур’ёз. Хаця, думала яна, утаропіўшыся ў вакно й не зважаючы на гучнае абмеркаваньне сваёй асобы, якім была занятая палова пасажыраў абодвух полаў, давядзецца перажыць нешта непрыемнае. Гэты хлопчык, нямыты дурнаваты Лёнька, абавязкова выставіць яе перад усімі сваёй дзяўчынай. Давядзецца крыху пацярпець. Напярэдадні Лёнька даў ёй клятву, што ніякіх бацькоў, бабулек, цётачак і падобнага ў яго ня будзе. А то яшчэ пачнецца: знаёмствы з мамаю, гэтага толькі ёй не хапала.
Клятву наконт бацькоў Лёнька стрымаў, а вось наконт астатняга... За сталом, над якім, пэўне ж, пашчыравала мамаша, перад тым як яе разам з папанам сплавілі куды-небудзь на лецішча, сядзелі ды грызьлі пазногці дзесяць змрочных хлапчукоў, сярод якіх Лёнька быў відавочна найстарэйшы. Двое зь іх важна наладжвалі гітары, і сьмешна было глядзець, як у іх паадвісалі сківіцы, калі Вераніка з матчынай усьмешкай увайшла ў пакой, адной рукой адганяючы мітусьлівага Лёньку. Гарэлкі на стале было зашмат, з магнітафона неслася нешта неразборлівае, суцэльны шум... “Пачынаем, пачынаем, адкрывай, Вовік,” – праверашчаў Лёнька, не пакідаючы спробаў абняць Вераніку за талію. “Табе віна ці лікёру, Веранічка?”. “Вады”, – вымавіла Вераніка грудным голасам і змрочна паглядзела на гасьцей, кожны зь якіх адразу ж адвярнуўся ды заняўся закускай. На пісьмовым стале стаяла фота Веранікі, якое Лёнька выкленчыў у яе надоечы, а пад фатаграфіяй ляжалі кветкі. Як для нябожчыцы. Усе выпілі. “Пастой-пастой, Лёня”, – сказала Вераніка, са смуткам прыгадваючы свае ранішнія касмэтычныя прыгатаваньні. “А дзе ж брат твой зь нявестай, дзе Агей зь дзяўчынай, дзе гэты... Пеця, ці як там яго?”. “Не атрымалася ў Грышы”, – прамармытаў Лёнька, з абажаньнем абсмоктваючы вачыма Веранічыны голыя калені. “А, Грэгары?”. Высокі хлопец з вуграватым тварам пачырванеў і зачвякаў яшчэ непрыстойней. “А Пятруха са сваёй учора разьвітаўся,”– працягваў Лёнька, з асалодай гледзячы на злы профіль Веранікі. “А брат... Брат заўтра заедзе... Налівайце, чаго сядзім”. “Так, па адной і можна песьню”, – падаў голас самы сарамлівы ў гэтай кампаніі небаракаў. Песьня аказалася наборам мацюкоў. “Вы, хлопцы, панкі?” – здагадалася Вераніка. “Не,” – сказаў Грыша. “Мы так... Самі па сабе“. Ён ужо ап’янеў і цяпер бессаромна вывучаў грудзі Веранікі пад тонкай сукенкай. Зь ветлівасьці выслухаўшы яшчэ адну песенку, гэтым разам “Ведзьму” Магды, фальшыва выкананую Пятрухам, Вераніка ад няма чаго рабіць выйшла на кухню. Там віселі фатаздымкі Лёнькавых бацькоў, такіх самых уродаў, як і іхны сын. Хто б, зрэшты, сумняваўся. Вераніка чула, як у суседнім пакоі п’яны Лёнька спрабуе сьпяваць па-ангельску. Здаецца, пара дадому, падумала яна са смуткам, і вызірнула ў вакно. З трэцяга паверху адкрываўся цудоўны від на такія ж, як гэты, дзевяціпавярховікі, з роўнымі пустымі квадратамі дзіцячых садкоў, з чэзлымі дрэўцамі й кінутым шкілетам будучага кінатэатру. Аб яе нагу пацёрся кот, шэры, занядбаны, з гноем у рознакаляровых вачох. Яна пагладзіла яго ды кінула ў кут. Крыкі за сьцяной станавіліся ўсё гучнейшыя. Адна толькі Вераніка й чула, як у дзьверы пазванілі. Яна выйшла ў перадпакой, адамкнула. На парозе стаяў высокі чысты хлопец у шырокіх шортах і беласьнежнай футболцы, ад якой яшчэ чарнейшай здавалася густая шчэць на падбародзьдзі, накачаны, як актор зь якога-небудзь баевіку, зь вясёлым агнём у вачох.