Афіцыянтка прынесла піва, каўнік, цукеркі і два пірожныя. Адкаркавала адну бутэльку, паставіла перад Ігарам.
— Табе наліць? — спытаўся Ігар.
— Паўбакала.
Ён асцярожна напоўніў яе бакал па самыя берагі пушыстай белай пенай, потым наліў сабе.
— За сустрэчу, — сказала Галіна.
— За сустрэчу, — задумліва паўтарыў ён.
Яны моўчкі пілі, не гледзячы адно на аднаго. Размова не клеілася.
— А зуб ты часам не ў сутычцы з кітом страціў? — нявесела пажартавала Галіна.
— Ды не, разбалеўся, лячыць не было калі...
Галіна адставіла пусты бакал, наліла ў кубачак кавы.
— Цудоўны нацюрморт: піва, кава, цукеркі, пірожныя, — сказала яна, абы нешта сказаць, абы абарваць гэтае шчымлівае маўчанне.
Але ён прамаўчаў. Галіна паглядзела на немаладую пару: абое нетаропка пілі чай.
— Хочаш, падкажу тэму для невялікай навелы? Назавеш яе «Двухгалоссе». У ёй будзе зусім мала слоў, адны рухі, жэсты і міміка. I Каханне — з вялікай літары. Вялікае каханне.
— Не трэба. Каханне, жанчыны — усё гэта мінулася. Справай, справай займацца трэба.
— Як хочаш. А дарэмна, было б цікава.
Кафэ паволі запаўнялася. I пачуццё адарванасці ад свету таксама паволі знікала. Новыя людзі, афіцыянткі, якія ўжо снавалі сюды-туды, пахі ежы парушалі нядаўнюю атмасферу інтымнасці.
— Скажы, — Галіна ўся напружылася, — ты хоць зрэдку ўспамінаў пра мяне?
Ігар падліў сабе піва ў бакал.
— Не, не было калі. Працаваў шмат.
На вуліцы пачалася завіруха. I ад павеваў ветру цёмна-вішнёвыя шторы на вокнах надзімаліся і рабіліся падобнымі на ветразі. Пунсовыя ветразі. Але ўсё роўна за вокнамі было ўжо не мора.
Галіна кінула ў каву драбок цукру, маленькай лыжачкай пачала расціскаць яго, пакуль не адчула, як цукар мякчэе і растае.
— Праз дзесяць дзён ад’язджаю ў Польшчу. Будзем здымаць сумесны фільм. Мігуля натрапіў у архівах на такія дакументы аб вайне, пра якія наогул ніхто не ведае. Жудасныя...
Галіна прыўзняла галаву і заўважыла, што мужчына ў дымчатых акулярах уважліва глядзіць на яе. Яна не адвяла вачэй, і ён па-змоўніцку ўсміхнуўся. Зубы ў яго былі белыя і роўныя, нібы ўстаўныя. Галіне зрабілася смешна, і яна ўсміхнулася ў адказ. Ігар змоўк, здзіўлена назіраючы за ёй.
— 3 чаго ты смяешся?
— Я не смяюся, а ўсміхаюся.
Ёй раптам стала ўсё абыякава: і гэтая недарэчная сустрэча, і пустая размова, і Ігар, які сядзеў перад ёй, — муж па дакументах і невядома хто напраўдзе. Чалавек, праз якога яна сапсавала сабе столькі нерваў, што пра гэта было страшна ўспамінаць.
— Ігар,— стараючыся ўсё ж здавацца спакойнай, сказала яна, — я лічу, што нам трэба аформіць развод.
Рука, што трымала бакал, міжволі ўздрыгнула, і Ігар паставіў бакал на стол.
— А я табе краба прывёз. Маленечкага. — Ён палез у адну кішэню пінжака, потым у другую. — Чорт! Відаць, у куртцы пакінуў. I цыгарэты таксама.
— Тут усё роўна не кураць.
Але ён хапатліва працягваў корпацца ў кішэнях. Потым пачаў выкладаць з іх на стол усялякую драбязу. Галіна заўважыла валідол і заклапочана зірнула на Ігара. Раней ён ніколі не скардзіўся на сэрца, а прыняць таблетку для яго было немагчыма. Яна прыгадала, што некалькі месяцаў назад памёр ад сэрца адзін з яго лепшых сяброў, аператар-пастаноўшчык. Паехаў на здымкі і там... Колькі ж яму было? Гадоў сорак пяць. Жонка потым казала, што на сэрца ён ніколі не скардзіўся. А можа, утойваў хваробу? Гэта быў у яго трэці шлюб, і жонка стала ўдавою зусім маладзенькая. Напэўна, ён спадзяваўся жыць доўга. Доўга і шчасліва. А ці бывае шчасце доўгім?
Завіруха, што ўсё мацней усходжвалася за вокнамі, паглынула ўсё святло, і ў кафэ зрабілася зусім цёмна. Ігар, так і не знайшоўшы краба, пачаў распіхваць па кішэнях свае дакументы, блакноты, паперкі з нейкімі запісамі, нумарамі тэлефонаў. Твар яго быў задумлівы, засяроджаны — звычайны твар, з якім, бывала, ён браўся за работу. I калі б не гэтая хлапатлівасць, яна б ніколі не здагадалася, што ён хвалюецца. Хвалюецца! Але, пэўна ж, не ад таго, што можа страціць яе, а ад нечаканасці. Ён настолькі звыкся з яе каханнем, з яе адданасцю...
Чаму ён, рэжысёр, думала Галіна, чалавек, які патрабаваў ад акцёраў дакладнай логікі ў паводзінах, чаму ён ніколі не імкнуўся зразумець яе? I што прываблівала яе да гэтага чалавека, якога цяжка назваць прыгожым, але ў якім столькі незалежнасці, упэўненасці, што часам карцела заплюшчыць вочы, адчуць сябе проста слабай жанчынай і пайсці за ім услед. Услед за сапраўдным мужчынам. Сапраўдным? Галіна нявесела ўсміхнулаюя. Хто, як не яна, ведаў, якім слабым мог быць гэты сапраўдны мужчына. Але нават гэтым ён толькі мацней прывабліваў. I ўсё ж жыць, як раней, яна болей не магла.