«Якой ідэі?» — падумала Галіна. Калі яго першыя фільмы і сапраўды прываблівалі сваімі ідэямі, дык апошні атрымаўся нейкай бязглуздай меладрамай. Яна яшчэ калі прачытала сцэнарый, здзівілася, навошта ён за яго бярэцца. Але яму, відаць, карцела правесці лета на Чорным моры. А зараз ва Уладзівасток пакаціў здымаць нейкія марскія пагоні.
Галіна пачала праглядаць газету далей, перагарнула старонку і пахаладзела. 3 фотаздымка на яе глядзеў Ігар.
«Ігар Сяргеевіч, вось ужо тыдзень, як вы вярнуліся з Уладзівастока», — прачытала яна і застыла.
Тыдзень, як вярнуўся і дагэтуль не пазваніў! Ну што ж, маўчанне красамоўней за ўсякія словы. Далей так працягвацца не можа! Галіна рашуча зняла трубку і набрала яго нумар.
2
...Яны пазнаёміліся на кінафестывалі. У той дзень у Доме кіно паказвалі яго фільм. Конкурсны фільм быў спрэчны, пра яго шмат гаварылі яшчэ да выхаду на экран, і рэдактар, заўзяты паклоннік кіно, хацеў даць з прагляду падрабязную справаздачу. Яе меўся зрабіць загадчык аддзела навукі і культуры Стась Сянкевіч. Сярэдняга росту, бойкі, рухавы, ён здаваўся маладзей за свае трыццаць два гады, і гэта яго вельмі прыгнятала.
Галіна працавала ў яго аддзеле пасля інстытута другі год і была адзіным чалавекам у рэдакцыі, перад якім ён мог пахваляцца сваёй перавагай у гадах. Стась быў журналіст «ад бога», але, як гэта нярэдка здараецца са здольнымі людзьмі, нічога не ўмеў растлумачыць і адказных спраў Галіне не даручаў, усё рабіў сам. I таму, калі напярэдадні прагляду яе паклікаў рэдактар і сказаў, што справаздачу будзе рабіць яна, бо Стась вывіхнуў нагу, Галіна ледзь стрымалася, каб не запляскаць у далоні, але радавацца чужому няшчасцю было недарэчна. Праўда, радавацца ёй давялося нядоўга, бо праз гадзіну пазваніў Стась і паведаміў, што гэта ён пераканаў рэдактара паслаць на фестываль яе.
— Ох, і нялёгка ж мне гэта далося,— казаў Стась, яўна набіваючы сабе цану, — Я тлумачу, што змест фільмаў ты пераказваць ужо навучылася, — ён і слухаць не хоча. Я кажу, што шпаргалку-апытальнік сам табе зраблю, —не згаджаецца. I ведаеш, чым я яго ўзяў? Я спытаўся: «Вось у вас, Алесь Пятровіч, чырвоны дыплом ёсць? Правільна, няма. I ў мяне, і ў намесніка няма. А ў нашай Галачкі ў скураной вокладцы над шклом...»
Але дагаварыць ён не паспеў, бо Галіна кінула трубку. Праз колькі хвілін Стась пазваніў зноў і ўжо дзелавым тонам сказаў:
— Значыцца, так, слухай уважліва. Пачнеш з антуражу. Увядзеш чытача ў атмасферу. Потым сачы за рэакцыяй залы — хто колькі ўздыхае, смяецца, плача. Някепска было б ведаць думку і простага гледача. У прафесіяналаў можаш ні пра што не пытацца — праўду не скажуць, кожны перажывае за сваю кінастудыю. Да рэжысёра трымайся бліжэй, напачатку лепш інкогніта. I толькі калі ўсе пачнуць разыходзіцца, хапай яго за руку, цягні ў які-небудзь закуток і закідвай пытаннямі. Усё ясна?
— Усё, — буркнула Галіна.
— Вечарам чакаю званка. А заўтра ў дзевяць, не, а палове дзевятай прыедзеш да мяне і пакажаш, — закончыў Стась.
Прагляд пачынаўся зранку, аднак, калі Галіна пад’ехала да Дома кіно, людзей каля яго тоўпілася больш, чым перад рэстаранам у святочныя дні. Адно што не ціснуліся ў дзверы, паводзілі сябе спакойна, з зайздрасцю пазіралі на шчасліўчыкаў з запрашальнымі білетамі.
Галіна ўвайшла ў залу і знайшла вольнае месца непадалёк ад праходу ў пятым радзе. Справа ад яе сядзеў немалады грузны мужчына і цяжка дыхаў, абмахваючыся праграмкай.
Мужчына паглядзеў на гадзіннік.
— Нешта спазняюцца,— прабурчаў ён.
Галіна мяльком зірнула на яго. Цікава, хто ён? Можа, варта задаць яму некалькі пытанняў? Але мужчына сам апярэдзіў яе:
— Кажуць, цяжкі фільм атрымаўся.
— А вы ведаеце, пра што?
— Чытаў калісьці сцэнарый. Задумана някепска было.
— Вы часам не на кінастудыі працуеце?
Мужчына кіўнуў галавою.
— Так, рэдактарам. А вы, я мяркую, студэнтка?
— Я па заданню. 3 газеты, — прызналася Галіна.
— О-о-о! — працягнуў мужчына, — Прыемна пазнаёміцца з такім маладым, сімпатычным прадстаўніком прэсы.
«I ён пра маладосць, і ён усур’ёз не прымае», — засмуцілася Галіна.
— Ведаеце, — мужчына прыгнуўся бліжэй да яе,— я ж таксама да гэтага сцэнарыя дачыненне меў. Так сказаць, першы «дабро» даў, калі ўсе ад яго адмахваліся. Сцэнарыст малады, раней толькі зборнік апавяданняў надрукаваў. На студыі яго ніхто не ведае, займацца ім не хочуць. Прывыклі, ведаеце, да гучных імёнаў. А я, ведаеце, за моладзь, за новыя таленты. — Мужчына выцер насоўкай лоб. — Прачытаў і думаю: «У гэтым нешта ёсць!» Хаця выпадак, ведаеце, не тыповы. Гіпертрафіраваная любоў маці да свайго сына, якая прыводзіць яго да цяжкай нервовай хваробы. Давялося даказваць прапісныя ісціны, дыялектыку, так сказаць, агульнага і адзінкавага. Чаму, кажу, мы паказваем толькі тое, што і так ва ўсіх на вачах і даўно аскому набіла? I вы ведаеце, пераканаў-такі. Так што я — хросны бацька гэтага сцэнарыя.