Nagle usłyszał coś jeszcze prócz dudnienia werbli swojej furii. Odgłos bulgotania. Obejrzał się z zaciekawieniem na Madica i natychmiast odsunął się od kałuży, która rozlewała się na posadzce. Na to wychodziło, że w swoim gniewie ścisnął Prawdziwą Mocą nie tylko wykuty z żelaza ekran. Niesamowite, że z ludzkiego ciała można było wycisnąć aż tyle krwi.
Bez żalu cisnął na posadzkę szczątki ciała; w rzeczy samej założył, że kiedy ciało Madica zostanie znalezione, wina spadnie na Aes Sedai. Drobny wkład do chaosu szerzącego się w świecie. Zrobił dziurę we Wzorze i korzystając z Jedynej Mocy, udał się w Podróż. Musiał znaleźć te kobiety, zanim one użyją Czary Wiatrów. A jeśli mu się nie uda... Nie znosił, kiedy ludzie ingerowali w jego starannie opracowane plany. Ci, którzy to zrobili i żyli dalej, żyli tylko po to, by zapłacić.
Gholam wsunął się ostrożnie do izby, nozdrza drgały mu od woni jeszcze ciepłej krwi. Wściekła oparzelizna na jego policzku zdawała się płonąć żywym ogniem. Z pozoru wyglądał jak zwykły szczupły mężczyzna — w tej epoce byłby nieco wyższy od przeciętnej — a jednak nigdy dotąd nie napotkał niczego, z czym nie potrafiłby się zmierzyć. Aż do chwili, gdy spotkał tego człowieka z medalionem. Obnażył zęby, może w uśmiechu, może w grymasie. Zaciekawiony, rozejrzał się po wnętrzu izby, ale nie zauważył nic oprócz zmiażdżonego trupa na posadzce. Miał też... wrażenie... czegoś. Nie Jedynej Mocy, ale czegoś, co wywoływało... swędzenie, nawet jeśli nie było to dokładnie to. Przyszedł tu powodowany ciekawością. Ktoś zmiażdżył częściowo kratę na oknie, przez co teraz cała konstrukcja wystawała z obramienia. Gholam przypomniał sobie, że już kiedyś coś wywołało w nim podobne swędzenie, ale było to niewyraźne, mroczne wspomnienie. Świat zmienił się, jak się zdawało, w mgnieniu oka. Kiedyś był to świat wojen i zabijania na wielką skalę, z udziałem broni o promieniu rażenia wynoszącym wiele mil, tysiące mil i zaraz potem pojawił się... ten świat. Za to sam gholam nie zmienił się. Nadal był najgroźniejszą bronią ze wszystkich.
Jego nozdrza znowu się rozdęły, ale to nie zapach naprowadzał na trop tych, które potrafiły przenosić. Na dziedzińcu użyto Jedynej Mocy i użyto jej też wiele mil dalej, na północy. Ścigać je czy nie? Człowieka, który go zranił, nie było z nimi, sprawdził to, zanim opuścił swoją kryjówkę, stanowiącą równocześnie świetne miejsce do obserwacji. Wydający mu rozkazy chciał śmierci człowieka, który zranił gholam, być może chciał jej tak samo bardzo, jak śmierci tych kobiet, niemniej one stanowiły łatwiejszy cel. Ale równocześnie one zostały wymienione z imienia w rozkazie nakazującym mu się powstrzymać. Od początku jego istnienia zmuszano go do okazywania posłuchu tej czy innej ludzkiej istocie, ale w umyśle miał zakodowany zasadniczy brak ograniczeń. Musiał ścigać te kobiety. Chciał je ścigać. Moment śmierci, kiedy gholam wyczuwał, że zdolność do przenoszenia zanika wraz z życiem, wywoływał ekstazę. Uniesienie. Ale teraz był głodny i nadszedł już czas. Pójdzie wszędzie tam, gdzie one. Usadowił się zwinnie obok zmaltretowanego ciała, zaczął się pożywiać. Świeża krew, gorąca krew, była mu zawsze niezbędna do życia, ale ludzka krew miała najsłodszy smak.
3
Miła przejażdżka
Okolice Ebou Dar w większości stanowiły farmy, pastwiska i gaje oliwne, ale wokół miasta rosły również liczne małe laski, rozciągające się niekiedy na przestrzeni kilku mil, a ponadto tamtejsze tereny, choć znacznie niższe od Wzgórz Rhannon górujących nad nimi od południa, były mocno pofałdowane — niekiedy wypiętrzały się na wysokość stu stóp albo i więcej, dość w każdym razie, by promienie popołudniowego słońca zaścielały ziemię głębokimi cieniami. Nic dziwnego więc, że w tak urozmaiconej scenerii łatwo mogła skryć się przed niepożądanym okiem grupa, z pozoru niczym nie różniąca się od karawany jakiegoś ekscentrycznego kupca, licząca zaś blisko pięćdziesięciu konnych i nieomal tyluż piechurów. Sprawę ułatwiał fakt, że Strażnicy potrafili wynajdować mało uczęszczane, zarośnięte szlaki. Elayne nie wypatrzyła dotąd w okolicy ani śladu ludzkiej bytności, oprócz, nielicznych stad kóz, które pasły się niekiedy na wzgórzach.
Rozglądając się wokół, widziała, że już nawet rośliny i drzewa nawykłe do upałów zaczynają więdnąć i przymierać, a jednak w każdej innej sytuacji cieszyłaby się, mając okazję zwiedzenia wiejskich okolic. Od ziem położonych na drugim brzegu rzeki Eldar, które oglądała niegdyś z końskiego grzbietu, dzieliło ją z grubsza tysiąc lig. Tutejsze wzgórza przybierały dziwne, zbrylone kształty, jakby w zamierzchłych czasach ugniotły je czyjeś ogromne, niestaranne dłonie. Na widok ludzi w niebo podrywały się stada jaskrawo upierzonych ptaków, a spod kopyt koni pierzchały kolibry, co najmniej kilkanaście różnych gatunków, podobne do klejnotów unoszących się w powietrzu na smugach skrzydeł. Tu i ówdzie zdumiewały oko grube pnącza podobne do powróseł albo drzewa z koronami uwieńczonymi kiściami wąskich pióropuszy, wreszcie rośliny, które przypominały miotełki od kurzu wykonane z zielonych piór, tyle że wzrostu przeciętnego człowieka. Zdarzały się też gatunki flory, które ogłupione przez skwar, z najwyższym wysiłkiem próbowały zakwitnąć, jasnoczerwonymi i ognistożółtymi kwiatami, niekiedy wielkości dwóch dłoni złożonych razem. Wydzielana przez nie woń była bujna i... „ognista”, takie określenie cisnęło się na usta. Elayne zauważyła także kilka głazów, które, gotowa była się założyć, dawno temu stanowiły bose palce jakiegoś posągu, choć nie potrafiła sobie wyobrazić, po co ktokolwiek miałby wykonać tak ogromny posąg. Zaraz za nimi droga powiodła ich przez las grubo żłobionych kamieni stojących pośród drzew, zwietrzałych kikutów kolumn, w tym wielu obalonych i rozgrabionych niemal do fundamentów przez miejscowych farmerów, którzy takim sposobem pozyskiwali kamień. Miła przejażdżka, gdyby nie kurz, który kopyta końskie wzbijały ze spieczonej ziemi. Skwar jej się nie imał, rzecz jasna, i na szczęście również muchy nie dawały się tak bardzo we znaki. Zostawili za sobą wszystkie niebezpieczeństwa, uciekli Przeklętym — żadnych szans, by jacyś pachołkowie ciemności zdołali ich teraz dogonić. Byłaby to zaiste miła przejażdżka, gdyby nie...
Najpierw Aviendha dowiedziała się, że wiadomość, w której ostrzegała, że wróg zjawia się zawsze wtedy, gdy się go najmniej spodziewać, nie dotarła do adresata. Elayne z początku poczuła ulgę, że przynajmniej nie będą musiały dalej rozmawiać o Randzie. Nie chodziło nawet o zazdrość, lecz raczej o żal, na którym coraz częściej się przyłapywała, że nie dane było jej przeżyć z nim tego, co przeżyła Aviendha. A więc nie zazdrość. Raczej zawiść. Ostatecznie chyba wolałaby już tę pierwszą. Jednak, kiedy po chwili wsłuchała się uważniej w to, co jej przyjaciółka obiecywała głuchym, monotonnym głosem, poczuła, że włos jej się jeży na głowie.
— Ależ nie wolno ci tego robić — zaprotestowała, ściągając wodze, by podjechać bliżej do konia Aviendhy. W rzeczy samej przypuszczała, że Aviendha nie miałaby większych trudności, gdyby naprawdę zechciała złoić skórę Kurin, skrępować ją albo zrealizować którykolwiek z pozostałych pomysłów. W każdym razie na pewno by się jej udało, gdyby inne kobiety z Ludu Morza biernie się wszystkiemu przyglądały. — Nie możemy wszczynać z nimi wojny, z pewnością dopóki nie użyjemy Czary. I później też nie — dodała pospiesznie. — To w ogóle nie wchodzi w rachubę. — Z pewnością nie będzie żadnej wojny ani teraz, ani potem. Przecież to nie powód, że Poszukiwaczki Wiatru z każdą godziną zachowywały się coraz bardziej despotycznie. Przecież to nie powód, że... Nabrawszy powietrza, pospiesznie ciągnęła dalej: — Nawet gdyby wiadomość do mnie dotarła, i tak bym nie pojęła, o co ci chodzi. Rozumiem, dlaczego nie mogłaś wyrazić się jaśniej, ale domyślasz się chyba, jak to mogłam odebrać, prawda?