— Паёк бедны, гэта так, але мы не дамо, каб рабочыя, ix дзеці паміралі з голаду. А разаб'ём буржуазно — будзе ў нас хлеб. Многа хлеба. Расія — краіна хлебная. Усё будзе(. Дзецям ужо цяпер, нягледзячы на нашу беднасць, мы ўводзім бясплатнае харчаванне.— I нечакана пасля гэтых слоў Ленін спытаў: — Заградатрад адабраў у вас хлеб? Так?
Лідзія Аляксандраўна, безумоўна, далажыла Леніну, з якой просьбай прыйшла работніца, але, відаць, сказала ў агульных рысах, звярнуўшы ўвагу на галоўнае — на адабранне хлеба, бо ў той час скарг такіх паступала нямала. Маці спалохалася, што Ленін можа падумаць, што яна прыйшла скардзіцца на атрад, i пачала спешліва, збіваючыся, глытаючы словы, расказваць усё па парадку.
Уладзімір Ільіч выслухаў уважліва, не перапыняючы, толькі позу змяніў, паклаў нагу на нагу, абхапіў калена рукамі, нахіліўся наперад, а галаву схіліў трошкі набок.
Калі маці сказала, што хлеб братаў падтрымае хворую дачку, а так яна баіцца, што памрэ малая, Уладзімір Ільіч перапыніў яе — спытаў:
— Колькі гадоў вашай дачцэ? На што яна хварэе? Доктара выклікалі?
— Шэсць гадкоў. Сёмы. Глядзеў завадскі фершал, выпісаў лякарствы, але хіба купіш ix, — то няма, то цана буржуйская, не па нашай кішэні.
Уладзімір Ільіч нахмурыў лоб, сказаў задумліва:
— М-да,— павярнуўся ў крэсле, дастаў са стала блакнот, карандаш, нешта запісаў.
Маму здзівіла, як хутка ён пісаў, ніколі да таго яна не бачыла, каб хто так хутка пісаў. Не скончыўшы пісаць, Ленін спытаў:
— А сын вучыцца ў школе?
— Не, не вучыцца. Дзвв зімы пахадзіў, а больш няма як.
Уладзімір Ільіч адарваўся ад блакнота, паглядзеў маці ў вочы, спытаў:
— Чаму няма як? Чаму?
— Ды як жа яму вучыцца, таварыш Ленін! Я на заводзе, малая хворая? Хто яе дагледзіць, накорміць? А хто дровы дастане. Без Васі мы ад холаду памерлі б даўно. Але баюся я, калі ён ходзіць па дровы. Яшчэ заб'юць буржуі, бо ён платы ў ix ламае.
Маці пасля з сябе здзіўлялася, што раптам так разгаварылася; з суседкамі, з сяброўкамі па рабоце i то нё была такой гаваркой.
— Ламае буржуйскія платы? — перапытаў Уладзімір Ільіч i хораша гэтак, шчыра засмяяўся, але тут жа сур'ёзна спытаў: — Скажыце, таварыш, а вы маглі б уладзіць так, каб сын пайшоў у школу? — i горача пачаў пераконваць: — Для рэвалюцыі вельмі важна, каб дзеці рабочых вучыліся. Рабочы клас узяў уладу, пачаў будаваць новае жыццё, i нам неадкладна трэба рыхтаваць адукаваных людзей. Вучыць дзяцей рабочых, сялян. Я разумею, што вам нялёгка. Але нельга, каб сын чырвонаармейца не вучыўся! Прашу вас зрабіць усё магчымае... Скажыце, можна зрабіць гэта?
Маці адказала, не вельмі, праўда, упэўнена:
— Зробім, таварыш Ленін. Пашлю Васю ў школу.
— Выдатна. Выдатна,— шчыра ўзрадаваўся Уладзімір Ільіч, нібы даўно ведаў нашага Васю i доўга трывожыўся, што той не ходзіць у школу, i адразу зацікаўлена спытаў пра іншае:
— А як жа жывуць вашы браты? Што ў сяле? Што кажуць мужыкі?
— Браты мае рады, што зямлі нарэзалі. Кажуць, калі зямля будзе ў тых, хто робіць на ёй, то Расія не памрэ з голаду.
— Правільна. Вельмі правільна разважаюць вашы браты. Зямлю памешчыцкую ім нарэзалі?
— Князя вялікага зямля каля нашага сяла. I лес яго...
— Вялікія i малыя князі валодалі мільёнамі дзесяцін, а сяляне гнулі на ix спіны. Колькі зямлі было ў вашых братоў?
— Мала. Я ўжо i не ведаю, колькі яе было, але ведаю, што мала. Бо бацька толькі аднаго, старэйшага, Кузьму здолеў аддзяліць. Іван i Пятро разам жылі, бо не было чаго ўжо дзяліць, цяпер толькі падзяліліся. Калі я замуж выходзіла, то браты радаваліся, што за заводскага выходжу, што ў пасаг зямлі не трэба даваць.
— Радаваліся? — перапытаў Уладзімір Ільіч.
Маці спалохалася, што Ленін можа дрэнна падумаць пра братоў яе, i растлумачыла:
— Ад беднасці гэтая радасць.
— Але, ад беднасці,— згадзіўся Ільіч.— А вы не шкадуеце, што пайшлі ў горад?
— Не шкадую. Цяжкая ў сяле бабская доля. У горадзе нашай сястры вальней дыхаецца. Калі муж не п'е ды не б'е. Мой не піў i масцеравы добры.
Зазваніў тэлефон. Маці добра запомніла, што менавіта на гэтых яе словах ён зазваніў.
Ленін папрасіў прабачэння, імкліва падняўся з крэсла. Пакуль ён ішоў да тэлефона, што вісеў на сцяне, збоку ад стала, маці з жахам падумала, што яна так бессаромна разгаварылася, расселася, як у гасцях, i скаргамі сваімі бабскімі ды расказамі займае ў Леніна час, які патрэбны не для такіх дробных, як у яе, спраў — для вялікіх, дзяржаўных. Ды яшчэ бога памянула, a бальшавікі ў бога не вераць.