Рэчаіснасць не дазваляе сказіць падобныя дэталі. Калі мы маем справу з аўтабіяграфічнымі творамі, каты не знікаюць. Вілаў прадае ўласную частку дэбэшнай пасткі менавіта як аўтабіяграфію. Але не існавала таго героя, якога ён пазначае аўтарскім «я». І ката ў таго героя ў двухпавярховай кватэры ля Піліес не было. Кватэра была, нават «віленскі Вілаў», «Вілаў № 2» з дрэннай, ламанай беларускай мовай там жыў, прычым хутчэй за ўсё жыў не адзін, а з брыгадай захопу. Але ж гэта быў не той чалавек, якога бачыла Наста ў Стамбуле, не той, хто яе «кахаў», не той, хто пісаў даволі дасканалы беларускамоўны тэкст. Тут была сапраўдная «здымачная брыгада», сапраўдны вайсковы шыхт з герояў, дублёраў герояў, свядомасці герояў, якая афармлялася ў тэкст. І дзіва што нейкаму кату, згаданаму ў тэксце, у рэальнай кватэры месца не знайшлося. Калі Наста сунулася б туды, ката (ці ягонай адсутнасці) усё роўна разгледзець не паспела: яе б захапілі яшчэ на падворку, «зухаваты Іваноў» бы захапіў. Коціка не было ў рэале, знік ён і з тэкста, быў забыты нядбайным аўтарам.
Колькі чалавек пісала гэты тэкст? Колькі чалавек — Джон Вілаў? Карціць заявіць, што аўтараў было трое. Такое ў мяне асабіста склалася ўражане. Тэкст нагадвае мазаіку з фрагментаў, якія не роўныя адзін адному па моцы ды па мове. Здаецца, самы віртуозны і віхлявы спец ствараў фрагменты, якія краналі пачуцці. Усе гэтыя чуллівыя лямантаванні пра мову, пра Насту, пра радзіму. Быў другі, неблагога ўзроўню (карэктар «Нашай нівы»), які вымалёўваў Стамбул ды Вільню і выдумляў сцэнкі кшталту тых танцуючых маладзёнаў. Быў і зусім слабы, роля якога палягала ў тым, каб проста «правесці» сюжэт ад кропкі «А» ў кропку «Б» па сінапсісе, які пакінулі першыя двое. Тэкст утрымлівае падказкі наконт наяўнасці гэтых трох: моўнае шматгалоссе, калі адзін і той жа панятак сігніфікуецца рознымі лексемамі. Так, «пархаты дыван» далей ператвараецца ў «лятучы дыван» з тым, каб скончыць найменнем «дывана-самалёту». У чалавека не бывае так, каб у адным месцы шклянка называлася «кіліхам», у другім — «куфлем» ці якой-небудзь іншай трасцай. Зноў жа, «кошкі» ў тэксце то «коткі», то «кошкі». Мы ёсць тое, як мы гаворым. І flying carpet для нас будзе ці то «пархатым дываном», ці то «дыванам-самалётам». Можна спрачацца аб тым, што дакладней, што больш па-беларуску, але, здаецца, не варта спрачацца, ці можа адна і тая ж свядомасць прадукаваць розныя словы для адной і той жа з’явы.
Але ж я не буду сцвярджаць прынцыпова, што Вілаў было тры (ці чатыры, улічваючы «вагасхільную» істоту, якая наогул нічога не пісала, роля якой вычэрпавалася выключна суправаджэннем Насты па Стамбуле). Знаёмыя лінгвісты кажуць, што розныя найменні ўласцівыя людзям, няпэўным у моўным асяроддзі. Мысленне такіх людзей яшчэ не афарбавалася канчаткова, яны жанглююць тымі словамі, якія ім падказвае свядомасць.
Кранем лепей больш балючую тэму, з якой можна будзе лёгка перайсці да галоўнага пытання — спецы якой краіны ўсё гэта зладзілі. У стамбульскай частцы Вілаў параўноўвае каштаны з «печанай бульбай». Параўнанне трапнае — кожны тут, хто хаця б раз быў у дзяцінстве на піянерскім вогнішчы, хто пеў «Взвейтесь кострами», узгадае печаную піянерскую бульбу, з яе хрумсткай скарынкай, яе салодкі смак… Але ж адкуль у Вілаў, амерыканца, такія ассацыяцыі? Адкуль у яго ў падсвядомасці ўзялася гэтая бульба? Бо, здаецца, пад зорным небам Мічыгана юнакі пякуць макмелаў пай, але ж не бульбу. Дык як Вілаў зведаў гэтую асацыяцыю? Ды дзе пад Калугай, Масквой ці Піцерам жор сваю печаную бульбу?
Далей «аўтар» сцвярджае, што «асноўны орган успрымання для мастацтвазнаўцы… — пятая точка». Сам выраз не беларускі, няма «точкі» ў мове, але ж ідыёму тут дзіўна было б перакладаць як «пятую кропку». І я яе не чапаў. Аднак — заўважце — у беларускай мове такога выразу, «пятая точка» — няма. Аўтар сцвярджае, што з рускай мовай не знаёмы. Настолькі незнаёмы, што нават слоўца «краваць» у набокаўскім вершы яго бянтэжыць. Дык адкуль тады ўстойлівы выраз, прапіска якога — у рускай, а не беларускай ці літоўскай мовах? Ці, можа, аўтар усё ж у першую чаргу рускамоўны і толькі ў другую — беларускамоўны? Можа, у прастору беларушчыны ён ступіў з імперскай глебы рускай культуры?