Seks w wielkim mieście

– Możesz łatwo zarobić celujący – powiedział.

Bone już nigdy nie wrócił na jego zajęcia. Trzy miesiące później rzucił college.

Ostatnio ktoś wydzwania do mieszkania Bone’a i nagrywa wiadomości, w których jest tylko muzyka. Najpierw Bone słuchał piosenek, bo myślał, że muzyka się skończy i odezwie się ktoś znajomy. Teraz słucha piosenek, żeby odkryć, czy nie ma w nich klucza.

– Myślę, że to facet – twierdzi.

Dzieciństwo w Iowa Leżycie na łóżku, jakbyście mieli po dwanaście lat (leży się na brzuchu, a nogi zwisają za krawędź).

– Opowiedz mi historyjkę – prosisz.

– Historia, o której ostatnio najczęściej myślę, jest o mojej eks-eksdziewczynie – mówi Bone.

Było lato 1986 roku, a Bone miał czternaście lat. To był jeden z tych letnich dni w Iowa, kiedy niebo jest czyste, a kukurydza na polach taka zielona. I przez całe lato, kiedy jeździsz samochodem z kumplami, widzisz, jak ta kukurydza rośnie.

Bone i jego rodzina pojechali na miejscowy targ. Bone z kolegą przechadzali się po wystawie bydła. I wtedy ją zobaczył. Szczotkowała cielaczka. Bone chwycił kumpla za ramię i powiedział: „Ona zostanie moją żoną!”

Nie widział jej ani razu przez cały następny rok. Potem, któregoś wieczoru, poszedł na młodzieżową potańcówkę, jakie organizuje się w małych miasteczkach, żeby czymś zająć dzieciaki. I ona tam była. Potem podrywał ją w wieczór wigilijny.

– A potem mnie całkiem olała – mówi Bone. – To naprawdę bolało. W dziwny sposób.

Półtora roku później, kiedy ona stwierdziła, że go chce, on się nie poddał.

– Mimo że tak bardzo chciałem z nią być. Któregoś dnia dałem jednak za wygraną.

Chodzili ze sobą z przerwami przez kilka lat. Ona jest teraz programistką komputerową w Iowa City. Wciąż ze sobą rozmawiają. Może kiedyś się z nią ożeni? Uśmiecha się, a wtedy nos marszczy mu się u nasady.

– Mógłbym – mówi. – Zawsze uważam, że to piękna historia. Aż mi się od niej w głowie kręci.

– Bone ciągle powtarza, że mógłby wrócić do Iowa, mieć dzieci i być gliną – mówi Stanford.

– To urocze, oczywiście, dopóki tego nie zrobi – odpowiadasz i czujesz, że to było cyniczne.

„Wiem, że jestem neurotykiem”

Jesteście głodni, więc o szóstej wieczorem w niedzielę idziecie do Bagel „R” Us. W rogu siedzą dwie policjantki i palą. Ludzie są poubierani w brudne dresy. Bone pożera pół twojego bajgla z szynką i serem.

– Mógłbym zjeść ze cztery – mówi. – Ale nie mogę. Jak zjem hamburgera, czuję się winny.

Bone troszczy się o swój wygląd.

– Przebieram się czasem pięć razy dziennie. Kto nie spogląda do lustra ze sto razy, zanim wyjdzie na imprezę? Ja chodzę od jednego lustra do drugiego, jakbym w każdym miał wyglądać inaczej. Wiesz, to jest tak: no fajnie, w tym lustrze wyglądam dobrze, sprawdźmy, czy w drugim tak samo. A co, nie każdy tak robi?

– Czasem jestem tak rozkojarzony – mówi Bone. – Myśli mi się kłębią w głowie. Wszystko jest pokręcone i nie ma żadnego sensu.

– A teraz, coś cię rozkojarza? – pytasz.

– Twój nos.

– Serdeczne dzięki. Nienawidzę swojego nosa.

– Ja swojego też nienawidzę – mówi. – Jest za duży. Ale to też zależy od fryzury. Któregoś dnia Stanford powiedział: „Lubię, jak masz takie włosy. Dużo ich. Twój nos wydaje się mniejszy”.

Oboje wybuchacie śmiechem.

W drodze powrotnej Bone cię szturcha:

– Patrz, źle napisał „szczenięta”.

Patrzysz. Facet w kombinezonie stoi obok olbrzymiego, szarego mastiffa i trzyma tekturę z napisem „SZCZENIENIA NA SPRZEDAŻ”.

– Hę? – pyta was. Za jego plecami stoi czerwono-biała furgonetka.

– Szczenięta. To jest źle napisane – mówi Bone.

Facet patrzy na niego i szczerzy zęby.

– Hej, w górze ulicy sprzedają te same szczeniaki po dwieście doków, zamiast po dwa tysiące – mówi Bone, a facet się śmieje.

Później siedzisz na brzegu łóżka z głową w dłoniach i patrzysz na Bone’a, który leży wyciągnięty z ręką zatkniętą za pasek dżinsów.

– W jednej chwili idę ulicą i mogę się wygłupiać, a za moment jestem w totalnej depresji, bez żadnego powodu – wyznaje. – Wiem, że jestem neurotykiem. Widzę to. Czuję to. Jestem samoanalityczny, samokrytyczny, samoświadomy. Kontroluję wszystko, co mówię. – I Bone tłumaczy:

– Zanim coś powiem, najpierw mówię to sobie w głowie, żeby na głos źle nie wyszło.

– A nie wydaje ci się, że to strata czasu? – pytasz.

– To zabiera tylko sekundę. – Milczy przez chwilę.

– Kiedy ktoś obcy mnie zaczepia i pyta, czy jestem modelem, odpowiadam, że nie, że jestem studentem.

– I?

Bone się śmieje. – Traci zainteresowanie – mówi, patrząc na ciebie tak, jakby nie wierzył, że tego nie wiesz. Dzwoni do ciebie Stanford.

– Bone nagrał mi przeuroczą wiadomość – oznajmia i ci ją odgrywa: „Stannie, czy umarłeś? Czy jesteś martwy? Musisz być martwy, bo nie odbierasz telefonu, [śmiech] Zadzwoń do mnie później”.

„Lokaj Ivany Tramp”

Lubisz siedzieć w mieszkaniu Bone’a. Przypominają ci się czasy, kiedy miałaś szesnaście lat, mieszkałaś w małym miasteczku w Connecticut i, spędzałaś czas z chłopakiem, który był naprawdę piękny. Paliliście trawę, a twoi rodzice myśleli, że akurat jeździsz na koniu. Nigdy nie poznali prawdy.

Patrzysz przez okno, na promienie słońca na brązowym murze.

– Chcę mieć dzieci od czasu, kiedy sam byłem dzieckiem – mówi Bone. – To moje marzenie.

Ale to było wcześniej. Zanim stały się te wszystkie rzeczy. Zanim nadeszło dzisiaj.

Kilka tygodni temu Bone dostał sporą rolę drugoplanową w filmie, w którym miały grać wszystkie młode hollywoodzkie gwiazdy. Poszedł na imprezę i przypadkowo wylądował w domu z dziewczyną jednego z tych aktorów, nową super-modelką. Aktor zagroził, że zabije Bone’a, więc on i ta super-modelka uciekli z miasta. Tylko Stanford wie, gdzie są. Stanford dzwoni i mówi, że jego telefon się urywa. Dzwonili nawet z programu Hard Copy i proponowali Bone’owi forsę za wywiad, ale Stanford im powiedział: „A co wy sobie myślicie, że to jakiś lokaj Ivany Trump?”

Bone mówi:

– Nie mogę uwierzyć w ten cały syf. To przecież ciągle ja. Nie zmieniłem się. Ludzie mi w kółko powtarzają: „Nigdy się nie zmieniaj”. A w co niby miałbym się zmienić? W egomaniaka? Dupka? Palanta? Znam siebie bardzo dobrze. W co miałbym chcieć się zmienić? – Po chwili pyta: – Z czego się śmiejesz?

– Nie śmieję się – mówisz. – Płaczę.

Stanford mówi:

– Zauważyłaś, że Bone nie wydziela nigdy żadnego zapachu?

15

On kocha swoją szarą myszkę, ale mamusi jej nie przedstawi

To będzie historia o małej, brzydkiej tajemnicy w świecie randkowania. Niemal każdy brał w niej udział – po jednej lub po drugiej stronie.

Dwaj mężczyźni siedzieli przy drinkach w Princeton Club. Było późne popołudnie. Obaj mieli po trzydziestce. Kiedyś byli ślicznymi studentami prawa. Teraz sporo stracili na wyglądzie, wokół talii przybyło im tłuszczu i kilogramów, których nie mogli się pozbyć. Chodzili razem do college’u i po dyplomie obaj przenieśli się do Nowego Jorku. Byli dobrymi przyjaciółmi. Łączył ich ten rodzaj przyjaźni, jaki rzadko się spotyka wśród mężczyzn. Naprawdę mogli ze sobą rozmawiać o wielu sprawach. O dietach, które nic nie dają. O kobietach.