Oczywiście, Henryk to jedyny mężczyzna, którego znała tak blisko. Ciekawe, czy każdy kocha się inaczej? Poczuła przebiegający po plecach dreszcz podniecenia. Zagryzła wargi. Przecież tymi myślami zdradzała własne dziecko! Jakąż straszną była kobietą, skoro miała zamiar zachować się nielojalnie wobec córki, i do tego z takim zadowoleniem? On był taki przystojny. Mimo to, choć bardzo jej się spodobał, gdyby nie dzisiejsza rozmowa nigdy nie przyjęłaby go do swego łoża. Nie powiedział tego na głos, ale ona doskonale zrozumiała, o co mu chodziło. Miał zamiar wziąć Arabellę siłą jeszcze przed ślubem, by zaspokoić swoje wybujałe potrzeby.
Mogła jedynie modlić się i mieć nadzieję, że uda jej się zaspokoić jego pożądanie i ostudzić zapędy w stronę córki. Jakże inaczej mogłaby ją obronić? Postanowiła jednak nie spowiadać się z tego ojcu Anzelmowi, dopóki Arabella nie będzie poślubiona sir Jasperowi. Przecież ksiądz nie zrozumie, w jakiej znalazła się sytuacji. Pewnie tylko kazałby jej szukać ukojenia w modlitwie i surowo zbeształby sir Jaspera. Ale on i tak nie słuchałby księdza i w końcu zniewoliłby Arabellę, a to zabiłoby jej dziecko. Nie. Postanowiła w ukryciu nieść swój krzyż. W końcu kobieta jest mocna i giętka jak trzcina. Wszystko wytrzyma.
Lona czekała, aż sir Jasper i lady Rowena oddalą się, i pobiegła z powrotem do komnaty Arabelli.
– Och, Bello – westchnęła głośno – jakież spotkało cię szczęście! To bardzo przystojny mężczyzna. Mnie pewnie przypadnie w udziale najstarszy wnuk starego Rada, ten worek kości ze szpiczastym nosem, z którego zawsze coś cieknie.
– Tak, sir Jasper to piękny mężczyzna – przyznała Arabella, zapraszając przyjaciółkę, by ta usiadła na łóżku. – Ale jest w nim coś takiego…
– Co? Ale z ciebie gąska! Przecież to chodząca doskonałość. Nie lubię tylko tego jego kapitana Segera – oburzyła się Lona.
– Mówisz tak tylko dlatego, bo się boisz, że sir Jasper odda mu posadę twego ojca – odwdzięczyła jej się Arabella.
– Nie. To najbardziej podstępny wąż, jakiego znam. Widziałam go wiele razy z Elżbietą. Całowali się. Raz nawet widziałam, jak jej zadzierał spódnicę. Mimo to przy posiłkach udaje, że jej nie zna.
– Może powinnam o tym porozmawiać z matką -zastanawiała się głośno Arabella. – W końcu to jej służąca. Może lepiej porozmawiać z sir Jasperem, bo Seger to jego człowiek.
– To chyba nie jest dobra myśl, Bello. Może to nic więcej jak przytulenie i pocałunek. Chłopaki czasem tak robią z dziewczynami. Ale kiedy sir Jasper dowie się, że nie lubimy Segera, nie będzie przychylnie patrzył na mego ojca. Ciotka jest dorosła i jeśli ma kłopoty, na pewno zwróci się sama do twojej matki. Nie powinnyśmy się do tego wtrącać. W ogóle nie powinnam była ci o tym mówić.
– Och, Lono, przecież jesteśmy przyjaciółkami od dziecka – pocieszała ją Arabella.
– Ale za dwa lata będziesz żoną sir Jaspera, a wtedy zostaniesz lady Grey i zmienisz się zupełnie. A ja nie. Zawsze będę tylko Loną, jedną z córek FitzWaltera.
– Będziesz Loną, osobistą służącą lady Arabelli, ty gąsko. Będziesz miała pozycję równą twojej matce i ojcu i nie będziesz musiała poślubić wnuka starego Rada, jeśli nie będziesz tego chciała. Jako moja służąca i przyjaciółka będziesz mogła znaleźć sobie najładniejszego chłopca w okolicy, obiecuję!
– Bylebym tylko nie musiała wyjść za tego chudzielca – zaśmiała się Lona, a po chwili spoważniała. – Naprawdę będę twoją pokojową?
– Tak, jeśli zechcę – potwierdziła Arabella. – A wiesz, że zechcę.
– A ty zostaniesz żoną sir Jaspera? – zapytała Lona.
– Moja kuzynka, królowa powiedziała mi, że piękne lico niekoniecznie oznacza, że ktoś jest dobry. Słyszałam plotki, że podobno sir Jasper bardzo lubi kobiety. Podobno często się wypuszcza na polowanie po obu stronach granicy.
Lona wytrzeszczyła błękitne oczy.
– Kto ci to powiedział? – zapytała z niedowierzaniem.
– A to prawda?
– Nie wiem, Bello.
– Ale słyszałaś plotki.
– Stare baby zawsze plotkują, a wolą plotkować o mężczyźnie niż o kobiecie. Przecież wszyscy mężczyźni od czasu do czasu zabawiają się z dziewkami spod granicy.
– Mężczyzna, którego ja poślubię, musi być mi wierny, Lono. Nigdym nie słyszała, by ojciec kiedykolwiek zdradził matkę. Chciałabym, by mój mąż miał do mnie tyle samo szacunku.
– Jeszcześ nie jest zamężna, Bello – przypomniała jej Lona. – Sir Jasper jest dorosłym mężczyzną i na pewno używał już życia, nim poznał ciebie. Nie masz prawa mu tego bronić, przynajmniej do dnia ślubu!
– Jeśli się dowiem, że mnie zdradził z inną, Lono, wezmę nóż i wytnę mu to zdradzieckie serce z piersi – rzuciła złowrogo Arabella.
– Czy sir Jasper wie, jaki masz wybuchowy charakter? – zaśmiała się Lona. – Uważaj, bo go wystraszysz!
Dzień upłynął szybko i nastał wieczór. W kącie przy kominku w swojej sypialni lady Rowena wyszła z balii i pozwoliła służącej wytrzeć się do sucha. W wielkim lustrze, prezencie ślubnym od zmarłego męża, patrzyła na siebie krytycznie. Ciąże nie zdeformowały jej ciała. Zresztą, choć była ciężarna cztery razy, urodziła dwoje dzieci. Niestety, jej synek Henryk zmarł w pierwszym roku życia. Arabella była już wtedy w jej łonie. Odwróciła wzrok od lustra. Była podła. Podła!
– Którą suknię, milady? – zapytała Elżbieta.
– Głowa mnie boli – narzekała Rowena. – Chyba wcale dziś nie zejdę na dół. Położę się wcześniej.
– Mam kazać Maidzie przygotować zioła?
– Nie. Nie będą potrzebne – odparła. – Cały dzień bałam się o Arabellę, ale nic mi nie będzie. Muszę tylko trochę się przespać.
Elżbieta pomogła swojej pani włożyć prostą koszulę nocną, a potem przykryła Rowenę kołdrą.
– Dobrej nocy, milady – powiedziała. – Wrócę, kiedy zjem wieczerzę.
– Nie! – Rowena omal nie krzyknęła. – Nie będę cię już dziś potrzebowała. Możesz spać w domu, jeśli chcesz, albo w sali przyjęć.
– Dzięki, milady – odparła zadowolona Elżbieta. Wolny wieczór oznaczał, że znów będzie mogła cieszyć się względami Segera. Ukłoniła się i pośpiesznie wyszła z sypialni.
Ma kogoś, pomyślała Rowena. Ciekawe, kto to. Nieważne. Była najmłodszą szwagierka FitzWaltera, a ten już na pewno zadba, by Elżbiecie nie działa się krzywda i żeby była szczęśliwa. Och, Henry, dlaczego mnie opuściłeś? Czyż nie błagałam cię tego letniego ranka, byś nie wyjeżdżał, bo czułam, że już do mnie nie wrócisz? Nie wiem skąd, ale to wiedziałam. Teraz jestem sama i muszę stać się ladacznicą, by chronić własne dziecko. To niesprawiedliwe i nie stałoby się, gdybyś był mnie usłuchał.
Rowena Neville Grey nie pamiętała dobrze swoich rodziców. Edmund Neville i Katarzyna Talbot zmarli w czasie zarazy, kiedy miała cztery latka. Zamieszkała z dziadkiem i babką ze strony ojca, którzy odtąd ją wychowywali, ale ponieważ byli starzy, postanowili oddać ją na wychowanie do Ryszarda Neville’a, hrabiego Warwick, głowy rodu. Tak więc Row wychowywała się z Anną i Izabelą, córkami hrabiego. Wszyscy prócz Izabeli traktowali ją z czułością. Lady Izabela miała podły charakter i do wszystkich odnosiła się bardzo źle.
Jej wielki wuj, przez sobie współczesnych nazwany twórcą królów, postarał się, by jego mało utytułowana krewna dostała dobrego męża. Mogliby ją zostawić u siebie jako służącą, przynajmniej póki córki nie wyszły za mąż, ale postanowili, że kiedy skończy trzynaście lat, wyjdzie za mąż za sir Henryka Greya, barona Greyfaire, obrońcę ważnej strategicznie dla granic Anglii warowni. Sir Henryk potrzebował żony, a król Edward chciał go ze sobą związać. Potrzebował silnego obrońcy granic, ponieważ jego poprzednik, król Henryk VI, uciekł z więzienia w Tower i schronił się w Szkocji, skąd przez kolejne trzy lata wciąż zagrażał bezpieczeństwu kraju. Edward pragnął więc, by granica ze Szkocją była bezpieczna, a jego sprzymierzeniec, wuj Roweny, który pomógł wynieść go na tron, stał się teraz jedynym opiekunem dziewczynki, ponieważ jej oboje dziadkowie zmarli.