Потым была гутарка ў Пятра Міронавіча, які паставіў задачу раскрыць гістарычныя дасягненні савецкага народа, прадумаць «меры» па росце і паляпшэнні работы кадраў на ўсіх узроўнях, прааналізаваць стан арганізатарскай работы партарганізацый. Не ўпусціць своеасаблівасць цяперашняга этапа.
Крыху нечаканым мне падалося, што «своеасаблівасць цяперашняга моманту» Машэраў бачыць у «гераізме адзінкі і мас»: «Героизм стал достоянием тысяч и миллионов. Это — одно из крупнейших наших завоеваний».
Асабіста для мяне больш актуальным сёння ўяўляецца не гераізм, а хутчэй меры заахвочвання, стымуляцыі працы, тое, што сам Пётр Міронавіч называе «побудительными мотивами». Але ці не пойдзе гэта «ўразрэз з сацыялізмам»?
Сустрэў Сашу Я. У яго шмат знаёмых сярод святароў. Відаць, з іх слоў папярэджваў, што на куццю, напярэдадні Раства, вельмі лютуе д’ябал, асабліва не дае спакою жанчынам, нават старым. Строгі пост, а сатана лютуе, зманьвае. Я ў падрабязнасці не ўдаваўся, не распытваў, але страху ён на мяне нагнаў.
7 студзеня. Раство Хрыстова. Паўсюль ажыўленне, радасць. Калега П. здзіўляецца, незадаволена круціць галавой.
8 студзеня. Дэлегатамі на ХХVІІІ з’езд Кампартыі Беларусі вылучаны М. Танк, І. Шамякін, П. Броўка, К. Крапіва. З гасцявымі мандатамі — І. Мележ, К. Кірэенка, А. Макаёнак, І. Чыгрынаў, А. Грачанікаў. Чыгрынава падтрымаў я. Ёсць у ім пісьменніцкая саліднасць.
9 студзеня. На анкету «ЛіМа» аб бягучым моманце адказвае шэраг пісьменнікаў і кампазітараў — І. Мележ, Я. Брыль, І. Шамякін, В. Быкаў, Г. Вагнер і інш. Д. Бічэль-Загнетава хораша выказвае свае ўражанні: «Радуе наша рэчаіснасць». Мне асабіста такія словы вельмі прыемна чытаць, я люблю дадатныя, пазітыўныя эмоцыі. Але цяпер, прызнаюся, пачуваю сябе не лепшым чынам. Надакучыла пісаць «матэрыялы» для начальства. Адчуваю, што гэтая пісаніна прыніжае мяне ва ўласных вачах.
10 студзеня. Іван Чыгрынаў успамінаў сваю маці, якая казала, што яе сын ніколі не імкнуўся, каб у яго былі сябры. Іван Гаўрылавіч тлумачыць:
— Не меў у гэтым патрэбы. Я заўсёды сам па сабе.
Між іншым, мне гэта зразумела, бо і мяне самога ніколі не цягнула бегчы за ўсімі, у натоўпе.
12 студзеня. Выраз (чуў яго ўжо не раз, асабліва ад В. Рабкова): «Интеллигент запущенный». Гэта, відаць, прозва нашай беднасці. Якім жа ён можа быць і будзе, інтэлігент той, пры такой жабрацкай зарплаце…
13студзеня. «Звязда» надрукавала маю рэцэнзію на анталогію ўкраінскай савецкай паэзіі на беларускай мове. Пісаў з ахвотай. Украіна заўсёды была для мяне роднай і блізкай. У маім Кругелі размаўляюць, можна сказаць, паўкраінску.
На Украіне шмат, больш чым дзе, выдатных паэтаў. Адзін з такіх — Андрэй Малышка, якога пераклаў Аркадзь Куляшоў:
Я не зайздрошчу ні душой убогім,
Ні іх жыццю, што ў сытым сне міне,
Няхай яны зайздросцяць тым дарогам,
Трывогам тым, што дасталіся мне.
Я не зайздрошчу дробным іх размовам,
Ліслівы тон душы не закране,
Няхай яны маім зайздросцяць словам,
Якія боль і радасць для мяне…
Аўтар і яго, як кажуць, «кангеніяльны» перакладчык тыпалагічна вельмі блізкія паміж сабой, пішуць і адчуваюць у адным паэтычным ключы.
15 студзеня. Даў нечаканасць шаноўны Піліп Пестрак. Пагубляў, бедны, усе дакументы: і партбілет, і пасведчанне дэпутата Вярхоўнага Савета БССР, і членскі білет Саюза пісьменнікаў, і іншае, у тым ліку білет члена Літфонда. Прынёс у праўленне Літфонда заяву: «Прашу выдаць мне паўторна білет члена Літфонда, бо без яго я нішто». Супрацоўнікі Літфонда, на чале з Віктарам Рабковым падраслі ў сваіх вачах і запаважалі сябе яшчэ больш.
16 студзеня. Створаны Савет пры СП Беларусі па сувязях з МУС. Мэта Савета — стымуляваць з’яўленне твораў пра супрацоўнікаў органаў унутраных спраў па ахове грамадскага парадку і барацьбе са злачыннасцю. Галоўны ініцыятар стварэння гэтага Савета — Мікалай Чаргінец. Ён аўтар некалькіх удалых дэтэктываў. Сябруе з Рабковым. Цікавы, мне здаецца, чалавек.
18 студзеня. Нядзеля. Чытаю М. Бахціна: «В языке нет лишних слов». Выдатная думка! Выдатная і правільная. Нездарма М. Бахцін цяпер самы папулярны тэарэтык літаратуразнаўства. Па-мойму, ён, апроч таго, глыбокі філосаф. Філасофская падкладка (кантаўская традыцыя) у яго адчуваецца.
20 студзеня. Аўтарскі вечар Пімена Панчанкі ў філармоніі. Уступнае, ухвальнае слова сказаў Н. Гілевіч. Выступілі П. Броўка, А. Куляшоў, М. Танк і інш. Пра паэзію П. Панчанкі і сказана, і напісана даволі шмат, а будзе напісана, па ўсім відаць, яшчэ больш — гэта з’ява жыцця, творчая, здольная на актыўнае ўзаемадзеянне з жыццём і часам. Ён — з тых паэтаў, якія не абмяжоўваюцца толькі адлюстраваннем свету, хай сабе і вельмі «мастацкім» адлюстраваннем, а страсна імкнуцца ўздзейнічаць на яго сілай сваіх пачуццяў, вобразаў, маральных ідэалаў. Можа, таму ў яго столькі чытачоў, сяброў, прыхільнікаў…