Пазнаёміўся з мясцовым жыхаром Георгіем. Вечарам ён сядзеў у кафэ з паддашкам, на беразе мора, і цягнуў «Букет Абхазіі». Ён паляўнічы. У гарах ёсць і звер, і птушка, на якіх палююць! Расказаў шмат цікавага. Даў адрас: Гагра, вуліца Чаўчавадзе, д. 3, Кір’янаў Георгій Усцінавіч. Рускі, даўно тут жыве, стаў абхазам. Цікавіўся, ці можна ў Мінску прадаць мандарыны.
6 верасня. Цудоўна пахне магнолія — вялікія кусты, абсыпаныя ружовымі кветкамі. Сёння — нядзеля, няма ні зарадкі, ні працэдур, ні прыёму ў урача. Можна пагуляць, падыхаць марскім паветрам.
8 верасня. Сустрэў у аўтобусе Валодзю Караткевіча з Валяй, яго жонкай. З канца ў канец Гагры бегае невялічкі «ЛАЗ», возіць пасажыраў. Я, на прыпынку, заскочыў у заднія дзверы і шукаю вачыма кандуктара. Бачу, спінаю да мяне, сядзіць нейкі мужчына ў тэнісцы з чорным раменьчыкам цераз плячо. «Кандуктар!» — вырашыў я і, крануўшы чалавека за плячо, прашу:
— Дайце, пажалуйста, білецік.
Гляджу, а гэта наш Караткевіч, а побач Валя. Валодзя пазнаў:
— Здароў, стары!
Павітаўся з ім і з Валяй — пацалаваў ручку. Яны ехалі ў старую Гагру пагуляць па парку. Запрасілі далучыцца да іх. У Гагры пісьменніцкі Дом творчасці, і яны ўжо больш як тыдзень у ім знаходзяцца, адпачываюць па пуцёўцы Літфонду.
Выйшлі на прыпынку каля каланады, гэта і быў уваход у парк, які больш нагадваў батанічны сад, чым проста парк. Дрэвы, кветкі, водар. Тут расце зялёны бамбук — моцныя, хуткія на рост сцябліны імкліва цягнуцца ўгору. Усміхалася з неба сонца, і беглі белыя баранчыкі хмарак. Валя фатаграфуе нас сваім «Зенітам».
— Я тут не ўпершыню, — гаворыць Уладзімір Сямёнавіч. — Мінулай восенню з Брылём адпачывалі. Дык я яму кажу: «Не лезь ты, Іван Антонавіч, на сонца!» А ён не слухае, галаву пад паддашак схаваў, а ногі на сонца выставіў. А яно тут вунь якое пякучае! Абвастрыўся тромбафлебіт, і Іван Антонавіч мусіў датэрмінова ў Мінск вяртацца. А мне сонца хоць бы што! Я магу на сонцы хоць цэлы дзень!
— Ой, расхрабрыўся ты нешта! — пасміхнулася Валянціна.
Доўга з Караткевічамі вандравалі па гэтым эдэме, пакуль не стаміліся і не прыселі на лаўцы з відам на мора. Мне прыйшло на думку, што і да вайны нашы пісьменнікі любілі наведацца ў Крым — у Ялту, Кактэбель. Мора прыцягвала сваёй экзотыкай. Лужанін прывёз з Кактэбеля бутэльку марской вады. Я расказаў пра гэты выпадак сваім калегам Караткевічам.
— Дык ён жа і верш напісаў! — пажвавеў Валодзя і на памяць працытаваў радкі: «Хай сумны мой бацька рупліваю жменяй / У сваім агародчыку мора пасее…» Верш выдатны.
— Лужанін не благі паэт, — зноў азваўся Караткевіч, — мова ў яго старая, вытрыманая ў традыцыях Случчыны.
— Мова багатая.
— А я, — зноў загаварыў Уладзімір Сямёнавіч, — едучы сюды, пагартаў «Анталогію абхазскай паэзіі». На рускай мове. Абхазы маюць выдатных паэтаў!
Пагаварылі яшчэ пра тое пра сёе. З’явілася думка наведаць чабурэчную, — іх тут, у старой Гагры, паміж пляжам і паркам, хапала. Падышлі да адной: шашлыкі, чабурэкі, недарагое віно розных гатункаў. Я прапанаваў
«Букет Абхазіі», але Караткевіч зганіў яго («памыі!»):
— Давай «Александрыні». Сухое.
Заказалі пляшку «Александрыні» і чабурэкі.
— «Александрыні» — першы паратунак ад халеры, — патлумачыў Караткевіч.
— Упадабаў Валодзя «Александрыні», — пасміхнулася Валя. — Усё робіць не па правілах, як Гервасій Выліваха.
Жартоўны Караткевіч працытаваў «Ліст да Абуховіча» (я здзівіўся — на памяць ведае):
— «Віна вянгерскага не зажывалі. Перад тым мальвазію скромна півалі, мядок і гарэлачку дзюбалі…»
— Мальвазія — гэта, пэўна, не віно, а настойка на травах, — удакладніў я, жадаючы паказаць, што валодаю такімі-сякімі пазнаннямі. Пасля выпітага віна захацелася пашукаць туалет. Схадзілі і раз, і другі.
— У мяне не блага працуюць ныркі, — пахваліўся Караткевіч, зірнуўшы на жонку.
— Уладзімір Сямёнавіч, а як жа ты з Брылём адпачываў, ён жа не п’е? — пацікавіўся я.
— Мы не злоўжывалі.
Вярталіся з прагулкі ў добрым настроі. Пад канец Караткевіч хацеў заказаць яшчэ і шашлык, але шашлыкі аказаліся не з бараніны, а са свініны. «Баран горы ушол», — на наша запытанне адказаў афіцыянт, і мы адмовіліся.
9 верасня. Прыхільнікаў так званай тэмы сучаснасці зусім не цікавіць мінулае. Яно не прысутнічае ў іх творах, а калі і прысутнічае, то пад знакам: там было ўсё дрэнна, там была цемра. У Караткевіча зусім інакш.