А на якой мове загаварыць да пана Рашчынскага? Па-французску, каб адразу вызначыць прыналежнасьць да пэўнага кола? Дык французскай Паліна ня ведае. Па-руску? Наўрад гэта лепшы зварот да інсургента, які змагаецца супраць Расейскай імперыі за незалежнасьць, у тым ліку і культурніцкую. Па-польску? З гэтым лягчэй – але з вычытанага вынікала, што Рашчынскі быў сярод тых нешматлікіх, хто абараняў ідэю Беларусі, незалежнай і ад Масквы, і ад Варшавы.
Значыць, па-беларуску? Як яны віталіся? Проста – “Добры дзень”? Не, як яна магла забыць! У паўстанцаў было сваё прывітаньне, па якім пазнавалі аднадумца: “Каго любіш?” — “Люблю Беларусь!”— “Дык узаемна!”
Нешта знаёмае… Дзесьці Паліна нядаўна чытала гэтую фразу… У дакуменьце? На помніку?
Вось няздара! Чаму ёй адразу не прыйшло ў галаву? “Qvis amas Amo”. “Каго любіш? Люблю…” Гэта ж надпіс на надмагільлі Вінцэся Рашчынскага! І цяпер зразумела, які мусіць быць адказ: “Беларусь”. Як гэта прагучыць на лаціне? “Albarutenia”.
Разгадка ўвесь час знаходзілася перад вачыма! Паліна ліхаманкава вывернула зьмесьціва шуфляды пісьмовага стала. Вось! Аркушык з надпісамі на жабках, з якіх Паліна спрабавала нешта скласці. “Аlb”і “te”. Часткі слова “Albarutenia”. Цяпер зразумела, што на астатніх двух жабках мусіць быць напісана “aru” i “nia”. Арцікава жабка – першая, а віленская – трэцяя. Таямніцу мусіў адкрыць той, хто ведае адказ! Той, хто любіць Беларусь! Задума прыгожая. Паліна ледзь не расцалавала каменных жабак ва ўсьмешлівыя пыскі.
Пра адкрыцьцё абавязкова належыць камусь распавесьці! Паліна хуценька скінула пераробленыя са старых джынсаў шорты і ўлезла ў спадніцу, доўгую, бы катрыначная кадрыля. На галаву – карункавы капялюшык… І, вядома — у “Капялюшык”! Якраз рэпетыцыя, маці там, і Сымон Пятровіч.
Лесьвічная пляцоўка, дзе месьціліся паштовыя скрыні, была ў замеці парваных агітак за кандыдатаў у нейкі “ворган” і аркушыкаў з прапановамі купіць цукар, муку, пахудзець або набыць цудадзейную касьметыку. Паліна ледзь ня ўпала, пасьлізнуўшыся на ўлётцы з нечай глянцавай фізіяноміяй. Позірк мімаволі сьлізнуў па іхняй паштовай скрынцы… У шчыліне нешта бялела. Канверт! Вось табе навіна…
Паліну ўсё яшчэ хвалявала такое – нехта даслаў ліст! Хіба ня ў гэтым прыцягальнасьць ліставаньня: кожны раз — падарунак і таямніца. Сёньня замест гэтага – “мабільнікі” і Інтэрнэт. А між тым, атрымліваючы сапраўдны ліст, ты ведаў, што нехта прысьвяціў табе прынамсі паўгадзіны свайго часу. Неверагодная шчодрасьць для сучаснага чалавека.
Канвертаў аказалася ажно два. Выгляд аднаго з іх, падоўжанага, з дзясяткам каляровых марак, змусіў сэрца на імгненьне замерці, быццам ад падзеньня з вышыні. Паліне Генадзьеўне Ведрыч… Зваротны адрас – Каліфорнія, ЗША. Почырк Стася…
Паліна дрыжачымі пальцамі разьдзерла канверт, нібы галодны чалавек – абгортку, у якой выратавальная ежа. Ажно ашмёткі закружыліся матылямі.
Ліст гэтак трымцеў перад вачыма, што адразу Паліна не магла прачытаць ні слова. Потым з мітусяніны пачалі праступаць дакладныя абрысы Стасевага почырка. Стась у сваёй звычайнай дзелавой манеры паведамляў, што ўладкаваўся някепска, ёсьць персьпектывы на сталую працу. Зьняў невялікі, але прыстойны дамок на шэсьць пакояў, набыў машыну… І не хапае ў гэтым раі толькі Евы. Вядома, яе, Паліны. Стась выказваў стрыманае шкадаваньне, што гэтак пасьпяшаўся скасаваць адносіны, але зараз гатовы гэта выправіць. Хутка прыедзе, яны з Палінай зноў возьмуць шлюб, і цемнавокая беларусачка ўрэшце апынецца ў сонечным штаце Каліфорнія.
Відаць, знайсьці сярод амерыканак дурніцу, якая будзе, па-першае, шчыра ім захапляцца, па-другое, падтрымліваць філасофскія размовы, і яшчэ штодзень гатаваць улюбёныя галубцы, Стасю не ўдалося.
Што рабіць? Парваць гэты “крык незадаволенае мужчынскае душы”? Усё роўна нічога шляхотнага не атрымаецца. Або… Кінуць усё і – да спрадвечнага жаночага шчасьця?
Дзяўчына, як у сьне, выйшла з пад’езду, на хаду нязграбна расшпільваючы сумачку і запіхваючы ў яе канверт…
Ды іх жа было два! Хіба згубіла ў пад’езьдзе?
Другі канверт ляжаў паўзьверх россыпу рэкламнага сьмецьця. Таксама нібыта з-за мяжы… Цікава, ніякага зваротнага адрасу. І ўнутры – толькі аркушык з нумарам сотавага тэлефону. Ды ініцыялы: В.Н.Ч. “Вам невядомы чалавек”, як велягурыста ён аднойчы прадстаўляўся.
Усё-ткі Валянцін ня хоча зьнікаць з яе жыцьця!
У “Капялюшыку” спрабавалі выкраіць з Чэхаўскага сурдуту пляжнае бікіні. Чэхаў змрочна супраціўляўся. Пакутлівыя фразы герояў ламаліся з сухім трэскам блазенскага сьмеху. Паліна паназірала ў прасьвет кулісаў, як маленькі артыст з абліччам пакрыўджанага спаніэля ўскараскваецца на вялізнае крэсла, што мусіла сімвалізаваць устаялы пракляты побыт.
— Энергичней, Митя! Влезай на него с ненавистью!
Паліна мімаволі ўспомніла, што ў Вялікім Княстве Літоўскім артыстаў называлі глумцамі.
— Вы да мяне? – пачуўся голас за сьпіной. Сымон Пятровіч быў, як і раней, у чорнай майцы і джынсах, мускулісты, падцягнуты, кароткастрыжаны, нібы персанаж амерыканскага “баевіка”, чужародны ў легкадумным “капялюшыкавым” царстве. – Пойдземце ў мой пакой.
Былы падводнік доўга круціў у руках аркушы з Палінінымі запісамі, а Паліна, як зачараваная, назірала за зьмейкай дыму, што вырастала з трэсачкі з нейкімі ўсходнімі зёлкамі. Змейка танцавала ў паветры, расьсяваючы нетутэйшы п’янкі водар. — Усё яшчэ далёка ад разгадкі. — Сымон Пятровіч дастаў з паліцаў стос геаграфічных картаў, зашмальцаваных, са шматлікімі лініямі, праведзенымі алоўкам. — Гэта тычыцца Гарнушак, што каля Наўя?
— Так…
Штурман задумліва вадзіў тупым канцом алоўка па паперы.
— Фактычна, маршрут можа пачынацца дзе заўгодна… Дапусьцім, вось ад гэтае каплічкі… Значыць, канчацца адрэзак мусіць тут, дзе дамы. Да-лей – прапушчаны кавалак, і трэці вядомы нам адрэзак можа разьмяшчацца вось у гэтай частцы… А яшчэ ж мусіць быць чацьвёрты! Не, бяз іншых двух жабак і веданьня, адкуль пачынаць вымярэньне, нічога ў нас не атрымаецца. Тут бы яшчэ карту дзевятнаццатага стагоддзя…
— Магчыма, я знайду ў архіве.
Сымон Пятровіч пільна зірнуў у цёмныя вочы дзяўчыны.
— Колькі вам гадоў?
Паліна сумелася, але пытаньне гучала сур’ёзна.
— Дваццаць восем.
— Вы ня замужам, так? І дзяцей няма?
Паліна пачала злавацца, адчуваючы, што намаганьнямі маці ў яе асабістыя праблемы пасьвечаны ўвесь “Капялюшык”. Штурман адмераў скупую белазубую мужчынскую ўсьмешку ў якасьці прабачэньня.
— Ня злуйцеся, проста вы гэтак апантана заняліся скарбашукальніцтвам, як могуць толькі самотныя жанчыны. У нашым турклубе я такіх бачу кожную суботу. Выходзяць прыкладныя бабулькі на пеньсію – і давай у паходы, прычым суперцяжкія, што й здаровыя мужыкі не наважваюцца. Вязаньне ды кампоты – убок, хатуль за плечы – і шукайце кабету, што ўцякае ад цішыні ў доме.
Нічога сабе параўнаньне!
— Самота – натуральны стан чалавечае душы, — холадна прагаварыла Паліна.
— Гэта ненатуральны стан, — штурман паварушыў пальцамі бясплоцевую зьмейку дыму, і яна распалася на дробныя павуцінкі, што ўсё гэтак жа ўпарта імкнуліся ўверх. Паліна са зьдзіўленьнем заўважыла, што ашмёткі дымнага павуціньня павісьлі па ўсім пакоі, нібыта часткі дэкарацыі невядомага сьпектаклю. Вочы Сымона Пятровіча ўзіраліся праз іх, як у марскую далеч. – Каб чалавек беспакаранна быў самотны, ён мусіць мець трывалую сувязь з нечым, вышэйшым ад людскога бытаваньня. У мяне такой сувязі няма. На жаль. Як я ні стараўся.
Паліна насьцярожана зірнула на суразмоўцу. Пэўна, аматар медытацыяў ды ўсялякае ўсходняе лухты. Вунь і зёлкі паліць, ад злых духаў, відаць. І дыванок у куце пакоя дзіўны. Не дыванок – хутчэй скураны матрац. Для практыкаваньняў, ці што?
— Трэба проста рабіць сваю справу, — выгаварыла дзяўчына фразу, якой гіпнатызавала сябе ўжо колькі гадоў.
— Выходзьце за мяне замуж.
Гэта што, жарт такі? Падводнік, аднак, пазіраў вельмі сур’ёзна. І вельмі спакойна.
— Прапанову такую раблю другі раз у жыцьці, словамі не гуляю. Не сумнявайцеся.