Валянцін некалькі разоў з сілай усадзіў у сухі мох рыдлёўку.
— Зямля, як каменная. Нечапаны дзірван. Я думаю, мы ўсё-ткі памыляемся. Месца сапраўды нядобрае.
— Чаму? – насьмелілася задаць пытаньне Паліна, надаўшы голасу як мага болей абыякавасьці. Валянцін адказаў гэтак жа абыякава, гледзячы некуды ўбок.
— Ні грыбоў ніколі, ні ягад… Ды яшчэ пад канец вайны партызаны тут некалькі паліцаяў расстралялі, і Лухверчыка, здаецца, таксама. Бабуля называла гэтае месца “Падла”. Сюды, на ўскраек лесу спаконвеку зносілі з вёскі сьмецьце ды “падлу” – усялякую здыхляціну.
— “Спаконвеку”… Ды хіба памяць чалавечая на “спаконвек “ разьлічаная? – скептычна фыркнула Паліна. —Па ўласным досьведзе скажу – яшчэ што бабуля апавядала, трохі памятаюць, а далей – “легендарная эпоха”. Тры пакаленьні, лічыце, гадоў шэсьцьдзесят, пра падзеі расказваецца хаця б пазнавальна. А далей факты і асобы ператвараюцца ў прывідаў. Ну вось, хаця б дзіцячыя прыпеўкі… Ці гульні…У Англіі дасюль ёсьць такая гульня – перадаваць адзін аднаму падпалены скрутак паперы са словамі “Жывы, курылка”. У чыіх руках дагарыць, хто выпусьціць “курылку”— прайграў. А насамрэч за гэтым –ведаеце, што?— забабонныя сярэднявечныя расповеды пра жахлівыя норавы секты маніхейцаў, якія падчас сваіх абрадаў нібыта перакідвалі адзін аднаму ў рукі параненае іншавернае дзіця – у чыіх руках памрэ.
— Фу! – скрывіліся Дзіна. – Я заўсёды казала – трэба жыць прасьцей. А то можна ва ўсім разгледзець старажытныя жахі. Нават у гэтай сьметніцы. Ты яшчэ скажы, што “ідзе каза рагатая” – ад рытуальных забойстваў.
— Вельмі падобна, што так, – сур’ёзна адказала Паліна.
— Цьху! – віленская гандлярка шчыра зарагатала. – У мяне бабуля была, дачка пастара. Нават улетку хадзіла ў капялюшыку, у пальчатках і з парасонам. Дык дасюль памятаю, як мяне вучыла – калі глядзіш у люстэрка, за сваім прыгожанькім тварам умей уявіць чэрап, пустыя вачніцы, аголеныя зубы… Тое, што насамрэч ад цябе застанецца. А то гардыня ў пекла завядзе. Вось і ты такая чокнутая! А бабуля, дарэчы, памерла ад таго, што адмовілася даць агледзець сябе ўрачу-мужчыне. Ганьба! А самой – восемдзесят, і ўстаўная сківіца плавае ў шклянцы на тумбачцы побач з ложкам. Камедыя! Так што не расказвайце страшылкі – капайце.
Валянцін пакорліва ўсадзіў рыдлёўку ў дзірван… Але праз паўгадзіны нават Дзіна прызнала – нешта ня тое… Не падобна, каб тут штосьці маглі схаваць. Сымон падумаў, пералічыў нешта… І пошукі перасунуліся метры на тры ўглыб лесу. “Ну, калі ня тут – можаце закапаць мяне”, — сумніўна пажартаваў штурман.
Паліна сядзела проста на сухім верасе, страсала з сябе мурашоў і ў чарговы раз дакаралася, што не надзела джынсы. Ну каму ў лесе патрэбная яе шляхецкая сукенка ў дробныя карычневыя кветачкі? Хіба мурашам і камарам – зручна кусаць за ногі. Дурніца ты, дурніца… Па кім сумуеш, для чаго? Нядаўна па Стасю сохла.. Сёньня ж?.. Сама сябе не разумееш – а хочаш спазнаць увесь сьвет.
Паспрабавала сесьці зручней і выцялася аб камень. Кавалак цэглы, урослы ў глебу… А вось яшчэ з моху выглядвае чырвоны вугал цагліны, ступлены часам… Няўжо тут калісьці было збудаваньне? Відаць, было – бо хутка рыдлёўкі застукалі аб камень.
— Падмурак нейкі… — задыхана прагаварыў Сымон, абвясьціўшы перапынак. Дзіна напружана ўглядалася ў выкапаную яміну, нібыта ўжо спадзявалася ўбачыць там залатыя манеты.
— Падобна на рэшткі капліцы, — зазначыла Паліна. “Уладарка” захвалявалася.
— Вось што, хлопчыкі, у мяне ў машыне яшчэ дзьве рыдлёўкі… Дакладней, адна невялікая лапата і савок. Зараз прынясу. І мы з Палінай вам дапаможам. Праўда, Паліначка?
І пабегла, толькі сьветлыя косы матляліся ў паветры. Як лісіны хвост.
Вось табе і “залатая ліхаманка”…
Дзесьці ў глыбіні лесу пракувала зязюля. Паліна нават не пасьпела загадаць – колькі будзе жыць, як вяшчуньня змоўкла. Нібыта некаму засталося зусім нядоўга пакутваць у гэтым ня лепшым са сьветаў. Між тым праца распачалася з падвойнай сілай… Хаця не, гэта пераўвелічэньне, наконт іх з Дзінай высілкаў – але ўсё-ткі хутчэй. Паступова паказаліся рэшткі цагляных сьценаў, пліты падлогі… Каплічка (ці нешта іншае) была зусім невялікая – можа, два на два метры. І не з каменю – з крохкай цэглы. Дзіва што нічога ад яе не засталося на паверхні зямлі. Паліна падазравала, што цаглінам тутэйшыя сяляне яшчэ стагоддзе таму знайшлі лепшае прымяненьне.
— Ды тут пасярэдзіне магільная пліта! – расчаравана працягнуў Сымон. – Трывожыць чужыя косткі – не мая справа.
Скульптар падтрымаў.
— Давайце на гэтым скончым.
Ага, так вам эмансіпаваныя кабеты і здадуцца!
Пакуль іншыя адпачывалі, перакусваючы прыхопленымі гаспадарлівай гандляркай прыпасамі, Паліна агледзела пліту. Літары, забітыя зямлёй, чыталіся з цяжкасьцю:
— “Ганоры… Аляксандр… Рашчынскі…” Рашчынскі! Тут магіла аднаго з продкаў Рашчынскага! Памёр у 1796 годзе ад нараджэньня Хрыстова. Васемнаццатае стагоддзе! Дзьвесьце гадоў каплічцы. Цікава, чаму ён пахаваны тут, ля дарогі? Не ў радавой усыпальніцы?
Паліна ліхаманкава дастала з сумкі, закінутай у кусты, запаветную папку. Так, вось радавод Рашчынскіх… Вікенцій Рашчынскі… 1841-1894… Апошні з роду. Яго бацька, Антоні Рашчынскі – 1813-1862. Дзед, Лявонцій – 1780-1841. Пра дзеда Лявонція пазнака – удзельнік вайны на Балканах. Ага, вось ён, Ганорый Аляксандр – 1757-1796. Пра яго нічога не вядома.
На нагрэты сонцам камень выскачыла шэрая маленькая яшчарка. Замерла на хвілю – і тут жа зьнікла ў траве. Паліна ўспомніла, што яшчарку старажытныя хрысьціяне атаясамлялі з душой. Яна магла высьлізнуць з роту сьпячага чалавека, падарожнічаць, потым – вярнуцца…
Чыя душа падарожнічала па сьвеце ў выглядзе гэтай яшчаркі? А можа… таго, хто сьпіць у гэтай магіле?
— Ну што, дзе будзем капаць? – змрочна прагаварыў Сымон.
— Вядома, дзе – трэба паглядзець пад плітою. – Дзіна была вясёлая і ўпэўненая. – Скарбы часта хавалі пад магільнымі плітамі!
— Гэта грэх,— азваўся Валянцін. – Рабаваць магілы!
Паліна трохі разгубілася. Вядома, грэх… Вядома, нядобра… Але вяртацца ні з чым!..
Дзіна выказала гэта ўслых.
…І ўрэшце — пахаваньню дзьвесьце гадоў! У горадзе могілкі зараўніваюць куды раней. Ды ў нас зямля такая – куды ні ступі, ходзіш па чыёйсьці магіле.
Сымон дастаў нож і расчысьціў краі пліты. Цяпер трэба было падважыць… Ну хаця б вунь той жалязякай, падобнай да кавалка рэйкі.
З чорнае адтуліны пацягнула – ці падалося, што пацягнула? – халодным цьвілым паветрам, мёртвым, як толькі і магло быць паветра магілы. Ліхтарыка, вядома, ні ў каго не аказалася – хто мог падумаць, што яркім сонечным днём спатрэбіцца ліхтарык? Нават запальнічак ня мелася – сучасныя скарбашукальнікі спавядалі здаровы лад жыцьця. Добра, у Дзіны былі запалкі – у спадзеве на тое, што ўсё-ткі ўдасца прыгатаваць шашлычкі. Сымон скруціў з нейкага рызьзя падабенства паходні і асьцярожна спусьціўся ўніз па стромых прыступках. За ім, вядома, скочыла Паліна. Дрогкае полымя асьвятліла невялікае памяшканьне, дзе можна было стаяць, толькі сагнуўшыся. Ля сьцяны — каменны саркафаг.
— Ну, што там? – крыкнула зьверху Дзіна.
— Труна тут, і ўсё, — спакойна крыкнуў Сымон.
— А што ў труне?
Сымон ледзь ня вылаяўся, і невядома, што яго ад гэтага больш устрымала – прысутнасьць пекнай жывой паненкі або сатлелага нябожчыка. Паліна прагна аглядала ўсё навокал. На падлозе, чорнай ад вільгаці, нейкае ўзвышэньне. Дзяўчына папрасіла Сымона ніжэй апусьціць паходню, якая, дарэчы, невыносна сьмярдзела…
На падлозе сядзела каменная жабка! Яе пукатыя вочы ўмольна пазіралі на прыхадняў, лапкі малітоўна складзеныя…
Паходня апошні раз успыхнула, і Сымон кінуў яе на зямлю, затоптваючы іскры.
Цяпер была пэўнасьць, што яны не памыліліся. Дзіна, ламаючы кустоўе, падагнала бліжэй джып, і Сымон з Валянцінам умудрыліся зладзіць асьвятленьне. Паліна анічога ў гэтым не разумела – але лямпачка на канцы провада, апушчанага ў скляпеньне, загарэлася.
Жабку не прымацоўвалі да каменнае падлогі, але яна нібыта прырасла да яе за столькі гадоў – ледзь ададралі. Паліна пачысьціла нажом каменную сьпінку. Там быў высечаны вялікі крыж. А на сподзе, вядома, літары…