Паліна, запінаючыся, пачала тлумачыць пра фальшывыя зьліткі… Дзядзька зарагатаў. Паліне стала яшчэ больш страшна, калі зразумела, што турэмшчык – зусім ня п’яны. Яго нянавісьць была натуральным станам.
— Золата! Скарб! Чыгун! Вы гэта дзецям раскажыце, якія ў Крыжовай гары капаюцца. Дакуманты аддавайце!
— Якія “дакуманты”? – разгубілася Паліна. Ёй спакойна патлумачыў Валянцін.
— Ён думае, што мы ўвесь гэты час шукалі доказаў, што ён сын паліцая, таго самага Лухверчыка, які вёску Саматыі спаліў. Каб хату адсудзіць.
— А што, скажаш, ня так? – ненавісна выгукнуў дзядзька, прыціснуўшы лязо нажа яшчэ шчыльней да горла скульптара, так што паказалася кроў. – Колькі жыву ў вашых Гарнушках, усе пра гэта плявузгаюць, касавурацца, дражняць. Усе да мяне падбіраюцца, са сьвету зжыць хочуць. Прыязджаюць, шукаюць нешта. Мінулае вам спаць не дае! Мая хата! Спалю – не аддам. Нясі паперы, сука!
Валянцін выціснуў усьмешку.
— Ня бойся, Паліна, — і зьвярнуўся да турэмшчыка. — Дзядзька Панас, ну чаго ты перажываеш? Якое значэньне сёньня мае, чый ты сын? Хто ў цябе хату адбярэ, калі ў спадчыну засталася?
Дзядзьку калаціла, як у ліхаманцы.
— А як мне тут далей, калі пра майго бацьку даведаюцца? Хто мне будзе пазычаць, сыну ката? Мяне маці яшчэ ў дзяцінстве навучыла: нікому ня вер, а хто будзе капацца ў тваім паходжаньні – раты затыкай. Колькі я лычоў паразьбіваў усялякім цікаўнікам! Баяцца, змоўклі.
— Дзядзьку ў белым капелюшы, які клуб абмяраў, таксама вы?.. — жахнулася Паліна.
— А ты дакажы, любачка, што я! Той гад мне ўвогуле ў вочы заявіў: тут павінна хавацца таямніца, трэба разблытаць тайну радаводу, ёсьць невядомыя нашчадкі…
— Ды ён зусім не пра вас гаварыў! – адчайна запярэчыла Паліна. – Гэта ён пра Вінцэся Рашчынскага, які жыў у дзевятнаццатым стагоддзі!
Дзядзька Панас зьдзекліва засьмяяўся, і раўнуў на пляменьніка:
— Скажы дзеўцы, каб прынесла, што знайшлі! Ды не мані! Мяне не падманеш. Я няпраўду чую, як сабака – кілбасы.
Паліна ня ведала, што рабіць. Зоры сьвяцілі так сьвяточна, пяшчотна наігрываў на маленькай срэбнай скрыпачцы цвыркун, недзе ў хаце стукаў посуд і дачытваліся па тэлевізары апошнія навіны… А тут час не існаваў. Лязо ля горла скульптара было самым страшным, што Паліна бачыла ў жыцьці. Хоць зусім нядаўна яна глядзела на скрываўленае цела Сымона…
Валянцін быў спакойны.
— Што ж, як хочаш, дзядзька Панас.
І схапіў таго за рукі. Паліна, як у сьне, назірала, як рука, што трымала нож, адводзіцца ўбок. Турэмшчык тузаўся, лаяўся, брыкаўся… Нарэшце завыў ад болю ў запясьцях. А Валянцін прыгаворваў:
— Ціха, ціха… Ня рвіся. Я ж – скульптар. Кожны дзень камяні ўтаймоўваю.
Нож выпаў з саслабелай рукі нападніка…
І тут Паліна закрычала! Цывілізацыя ня здольная зьнішчыць дарэшты нашыя інстынкты, і ў кожнай жанчыны дасюль ёсьць патаемная зброя: ведзьмін крык. Ад якога коні з перапуду шалеюць. Толькі ня кожная сучасная кабета можа адпрэчыць ланцугі выхаванасьці і загарлаць, як гарлала яе прапрабабка падчас наезду татараў або казакаў.
Паліне, аказваецца, гэта ўдалося.
Пасьля некаторай паўзы ў хаце ляснулі дзьверы, нехта бег на запозьненую дапамогу…
А потым была раніца, сьветлая, як вакно, працертае паводле парады “Літоўскай гаспадыні” суконкай з дробным мелам. І дарога ў Весьніцы – у яе сухім пыле так прыемна патаналі ногі, і няварта было шкадаваць, што пыл асядае на адзежу, нібыта пазначаючы еднасьць падарожных з іх дарогай.
Весьніцы… Зусім маленькая вёсачка, хат дзесяць – і тое палова закінутыя, счарнелыя… Нават некалькі дамкоў яшчэ крытыя дранкай. Бабуля ў стракатай хустцы і выцертай плюшавай жакетцы (гэта па такой гарачыні!) ўглядалася ў прыхадняў з-пад вузлаватай далані, нібыта яны стаялі не перад ёй, а недзе вельмі-вельмі далёка, на другім краі ейнага жыцьця.
— Рагманавы? Жыла сям’я. Вунь іхны дом, на тым канцы. Не, цяпер ніхто не жыве. Зьехалі яшчэ за Брэжневам. Куды? А хто іх ведае, дзеткі, куды… Ды вы ў чалавека спытайце. Ён на выходныя прыязджае, лецішча сабе ладзіць. Наташкі Рагманавай, фельдчарыцы, сынок. Добры такі дзядзька, машыну мае. Зноў стукае, чуеце? Хлеба мне прывозіць, смашны такі, з семкамі.
Паліна і Валянцін пайшлі на стук.
Сапраўды, апошні дом, таксама з пачарнелых бярвеньняў, мяняўся – дах упрыгожыўся новым шыферам, гарышча перабудоўвалася пад мансарду. Немалады мужчына ў джынсавай кашулі з падвернутымі рукавамі, на галаве — завязаная па-пірацку чырвоная хустка, з-пад якой відаць чорныя з сівізной скроні, нешта майстраваў на двары. Вароты былі адчыненыя, і Паліна насьмелілася папытацца:
— Прабачце, калі ласка, магу я даведацца пра Генадзя Рагманава?
Голас яе здрадліва дрыжэў, і Валянцін узяў дзяўчыну за руку, каб падбадзёрыць. Але тут жа выпусьціў – госьці нават інстынктыўна пасунуліся назад. Да іх падыходзіў з ветлівай усьмешкай на суровым твары Вінцэсь Рашчынскі.
Праўда, вочы ў яго былі цёмныя, а ня сінія, і пірацкая хустка і джынсавая кашуля відавочна належалі нашаму часу. Але — тое самае аблічча, якое вылепіў Валянцін, якое было на партрэце, намаляваным парыжскім мастаком напрыканцы дзевятнаццатага стагоддзя!
— Я – Генадзь Рагманаў, добры дзень. Чым магу?..
Зямля вояў і майстроў, герояў і здраднікаў, паэтаў і блазнаў – а паспрабуй адрозьніць, дзе – хто, плыла, нібы зялёная ладдзя, упрыгожаная сінімі дыяментамі азёраў і стужкамі рэк, туды, куды кіраваў Найвышэйшы Стырнавы. Людзі разгойдвалі свой карабель, спрачаючыся за гонар пастаяць ля стырна, саштурхоўвалі адзін аднаго ў сусьветныя хвалі, і бясконца вырашалі, куды плыць, уяўляючы сябе гаспадарамі. “Вунь магутная каравэла з фарбаванымі ветразямі! Ці ня варта прыстроіцца за ёю? “ “Ды мы ўвогуле тонем – аддавайце мне мой човен!” ”Ат, плывем паціху – чаго яшчэ? Пакіруюць, куды належыць, і бяз нас…”
Беларусь плыла праз хвалі часу, і размываліся курганы, і разбураліся замкі, быццам пірамідкі, збудаваныя дзецьмі з пяску. Што заставалася пэўным у гэтым плыткім сьвеце?..
Маладая жанчына з вялікімі цёмнымі вачыма і процьмай гістарычных датаў у галаве, упрыгожанай каронай з цёмных косаў, ня ведала дакладнага адказу. Але верыла, што ён ёсьць.
Дарэмна спадзявацца і на тое, што навечна застанецца на гранітным пастаменьце перад домам культуры вёскі Гарнушкі Наўеўскага раёну скульптура паўстанцкага філосафа Вінцэся Рашчынскага.
Але, можа, прастаіць яна больш-менш доўга – і мясцовыя дзеці змогуць даваць уцямны адказ на пытаньне прыезджых: “А каму гэты помнік?”
— Нешта ня хочацца мне ісьці на іхнюю “прэзентацыю” ў сталоўку, — скептычна прагаварыў Сымон, “зацыраваны” дастаткова добра, каб змог вытрымаць шлях у Гарнушкі, нават па дарозе, размытай вясновымі ручаінамі. – Пачнуць мясцовыя кіраўнікі на “трасянцы” прамовы прамаўляць, тады “алаверды” па крузе – зноў хваласьпевы пад гарэлку. Пад канец большая палова ўжо ня будзе памятаць, з якой нагоды застольле. Задуха, штурханіна…
— А давайце адзначым па-свойму! Пайшлі на Крыжовую гару, – весела прапанавала Паліна, захутаная ў белы плашчык. – Надвор’е якое! Там, відаць, пралескі цьвітуць.
— Пакрыўдзяцца землякі… — засумняваўся Валянцін.
— Няхай крыўдзяцца! Ты ж стол з сабой не забіраеш. А забыўся, якіх намаганьняў каштавала атрымаць дазвол на адкрыцьцё помніка? Колькі давялося пахадзіць, колькі паважаных людзей “падключыць”? Пазнаю цябе, радзіма. Дасюль баяцца слова “паўстанец”. Нават калі таго паўстанца сто гадоў як сярод жывых няма!
З вяршыні Крыжовай гары Гарнушкі выглядалі маленькімі, мірнымі, здавалася, што ў гэтых хацінках ня можа здарацца вялікіх трагедыяў і нараджацца вялікіх людзей.
Але гэта быў усяго толькі кавалак сусьвету, такі самы, як і іншыя, з тымі самымі суадносінамі дабра і зла.
— Слухай… Валянцін… Аднаго… не магу зразумець…— Сымон яшчэ не зусім вярнуўся да ранейшай супермэнскай формы – пакуль узыйшоў на гару, дык задыхаўся.—Ты сустрэўся з чалавекам, які зламаў табе жыцьцё, і нават ня зьезьдзіў яму па пысе! І на дзядзьку свайго, што ледзь цябе не зарэзаў, не заявіў. Ты што, такі ўседаравальны?