Назаўтра я прыехаў на Парк-лэйн акурат у прызначаны час, але лёкай сказаў, што лэдзі Элрай толькі што сышла. Я пайшоў у клуб, няшчасны і заклапочаны, і пасля доўгіх ваганняў напісаў ёй ліст, у якім запытваў дазволу наведаць яе ў іншы дзень. Некалькі дзён адказу не было, але ўрэшце я атрымаў цыдулку, у якой лэдзі Элрай пісала, што будзе дома ў нядзелю а чацвертай гадзіне. Унізе быў нейкі дзіўны пастскрыптум: “Калі ласка, не пішыце мне больш на гэты адрас. Пры сустрэчы я Вам усё растлумачу”. У нядзелю яна прыняла мяне і была надзвычай прыязная, але калі я збіраўся сыходзіць, яна папрасіла мяне, калі я зноў збяруся пісаць ёй, адрасаваць ліст на Ўітакерскую бібліятэку на Грын-стрыт, для місіс Нокс.
– Ёсць прычыны, – сказала яна, – з якіх я не магу атрымліваць лісты ў сябе дома.
У наступныя месяцы мы з ёй часта сустракаліся, але гэтая атмасфера таямнічасці ніколі не пакідала яе. Часам мне здавалася, што яна ва ўладзе нейкага іншага мужчыны, але яна выглядала такой недасяжнай, што я не мог паверыць у гэта. Мне сапраўды было складана зразумець хаця б нешта, бо яна нагадвала тыя крышталі ў музеі, што ў адзін момант здаюцца зусім празрыстымі, а ўжо праз імгненне – цьмянымі. Урэшце я наважыўся папрасіць яе выйсці за мяне замуж: я ўжо стаміўся ад гэтай вечнай загадкавасці, што ахінала кожнае наша спатканне і мае лісты да яе. Я напісаў ёй праз бібліятэку, што хацеў бы спаткацца ў панядзелак а шостай. Яна згадзілася, і я быў на сёмым небе ад шчасця.
Я быў закаханы ў яе да шаленства, нягледзячы на гэтую таямнічасць, а цяпер я разумею, што дзякуючы ёй. Не, я кахаў яе саму, а гэтая таямнічасць трывожыла мяне і даводзіла да вар’яцтва. І чаму лёс навёў мяне на той след?
– Дык ты разгадаў яе? – ускрыкнуў я.
– Баюся, што разгадаў, – адказаў ён. – Мяркуй сам.
У панядзелак, калі я ішоў абедаць да свайго дзядзькі, каля чацвертай гадзіны я апынуўся на Мэрылебан-роўд. Калі ведаеш, мой дзядзька жыве ля Рыджэнтс-парк. Я хацеў трапіць на Пікадылі і вырашыў пайсці найкарацейшай дарогай – праз мноства гэтых убогіх вулачак. Раптам я пабачыў наперадзе лэдзі Элрай: закрыўшы твар вэлюмам, яна ішла вельмі шпарка. Падыходзячы да апошняга дома на вуліцы, яна паднялася на ганак, дастала ключ і ўвайшла ўсярэдзіну. “А вось і таямніца”, – сказаў я сабе і паспяшаўся агледзець дом. Здавалася, гэта такі дом, у якім звычайна здаюць пакоі. На ганку ляжала хусцінка, якую яна ўпусціла. Я падняў яе і паклаў у кішэню. Потым пачаў разважаць, што мне рабіць. Я прыйшоў да высновы, што не маю права шпіёніць за ёй, і паехаў у клуб. А шостай я прыйшоў да яе. Яна ляжала на канапе ў сваёй улюбёнай серабрыстай сукенцы з ядвабу, зашпіленай на гузікі з нейкіх дзіўных месяцовых камянёў. Яна выглядала вельмі прывабнай.
– Я так рада Вас бачыць, – сказала яна. – Я цэлы дзень сядзела дома.
Я кінуў на яе ўражаны позірк, дастаў з кішэні яе хусцінку і падаў ёй.
– Сёння апоўдні Вы ўпусцілі яе на Камнар-стрыт, лэдзі Элрай.
Я сказаў гэта вельмі спакойна. Яна ў жаху паглядзела на мяне, але нават не паспрабавала ўзяць хусцінку.
– Што Вы там рабілі? – спытаў я.
– А якое Вы маеце права дапытваць мяне? – сказала яна.
– Я маю права закаханага мужчыны, які прыйшоў прасіць Вашай рукі, – адказаў я.
Яна закрыла твар рукамі і моцна расплакалася.
– Вы павінны мне прызнацца, – працягваў я.
Яна ўстала і, гледзячы мне проста ў твар, сказала:
– Лорд Мёрчысан, мне няма ў чым Вам прызнавацца.
– Вы прыходзілі на сустрэчу да кагосьці, – крычаў я. – Гэта і ёсць Вашая таямніца.
Яна жудасна пабляднела і сказала:
– Я ні да кога не прыходзіла на сустрэчу.
– Ну чаму Вы не можаце сказаць праўду? – усклікнуў я.
– Я ўжо сказала, – быў яе адказ.
Я быў раз’ятраны, шалёны, я не ведаў, што гавару, але я казаў ёй жудасныя рэчы. Урэшце я выбег з дома. Назаўтра яна напісала мне ліст, але я адправіў яго назад не чытаючы. Я вырашыў паехаць у Нарвегію з Аланам Колвілем. Я вярнуўся праз месяц, і першым, што я ўбачыў у “Морнінг пост”, было паведамленне аб смерці лэдзі Элрай. Яна прастудзілася ў тэатры і праз пяць дзён памерла. Я зачыніўся дома і нікога не хацеў бачыць. Я ж так яе кахаў, я кахаў яе, як вар’ят! О божа, як я кахаў гэтую жанчыну!
– І ты пайшоў у той дом? – спытаў я
– Пайшоў. Аднойчы я пайшоў на Камнар-стрыт. Я нічога не мог з сабой зрабіць, я пакутаваў ад сумневаў. Я пагрукаў у дзверы, іх адчыніла дама прыстойнага выгляду. Я спытаў, ці можна арандаваць тут пакой.