ШТО ПАКІНЕМ
Не спяшаешся адгукацца.
Замаўкаю сама.
А ў духмяных сумётах акацый
Дацвітае мая зіма.
Як усё, праміне і гэта.
Адгарэняць плады.
О, няўжо мы пакінем свету
Толькі раннія халады?
Сэрца — быццам пчала на гронцы:
Медазбор, медазбор...
Як мы ўсё-ткі аблашчаны сонцам
Пры ўзыходжанні на касцёр!..
1984
ВЯРТАННЕ ЖУРАВОЎ
Вы жывыя! Вярнуліся! Нейк амаглі
Пашчу стронцыя, продань дарогі!..
Журавелькі-жураўкі мае, жураўлі,
Сцяг вясны над палескай разлогай!
У Чырвоную кнігу занесены вы,
Бо, як людзям, не заўжды спрыяе
Вам паветра айчыны, наш кут векавы,
Дзе зламыснасць любові наўчае.
Леціцё! — і вяснеюць бары і палі,
Леціцё! — крышаць лёд рэчкі і рэкі.
Хай жа вашая любасць да роднай зямлі
Не спаткае знішчальнай апекі!
1987
НЕ НАХЛУСІ
Змалку мне доля казала мая:
Трэба вучыцца без радасці жыць.
Горам карала, каб верыла я,
Быццам няма мне тут чым даражыць.
А ты не спалохаўся гэтае мовы,
Птах мой вясновы.
Ты прыляцеў —
і наледзь тугі
Змыла, нібыта яе й не было!
Змораны дзень, беспрасветна даўгі,
Ружавым цветам уміг завіло!
Ружа ніводнай калючкай не коле...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Не нахлусі гэтай радасцю, доля.
1985
* * *
...А што радок, ён выжыве — ці не.
А ты жывы. Табе са мною светла.
I я ўжо знаю, як сюды імкне
Душа тваёй сцяжыны — з будніх нетраў.
I тут ён, будзень, толькі — на дваіх.
Таму і ўмее ён рабіцца святам.
I я ўжо знаю, што з хвілін маіх
Той рэдкі міг мой — самы найкрылаты.
О, не радкі, а ты мне — канавое,
Калі й радок вось зноў жывы табою...
1985
* * *
Шарэе па-асенняму ваколле,
Ніжэе пацяжэлы небны дах.
I хай сабе! Я ўжо цябе нікому,
Нікому і нічому
не аддам.
Пазалягалі туманы ў лагчыне.
Хай зменлівасці ў часе не ўпыню —
Я не аддам цябе другой жанчыне,
Пакуль сама — з даверу і агню.
На самы жорсткі, незагойны верад
Ёсць недзе, ёсць зялінка на, загой!
Я не аддам цябе імгле зняверы,
Самоце шляху колкага твайго.
I хай зімою лёд — не выпадковасць, —
Не вымерзне цалюшчая вада.
Ты толькі сам мяне ўжо анікому,
Ніколі больш
нікому
не аддай.
1985
АДПОМСТА
Жыву на Беларусі.
Беларуска.
Кахаю беларуса. —
Вось ён, мой
Найдасканалы свет:
Адзіна тут,
У Любасці дзяржаве,
I ўтульна мне,
I вольна мне,
I песенна.
Бо толькі тут
Я дыхаю паветрам праўды,
I справяддівасці,
I мовы прадзедаў маіх.
Так мала нас,
Шчаслівых узаемнасцю,
На заняхаянай адступнікамі,
На абабранай,
Абражанай зямлі радзіннай.
Ты й тут, Адпомста!
1987
ПЕСНЯ Ў ЦЯРНОЎНІКУ
Алесю Разанаву
Лісцё між калюкоў
Буй-цвету наварожыць,
I сцішнавата ў гэтай варажбе...
Давермася сабе:
Што ўмеем мы, што можам?
Давермася найлепшаму ў сабе.
Усё, што варта нас,
Дарогу заступае,
Бо шлях адзін: не ўскрай, а толькі праз.
I вастрыё стралы
Дакладна гэта знае,
I руху птах наўзрыд спявае ў нас...
Хай з думак ападзе
Цярновае калючча.
За ўсё, што ёсць — і ў тле, і ў харашбе,
За выпадковы дар
Прылетаваць да кручы
Раскрыймася найлепшым у сабе.
1988