Не даймася ж руйноце
Ачужання!
Хай будзе шчаслівейшы свет,
Хай будзе ён трывалейшы
I намі!
1985
* * *
Усё было: і сон, і парыванне,
Высокі ўзлёт, і марнасці сіло,
I нараканне, і самаз'яднанне.
Нянавісці ніколі не было.
Нас не заўжды дастойна і цярпліва
Да разумення пачуццё вяло.
Так часта я была несправядлівай.
Нянавісці ніколі не было.
У заўчарашніх буднях надламала
Наступнасць наша светлае крыло.
Ты быў слабым, я жорсткім называла.
Нянавісці ніколі не было.
Агледжваемся — і як на далоні:
Далося ўсё, што дацца нам магло
У найжаданым любасці прыгоне.
Нянавісці ніколі не было.
1988
ПАКУЛЬ ГЛЯДЗІШ НА БЕЛЫ СВЕТ
Крый бог здранцвення, што жыццё — мінае,
Бо ўсё, чаго для шчасця не хапае,
Пазбавіцца гвалтоўна нематы —
I заскавыча, і залямантуе,
I ўсе пачуцці гэтак раздратуе,
Што без пары ў труну захочаш ты!
Пакуль на белы свет глядзіш вачыма,
Павер сабе: ўсё адалець магчыма,
Але, як вока, беражы святло,
Каб тое, што цябе тут абмінала,
У чалавеку болей дасканалым
На долю промнем радасным лягло.
1988
ПРОСЬБА
Як Васіліса, у рукаў
Зноў восень сонейка хавае.
Не абвыкай, не абвыкай,
Што я твая, што я кахаю.
Усё так крохка на зямлі:
Было, няма, ёсць — ды другое,
Што свет у стане наталіць
Даскочу нас хіба тугою.
I сум, і хараство, што мы
Не здавальняемся здабытым,
Што лебядзінымі крылмі
Зазыўна далі перамыты!
Як Васіліса, з рукаўя
Пяшчота смутак выпускае:
Не абвыкай, што я твая,
Не абвыкай, што я кахаю.
1985
АДЗІНЫ
Калі сэрца канае ад смагі
У пустынях людской мітусні,
Ты не зыч мне жаданай увагі,
А любоўю сваёй ахіні.
Не спатрэбяцца іншыя лекі,
Боль сунімецца, роспач міне,
Бо навекі, навекі, навекі
Ты адзіны, адзіны ў мяне.
Болей зло, чым дабро, тут вярстуе
Цёмны шлях чалавецтва, круты.
Свет адно хараство і ратуе,
Бо й мяне выратоўваеш — ты.
Не спатрэбяцца іншыя лекі,
Боль сунімецца, роспач міне,
Бо навекі, навекі, навекі
Ты адзіны, адзіны ў мяне.
1988
ДВА АДКАЗЫ
- Скажы, каханне, адкажы,
Што дорага табе найболей?
- Годнасць і воля.
- Скажы, каханне, адкажы,
Дзе смерць твая, тваё крушэнне?
- У прыніжэнні.
1987
З-ЗА РЭЧКІ, З-ЗА ГАЮ
За лугам зялёным, за сонечным гаем,
За рэчкай задумнай, за борам панурым
I наша захопленасць, і прысяганні,
I рэўнасці роспачнай злыя віхуры.
А ўсё — ці далёка? А ўсё — ці не ў сэрцы,
Што тахкае, тахкае струджана ў грудзях?
Яшчэ раз... яшчэ раз...
Як блізка ля смерці,
Гуляючы ў жмуркі, паходжваюць людзі...
А свет гэткі гожы і вабны наўкола,
Да шчэму жаданы для кожнай істоты!..
Калі не руку, падавай мне хоць голас —
З-за рэчкі, з-за гаю, з-за нашай маркоты...
1988
МЕЛОДЫЙКА
Памру — забудуць хутка. Не змагла
Тут вартага зрабіць я анічога,
Хоць і выпальвала душу датла
Пакутай за сябе і за другога.
А што пакіну? Толькі жменьку слоў,
Мелодыйку любові і змагання
За ўсё, што выбаўляе з кайданоў
Абездухоўленага працвітання.
Ляці, мая мелодыйка, ляці!
Будзі сінічкаю дрымучасць неба,
Калі мне не хлусілі пры жыцці,
Што нехта меў тут і ў табе патрэбу...