— Можа, прама заўтра сустрэнемся? — не даючы яму часу не роздум, а дакладней — на адмову, запыталася зноў.
— Не, заўтра не магу.
— А паслязаўтра?
— Можа.
— Тады давайце дамовімся так: роўна у дзесяць гадзін я буду чакаць вас у вестыбюлі каля вашага кабінета. Падыходзіць?
Ён без асаблівага энтузіязму кіўнуў галавой, развітаўся і хуткай хадою накіраваўся прэч. Доўга яшчэ я глядзела яму ўслед і ўздыхала — палягчэла на сэрцы дзякуючы гэтай выпадковай сустрэчы.
... Кабінет Якімцова, цяпер ужо начальніка міжраённай інспекцыі пры МУС Беларусі, знаходзіўся на трэцім паверсе Дома Саветаў. Там размяшчаліся і адміністрацыйныя службы раёна, таму было намнога чысцей і ўтульней, чым на іншых паверхах. А ў фае быў нават мэбляваны куток для адпачынку — якраз там я і прызначыла нашу сустрэчу.
3 нецярплівасцю і самым байцоўскім настроем, цяпер ужо ў абарону Якімцова, я чакала прызначанага часу. Роўна ў дзесяць гадзін спусцілася з чацвёртага паверха і тузанула ручку ягоных дзвярэй. Яны былі зачыненыя. Пачакаўшы яшчэ хвілін дзесяць, вярнулася ў кабінет і пачала накручваць дыск тэлефона, набіраючы яго нумар. Ніхто не падыходзіў. Дні праз тры даведалася, што палкоўнік Якімцоў звольнены і з гэтай пасады.
Але я не скаралася, пачала шукаць Анатоля Канстанцінавіча па яго хатнім тэлефоне — ён быў "часова" адключаны, як потым сказала тэлефаністка на мой запыт. Аднойчы я ўбачыла ягоны старэнькі аўтамабіль на вуліцы горада і радасна накіравалася да яго. У той момант Анатоль Канстанцінавіч не мог не бачыць мяне, і таму я спакойна несла яму на твары свае радасныя эмоцыі... Аднак палкоўнік Якімцоў і не думаў спыняцца, калі ўбачыў мяне. Яго машына рэзка набрала хуткасць і знікла з вачэй.
Не, не выбачыў мне Анатоль Канстанцінавіч Якімцоў. Абвясціўшы пра тое, што спыніў супраць мяне іск, ён выкрасліў увогуле мяне з сваёй памяці. Што ж, правільна: за ўсё трэба плаціць. А што да паўторнага суда па іску Якімцова, то яго не было. Не ведаю судовых тонкасцей гэтай справы, але, мабыць, знайшлася падстава яе закрыць. І сапраўды, сітуацыя склалася надзвычайная: нейкі раённы суд, няхай сабе і шклоўскі, патрабуе з'явіцца ў якасці сведкі прэзідэнта Рэспублікі Беларусь, якім стаў ужо на той момант Аляксандр Рыгоравіч Лукашэнка. А такога не бывае. У кожным разе, у нашай маладой дэмакратычнай Рэспубліцы Беларусь.
УЛАДЗІМІР КАНАПЛЁЎ — ПАМОЧНІК АЛЯКСАНДРА ЛУКАШЭНКІ
Быў той час, калі на Шклоўшчыне стварыўся ажыятаж вакол мясцовага аддзялення фонду "Дзеці Чарнобыля" (потым — "Дзецям Чарнобыля"). Яго ўзначальванне падарыў свайму сябру, паплечніку і памочніку Уладзіміру Канаплёву дэпутат Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь Аляксандр Лукашэнка, які, у сваю чаргу, на нейкім этапе дэпутацкай дзейнасці быў у добрых адносін:ах з лідэрам БНФ Зянонам Пазьняком. Прынамсі, пра гэта сведчыў адзін убачаны мной фотаздымак, які зафіксаваў іх ледзь не ў сяброўскіх абдымках. Многа часу потым я білася над пытаннем: чаму люта ненавідзячыя не толькі гэтую дэмакратычную плынь, але і саму абрэвіятуру "БНФ" людзі так учэпіста трымаліся за "дзецічарнобыльскія" фонды? Усё стала зразумелым потым.
Галоўнымі выканаўцамі праграмы "Дзеці Чарнобыля" на шклоўскім узроўні былі муж і жонка Канаплёвы: Уладзімір узначальваў, Ала — кіравала. Балазе, спецыялізавалася яна на навучанні дзяцей нямецкай мове, выкладаючы гэты прадмет у спецшколе. Шчыльненька так, табункамі, трымаліся каля іх асабліва давераныя па вывазу дзяцей за мяжу сем'і Клюйко, Бабровай, Ліпскай, Машагірава. Хацела зараз напісаць, што яны вывозілі дзяцей "на аздараўленне", ды рука не паслухалася. Якое аздараўленне? За мяжу ездзілі дзеці шклоўскіх "бурацінак" і чыноўнікаў. Вядома ж, складалі гэтыя спісы Канаплёвы. Такім чынам ад іх дома да спагадлівай, чуллівай Германіі пралегла ўмоўная дарога: адтуль — "гуманітарка", туды — групы нашчадкаў забяспечаных бацькоў, "разбаўленыя" таленавітымі хлопчыкамі і дзяўчынкамі.
І ўсё роўна ўсім жадаючым, нават з ліку "самых-самых", месцаў у групах не хапала: у Германію хацелі ўсе. Таму прыхільнасць Канаплёвых бралі штурмам: каля іх дома каравулілі гаспадароў уладальнікі машын, пешыя, конныя, перахоплівалі нават на дарозе. "Дурдомам" назваў аднойчы такую абстаноўку Уладзімір Канаплёў.
Стагоддзямі шклоўцаў трымала ў абдымках адна страсць — агурковая. Цяпер іх сэрцы запаланілі размовы пра выезды ў Германію: хто туды ездзіў, што прывёз і хто паедзе ў наступны раз. Асабліва хвалявала пытанне: "хто паедзе?". А вось якраз пра гэта і даведваліся людзі запозна, ды і то самастойна, шляхам вылічвання, бо спісы ад'язджаючых трымаліся ў вялікім сакрэце. Шмат разоў гэтае пытанне стыхійна ўздымалася на розных пасяджэннях, сходах. Але ўладу маючыя не рэагавалі на людскія пратэсты і чамусьці, як маглі, абаранялі ганебны прынцып падбору кандыдатур для паездак за мяжу.