— Сядай, падкіну дадому.
І хутчэй сабе, чым мне, адрасаваў мармытліва:
— Цярпець не магу, калі жанчыны так цяжка нагружаюцца.
Уладзімір Мікалаевіч Канаплёў належыць да таго тыпу людзей, якія магніцяць да сябе іншых. Адкрыты па характару, чулы, спагадлівы, жадаючы і ўмеючы дапамагчы. Ён заўсёды збіраў вакол сябе ледзь не натоўпы. Праўда, і пра сябе не забываў, часценька дабро рабіў з далёкім прыцэлам і дзеля вырашэння асабістых пытанняў. Доўгі час У.М.Канаплёў сябруе з А.Р.Лукашэнкам. Пачалося знаёмства гэтае, расказвалі, калі Уладзімір працаваў яшчэ настаўнікам у СІП №3, дзе вучыліся дзеці будучага прэзідэнта. Потым сяброўства ўзмацнілася, і калі У.Канаплёў прыйшоў на працу ў органы міліцыі, то актыўна пачаў памагаць свайму сябру ва ўсіх выбарчых кампаніях: калі той прэтэндаваў на пост дэпутата Вярхоўнага Савета СССР, потым — Вярхоўнага Савета БССР і ў 1994 годзе — прэзідэнта Рэспублікі Беларусь. Апошнім часам Уладзімір Мікалаевіч пры магутнай падтрымцы свайго сябра-прэзідэнта лёгка робіць уласную кар'еру — стаў галоўным памочнікам прэзідэнта, потым дэпутатам Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь, намеснікам старшыні палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага Сходу Рэспублікі Беларусь.
Цяпер ўжо ў яго (як калісьці у А.Р.Лукашэнкі — ён) ёсць свой "у дошку", надзейны і адданы сябар, памочнік, а мо і слуга — В.М.Сёмушкін, якому для павелічэння хуткасці выканання даручэнняў У.М.Канаплёў прэзентаваў немаведама на які тэрмін урадавую машыну з дзяржаўным нумарам 7000 ТІ.
Мне расказалі, што Уладзімір Канаплёў, працуючы ў Мінску і атрымаўшы там шыкоўную кватэру, пакінуў за сабой дом у Шклове, а догляд яго ды мадэрнізацыю даверыў В.М.Сёмушкіну. І той, пры пераводзе дома на электраабаграванне, вымушаны быў аднойчы звярнуцца ў аварыйную службу. Работнікі, што выконвалі заказ, спыталіся ў яго:
— А вы кім будзеце?
Той разгубіўся і прамямліў:
— Я, я... качагар.
Але гэта не проста качагар. В.М.Сёмушкін — чалавек Канаплёва ў Шклове і, выконваючы для яго службовыя і асабістыя даручэнні, ужо толькі гэтым узнёсся ў нефармальную вышыню лідэрства і, што называецца, нагой адчыняе дзверы кабінетаў начальнікаў. Валерый Мікалаевіч афіцыйна працуе. Ён узначальвае вучэбна-вытворчы камбінат у Шклове. Дарэчы, адзін з апошніх у сістэме адукацыі, як не апраўдаўшых сябе па метадах навучання. Але Валерый Мікалаевіч не хавае:
— Гэты камбінат будзе дзейнічаць роўна столькі, колькі захачу ў ім працаваць я.
Але ўсё ж я далёка пераскочыла ў сваім расповедзе. Гэта ўсё будзе потым. А ў даны момант мы размаўляем з Уладзімірам Канаплёвым — выкладчыкам спецшколы, старшынёй раённага аддзялення фонду "Дзеці Чарнобыля". Ды не пра аздараўленне, якога на самай справе і не было, а пра выезды шклоўскіх дзяцей у Германію. Валодзеў лоб пакрыўся гарошынамі поту. Дыскутаваць яму складана: трэба акцыі гэтай надаць прыстойны выгляд, а праўды ўсёй не скажаш. Калі ж улічыць, што Валодзя не валодаў аратарскімі здольнасцямі, то можна было яму толькі паспачуваць, калі ён рабіў намаганні адказаць на прама пастаўленыя пытанні.
Тады, паміж дыялогам, ён і прамовіў фразу, якая, падалося, ніякага дачынення да гутаркі не мела:
— А ведаеш, як цябе Саша Лукашэнка празваў?
— ?
— Паскуднай бабёнкай.
— ?!!
— Мянушку ён табе даў пасля таго, як ты яго, кандыдата ў дэпутаты Вярхоўнага Савета, запісала на радыё. Памятаеш?
Чаму ж, памятаю. Раскажу і пра гэта, але крыху пазней. А цяпер я дакончу свой успамін пра цябе, Валодзя. Як ты спрабаваў выкруціцца ад актуальнай на той момант тэмы пра справы мясцовага аддзялення фонду "Дзеці Чарнобыля", якім ты кіраваў у Шклове. 3 табою было цяжка размаўляць, бо ты не ведаў, што мне можна сказаць і як лепш было ўспрыняць пытанне: каб і адказаць на яго, і нічога не сказаць канкрэтна. Ты вельмі хваляваўся. Пазней, у працэсе работы над нашай сумеснай з табой перадачай, я зразумела, хто быў аб'ектам твайго хвалявання, — жонка Ала (Ала Мікалаеўна Канаплёва: да прэзідэнцтва Лукашэнкі — выкладчык спецшколы для дзяцей з паслабленым зрокам у Шклове. У час прэзідэнцтва Лукашэнкі — загадчык аддзела ў Міністэрстве адукацыі). Чаму? У двух словах не скажаш.