Той жа самай раніцай да мяне завітаў Аляксандр Рыгоравіч. Доўга так, незычліва глядзеў мне прама ў вочы і, стрымліваючы эмоцыі, ціха, надта ціха сказаў:
— Ты ж спаганіла маё выступленне, нічога не пакінула з таго, што я хацеў сказаць выбаршчыкам, бо самае галоўнае было гам, у канцы. Што, не знайшла мяне? Дрэнна, значыць, шукала. Карона не спала б, магла б і дамоў да мяне прыйсці. А ... — роспачна махнуў ён у мой бок рукой і выйшаў за дзверы, назваўшы мяне потым за гэта "паскуднай бабёнкай". А я яшчэ доўга глядзела ў пустэчу, якая нядаўна была запоўнена Лукашэнкам. Што такое важнае сказаў ён? Як мне падалося ў працэсе праслухоўвання — нічога там не было. Але ж ён сцвярджае адваротнае... Значыць, я нечага не заўважыла... Значыць, не ўсё так гладка ў маім журналісцкім каралеўстве.
«БЕЗ ХАЛАСТЫХ АБАРОТАЎ"
Гэтыя словы былі вынесены ў загаловак карэспандэнцыі сакратара пярвічнай партыйнай арганізацыі А.Р.Лукашэнкі, калі ён у 91-ым нумары райгазеты асвятляў ход жніва-86 у калгасе імя Леніна. Я ж цяпер характарызую сказанае як уласны прагноз узыходу аўтара на палітычны алімп.
1987 год... Аляксандр Рыгоравіч Лукашэнка — давераная асоба кандыдата ў дэпутаты абласнога Савета па Гарадзецкай выбарчай акрузе № 254 Я.А.Карнеева. 1989 год — кандыдат у дэпутаты Вярхоўнага Савета СССР. 1990 год — кандыдат у дэпутаты Вярхоўнага Савета БССР. 1994 год — кандыдат на пасаду прэзідэнта Рэспублікі Беларусь. Хуткасць у дасягненні палітычных вышыняў, трэба прызнаць, сапраўды фенаменальная і месца ёй — у кнізе рэкордаў Гінеса... І ў кнізе рэкордаў беларусаў, па лёсе якіх ён прайшоўся, калі такая будзе. Наколькі характэрнай была хада — аналізаваць гісторыкам і звычайным грамадзянам. А я проста ўспомню Лукашэнку-90.
... У рэдакцыю прыйшоў з задання журналіст Уладзімір Паўлаў. Ён павінен быў прысутнічаць на сустрэчы кандыдата ў дэпутаты А.Р.Лукашэнкі з выбаршчыкамі, якая праходзіла ў памяшканні ПТВ-139. Падзяліўся ўражаннямі:
— Умелы аратар. Я ніколі дагэтуль не назіраў такой узаемнай сімпатыі паміж выступаючымі і слухачамі... Гэта сапраўдны палітык.
А ў сваёй публікацыі 10 лютага 1990 года выказаўся больш падрабязна наконт таго, чым жа так былі зацікаўлены людзі: "... кандыдат даў сваю ацэнку першаму сакратару РК КПБ Аляксандру Андрэевічу Папкову, рэзка асудзіў павышэнне акладаў кіруючаму апарату (райкама. — Аўт.), прайшоўся па бюракратах і адказаў на тое, якім сам цяпер падвяргаецца ганенням... У выступленні Лукашэнкі прагучалі тыя далікатныя тэмы, ведучы размовы на якія, гарантуеш увагу слухачоў".
Сапраўды, Аляксандр Рыгоравіч шукаў сімпатыі. Ён выходзіў на трыбуну не для таго, каб, як іншыя, узмацніць эфект сузірання, а каб, падняўшыся над людзьмі, птушкай уляцець у іхныя сэрцы, стрэмкай засесці у іх галовах. І тэмы закранаў хвалюючыя, набалелыя.
— Вы ж паглядзіце на рукі свае, — ушчуваў ён аднойчы аўдыторыю. — Там месца без мазалёў няма. А вы, быццам узнагароды, атрымліваеце іх штодня — і зноў за сваю працу. А здабыткамі вашымі карыстаецца той, хто пасады займае. Вось сапраўды: хто не працуе, той есць. А дакладней, жыруе. Гэта і кебічы, і думлеры, і папковы. Дарэчы, а ці бачылі вы тыя ведамасці, у якіх распісваюцца іх белыя рукі? А ці хадзілі вашы ногі па дыванах тых персідскіх, якімі прыбіральні іхныя засланы? І шыкуючых такіх чыноўнікаў ой як распладзілася ва ўсіх уладных структурах! Памянеце маё слова, вашых заробкаў на ўсіх не хопіць. Дакладней, на ваша жабрацтва хопіць, а ім усё будзе мала...
Ну ці магла гэтая шчырасць, што цудам захавалася ў маім журналісцкім блакноце, не затрымацца ва ўважлівых слухачоўскіх вушах, якіх частавалі дагэтуль выключна казённай хлуснёй ці чымсьці, накшталт "усё хораша, цудоўная маркіза". І людзі слухалі гэтага прамоўцу. Больш таго, валам валілі на сустрэчы з ім.
Мае сімпатыі тады ўсё больш схіляліся да Лукашэнкі. Я нават здрадзіла Карнееву, якога спачатку абрала "сваім кандыдатам" толькі за тое, што яшчэ пры цару Гароху жыў у суседняй з маёй роднай вёскай на Дрыбіншчыне. І нават больш: пачала, што называецца, ліць ваду на Лукашэнкаў млын. Актыўнічаць у гэтым плане мне ніхто не забараняў, хоць разы са два рэдактар Л.М.Анціпенка з уласцівай яму тактоўнасцю папракнуў:
— У нас жа, вы не забывайце, не адзін, а чатыры кандыдаты. Так што свае сімпатыі да дня выбараў схавайце. Цяпер вы павіны да ўсіх ставіцца аднолькава. У сваіх радыёперадачах, маю на ўвазе.
Аляксандра Рыгоравіча Лукашэнку многія недалюблівалі на той час. Мо, часткова за непрывычную актыўнасць з якой ён заваёўваў сваё месца пад сонейкам. Ён шукаў сябе ва ўсім і ўсюды. Таму, напэўна, і не затрымліваўся доўга ні на адной рабоце, што стараўся паспець ажыццявіць тое, да чаго імкнулася душа. І ў паэзіі сябе паспрабаваў... Толькі не знайшоў. Казалі, што думка рэдактара Л.М.Анціпенкі, які нядрэнна разбіраўся ў вершах і пазней нават выдаў уласны зборнік, разышлася з думкай маладога паэта, які зусім інакш думаў пра свае творы. Пазней, калі той "пачатковец" стаў прэзідэнтам Рэспублікі Беларусь, Леанід Міхайлавіч жартаўліва дакараў сябе: