Мне не заставалася нічога іншага, як быць задаволенай прапановай. На самай справе я вялікая дамаседка і сваімі выхаднымі заўсёды ахвярую з неахвотай. Таму зажурылася ў душы. Зноў у тартарары ляціць мая субота: пакуль падрыхтуешся да гутаркі, пакуль дойдзеш пешкі з Рыжкавічаў да Шклова (на аўтобус грошай шкадавала), пакуль пагутарыш — дня як і не бывала ўвогуле.
... Субота. А палове другой я выбралася з дому і пашыбавала ў кірунку Шклова. Праз якіх дзвесце метраў зірнула налева, там, на паралельнай вуліцы, — хата А.Р.Лукашэнкі. А каля яе — светленькая ўрадавая "Волга", на якой цяпер ужо ездзіў Аляксандр Рыгоравіч. Я спачатку ўзрадавалася, маўляў, можна не спяшацца, дагоніць — абавязкова падвязе, бо ў адно месца кіруемся. А потым, зірнуўшы на гадзіннік, спалохалася: я ж гаспадыня кабінета, трэба як след падрыхтавацца да сустрэчы госця. І прыбавіла ходу.
Аляксандр Рыгоравіч прыехаў хвілін на дваццаць пазней. Сеў на спецыяльна пастаўленае для яго крэсла і, расшпільваючы "маланку" сіняга спартыўнага касцюма, сказаў:
— Фу, замарыўся. Дарэчы, Вольга, я яшчэ нават не абедаў, прыехаў у рэдакцыю прама з поля.
Я збянтэжана залыпала вачыма: а чыю ж тады машыну нядаўна бачыла ў двары яго дома? Ягоную, я яе добра ведаю. Зірнула ў акно — на кавалачку домасаветаўскай пляцоўкі, які быў бачны з акна, машыны не было. На ўсялякі выпадак запыталася:
— А вы на машыне прыехалі?
— На машыне.
— На светленькай "Волзе"?
— На ёй. А чаму цябе гэта так цікавіць? Калі хочаш пад'ехаць — вядома ж падвязу, не хвалюйся. Дык з чаго пачнем нашу гутарку?
— 3 вашай дэпутацкай дзейнасці, — адказваю. — Мы сочым за работай Вярхоўнага Савета, але ж нашым слухачам будзе цікава пачуць інтэрпрэтацыю падзей з вашых вуснаў.
Ён крыху памаўчаў, збіраючыся з думкамі, і пачаў распавядаць. Аляксандру Рыгоравічу не трэба было дапамагаць, ён выдатна выконваў дзве ролі адначасова, сам сабе задаваў пытанні і адказваў на іх. Прыкладна так:
— Вось ты пытаешся наконт эфектыўнасці працы камісіі, якую мне даручана ўзначальваць...
Такім чынам, мой журналісцкі абавязак зводзіўся да аднаго: сачыць за якасцю запісу. Аляксандр Рыгоравіч таксама не зводзіў вачэй з магнітафона, уяўляючы на яго месцы, відаць, шклоўскіх слухачоў. І калі мы запісаліся, па дзвярах хтосьці раптам шкрабануў, а потым павольна націснуў на ручку і прачыніў іх. І ў той жа момант праз шчыліну праціснулася галава начальніка аддзела эканомікі і прагназавання райвыканкама Г.М.Лаўранкова.
— Вось дзе вы, Аляксандр Рыгоравіч, — замест прывітання лагодна прагаварыў ён. — А я бачу — стаіць каля Дома Саветаў ваша машына, а саміх вас нідзе не бачна.
І змоўк, не зводзячы замілаванага позірку з майго госця. Праз долю хвілін Лукашэнка падняўся і сказаў:
— Прабач, я зараз вярнуся.
Я моўчкі кіўнула галавой. Стала чакаць. Вярнуўся не менш як праз гадзіну. Сказаў, быццам апраўдваючыся:
— Затрымаўся. Вось чалавек, пакуль не раскажа ўсё пра ўсіх...
Аляксандр Рыгоравіч зноў сеў на ранейшае месца, а я набралася духу і спыталася пра тое, што так хвалявала многіх з нас на той момант:
— А якія факты і супраць каго назбіралі члены вашай камісіі? Вы, чула, казалі, што іх вельмі шмат. Няўжо сапраўды такія кепскія справы з сумленнем у некаторых уладу маючых?
Ён, пасля невялікай паўзы, сказаў:
— Сапраўды, мае людзі хоць і ногі пазбівалі, але працу зрабілі вялікую. Яшчэ палова справы наперадзе, а ўжо цяпер можна зрабіць адназначны вывад: па многіх турма даўно плача.
— А канкрэтна па кім?
— На адной толькі хакейнай камандзе "Цівалі" немаведама колькі крыміналу.
Ад палітыкі я на той час знаходзілася далёка, а ад розных там футболаў з хакеямі — яшчэ далей. Але каб, крый божа, не перарваць нітку размовы і захаваць свой прафесійны твар (многія думаюць пра журналістаў, што ўжо сама прафесія абавязвае іх быць у курсе ўсіх спраў), з выразам поўнага разумення згодліва кіўнула галавой. Баючыся няправільна вымавіць назву, я, дарма прача каўшы некалькі хвілін, паспрабавала прымусіць субяседніка прадоўжыць размову:
— А што ў той камандзе... творыцца?
— Што? Яны не столькі гульнёй займаюцца, колькі ўгнаеннем гандлююць...
— ?!!
— І мы, члены камісіі, таксама падзівіліся, калі факты выявіліся: ну, сапраўды, якое дачыненне могуць мець спартсмены да, здавалася б, зусім далёкіх ад спорту сельскагаспадарчых спраў? Аказваецца, самае прамое — яны столькі грошай з іх наварылі!
Аляксандр Рыгоравіч гасціў у мяне тады гадзіны з тры. Быццам адчуваў, што ў гэты кабінет больш не зойдзе ў якасці інтэрв'юяванага, новая пасада не дазволіць апусціцца да гутаркі на такім узроўні. Памятаю, што ён расказваў мне пра ўсё, пра што пыталася, і ў той жа час, ні пра што канкрэтна. Смяяўся з Вячаслава Кебіча і называў яго старым маразматыкам. Імя Станіслава Шушкевіча яго заводзіла, і ён, некалькі разоў далучыўшы да яго прозвішча слова "цвікі", пагрозліва запэўніў, што "шыкаваць за дзяржаўны кошт той хутка не будзе". Алега Трусава "картавым" называў.