— Хочаш кветку? — чамусьці спытаў Чэс, хоць раней толькі моўчкі кланяўся пры сустрэчы.
— Не, — сказала Бурштына. І ён пайшоў далей, забыўшыся пра яе. Але дзесьці праз тыдзень, праходзячы міма, кінуў ёй яблык. І спытаў:
— Як жывеш, прынцэса?
З таго дня пачаліся іх маленькія, мімалётныя гутаркі. А потым — доўгія і незразумелыя. Чэс заўсёды казаў што-небудзь такое, з-за чаго Бурштына потым некалькі дзён хадзіла задуменная. Ён як быццам хацеў разварушыць яе, выцягнуць з ціхага, падобнага сну, абыякавага існавання. Прымушаў здзіўляцца, злавацца, спрачацца, думаць. Чэс бачыў таямніцы нават там, дзе іх не было.
Бурштына не заўважала нават відавочнага.
***
Ванда загарнула кнігу. Хопіць на сёння. І так ужо засталася толькі палова гісторыі. Шкада. Чым казка цікавейшая, тым хутчэй яе чытаеш.
Прыйшоў Коцік, і яны з Вандай пайшлі прагуляцца. Горад з дзённага ператвараўся ў вячэрні. У вулічным кафэ складалі пярэстыя парасоны і ставілі перавернутыя крэслы на сталы. Уладальнік кніжнай крамы заносіў усярэдзіну скрыні з газетамі і кнігамі. Каля кветкавай крамы рассыльны змятаў велізарным венікам пялёсткі, лісце і шматкі ўпаковачнай паперы. Міма прайшоў ліхтаршчык. У начным рэстаране запаліліся агні, зайграла музыка.
— Люблю ўвечары хадзіць па горадзе і зазіраць у вокны, — сказаў Коцік.
— І я, — здзівілася Ванда. — А я думала, гэта дрэнна, падглядаць за чужым жыццём.
— Ведаеш, заўсёды здаецца, што за чужым акном лепей, чым за сваім. Што там людзі шчаслівыя.
Яны павольна ішлі — міма кандытарскай, банка, Школы добрых манер, міма звычайных дамоў, — і зазіралі ў вокны. Там на падаконніках квітнелі фіялкі, стаялі бронзавыя караблікі з белымі ветразямі, гарэлі маленькія чырвоныя свечкі. Людзі за вокнамі садзіліся вячэраць. Уносілі ў сталовую супніцу. Перадавалі хлеб і гарчыцу. Разлівалі гарбату, звінелі лыжачкамі. У адным акне
дзве дзяўчынкі з залатымі доўгімі косамі развучвалі перад люстэркам танцавальныя рухі. Ванда падумала, што, калі б была ў яе сястра, яны б таксама цяпер разам у сваім пакоі танчылі пры незавешаным акне, а хтосьці ішоў бы па цёмнай вуліцы, убачыў бы іх і з зайздрасцю ўздыхнуў...
У іншым акне жанчына ў вячэрняй сукенцы папраўляла букет на каміннай паліцы. Потым у пакой увайшоў малады мужчына ў чорным гарнітуры. Ён абняў жанчыну, пацалаваў яе. Ванда пачула, як уздыхнуў Коцік.
— Ты верыш, што мары здзяйсняюцца? — спытаў ён. — Толькі адкажы сумленна.
— Не, не веру. Але ўсё адно мару.
***
Згасала ружовае неба. У цёплым паветры разліваўся горкі водар лілей і пастрыжанага лісця. А ў бібліятэцы стала цёмна і холадна. Чэс замкнуў кнігу на ключ, замочак звонка шчоўкнуў. У цішыні было чуваць, як дзесьці непадалёк стукае сякера.
— Хадзем, — сказаў Чэс. — Хутка вернецца каралеўскае паляванне.
Яны выйшлі ў сад, і праз хвіліну забрахалі сабакі, загрымелі капыты.
Паляванне прайшло ўдала, у вялікай каміннай зале на сцяне з’явілася яшчэ адна лютая, з велізарнымі ікламі галава вепрука.
— У Навакольным лесе водзяцца і больш страшныя пачвары, — выхваляючыся сказаў кароль за вячэрай. — Іх шчасце, што яны не сустрэлі мяне.
— Сёння мы бачылі шкілеты пад дрэвамі, — прагаварыў сабакар. — Відаць, чарговыя ахвотнікі прабрацца ў замак і ўбачыць прынцэсу.
— Трэба выкінуць у лес труп нашага госця, — сказаў кароль весела. Бурштына заўважыла, што Альма ўвесь час напаўняла яго кубак віном.
— Ён жывы, — буркнуў лекар.
— Але я ж загадаў, — гнеўна пачаў кароль.
— Атрута не падзейнічала, і вы павінны здагадацца, чаму, — адгыркнуўся лекар. — Сваю справу я ведаю. У гэтым замку праблемы з аховай.
— Значыць, вось яно што, — прагаварыў кароль. — Значыць, сёння я мог і не вярнуцца з палявання... Пракляты шчанюк, ён паспеў раней за мяне... Так, сонца ўжо ўзышло тады... Нічога. Заўтра на досвітку мы з ім пакончым. Навастры сякеру, — загадаў кароль садоўніку. — Альма, яшчэ віна!
***
Усю ноч Бурштына не спала. Выходзіць, у чароўнай кнізе напісана праўда. Бяссмерце, вось чаму яна не загінула, зваліўшыся з вежы. Вось чаму каралю не ўдалася атруціць прынца Бенжы. А яна — не дачка караля, не прынцэса. Кароль трымае яе ў замку проста таму, што яна яму патрэбна. А Чэс — каралеўскі сын, але ніколі не стане каралём, таму што ніколі не памрэ яго бацька. Ніколі не памрэ — дзякуючы Бурштыне. Значыць, дзякуючы Бурштыне, Чэсу не быць каралём. Вось калі б яна знікла з замка…
Ці не таму Чэс так многа размаўляў з ёй пра тое, як добра за Глухой сцяной? Ён хацеў, каб Бурштына сышла, каб кароль памёр. Чэс думаў толькі пра сябе, пра сваю выгаду. «Каралю выгадна, каб я засталася, — разважала Бурштына, — Чэсу выгадна, каб я сышла, а што выгадна мне? Чаго я жадаю? Каб мяне хто-небудзь любіў. Шчыра, усім сэрцам, нічога не патрабуючы ўзамен. У замку мяне ніхто не любіць. Значыць, з замка трэба сыходзіць».