Сонца яшчэ не ўзышло, калі хтосьці паціху адкрыў ключом дзверы ў спальню Бурштыны і схіліўся над спячай прынцэсай, шэптам назваўшы яе імя.
— Чэс? — Бурштына здрыганулася ад нечаканасці. — Хто цябе сюды пусціў?
— Ніхто. Кароль прачнецца толькі ўвечары: ён выпіў тры збаны віна, а мая маці падмяшала туды соннае зелле.
— Навошта? — здзівілася Бурштына.
— А ты падумай. Хто распавёў мне пра далёкія краіны і чароўную кнігу? Маці. Усе гэтыя гады кароль прымушаў яе ўтойваць ад мяне праўду. Зараз я ведаю, хто я, і маці дапаможа мне..
— Ты хочаш стаць каралём?
— Усе гэтага хочуць, — Чэс кінуў Бурштыне яе сукенку. — Апранайся. Мы сыходзім.
— Куды?
— Растлумачу потым.
Яны праслізнулі міма спячага караля і выйшлі з замка. На ганку сядзеў чорны сабака. Ён насцярожыўся, але пазнаў знаёмыя пахі і абыякава адвярнуўся.
— А праўда, што бываюць сабакі, якія радуюцца свайму гаспадару? — спытала Бурштына.
— Так. Яны амаль усе добрыя, бегаюць за табой, носяць твой кошык, просяць, каб ты з імі пагуляла. Нудзяцца без цябе. У замку раней былі звычайныя сабакі. Але гэтыя ўсіх разарвалі.
— А праўда, што ў сабак, як у людзей, бываюць імёны?
— Вядома. Прыдумаеш свайму сабаку імя, і ён прыбяжыць, калі паклічаш.
— Сабакі такія разумныя?
— Не ведаю, — Чэс азірнуўся. — Хіба разумны сабака стане, як гэты, забіваць без разбору ўсіх, чый пах яму незнаёмы? Сабакі лёгка запамінаюць тое, чаму іх вучаць людзі, але не адрозніваюць добрае ад благога. Не, я лічу, што сабакі дурныя. Мне больш падабаюцца каты. Яны ніколі не стануць выконваць чужую волю. Робяць толькі тое, што ім падабаецца. Жывуць, як хочуць яны самі, а не як ім кажуць іншыя.
Бурштына моўчкі ішла за Чэсам па волкай траве. Яго словы, як гэта было амаль заўсёды, прымушалі думаць. Кім лягчэй быць? Сабакам, які паслухмяна выконвае загады гаспадара? Ці коткай, якая сама выбірае сваю дарогу?
— Я ніколі не бачыла котку, — сказала Бурштына.
— Ты нічога яшчэ не бачыла. Паслухай, як ціха вакол. Г адзіны перад світанкам — самыя цёмныя. У гэты час памірае больш за ўсё людзей.
— Чаму? — прашаптала Бурштына, прыслухоўваючыся да цішыні. Цвыркуны не трашчалі, замоўклі начныя птушкі, а дзённыя яшчэ не прачнуліся. Вецер не калыхаў галіны дрэў. Хутка ўсё ажыве: зарыпаюць вароты, загрымяць вёдры ў студні, зарыкаюць каровы, зазвіняць бразготкі, загрукаюць сякеры. Але пакуль наваколле замка спала ў зачараванай смузе, паніклымі стаялі закрытыя кветкі званочкаў і макаў, цьмяна паблісквала раса на працягнутым між дрэвамі павуцінні, нагадваючы пра тое, што нельга да сонца ісці ў Навакольны лес. Ад прахалоды і зябкага ранішняга ветру Бурштына стала замярзаць, і Чэс абняў яе — упершыню.
— Ты пахнеш салодкімі кветкамі, — сказаў ён. — Сёння дзень, у які здзяйсняюцца мары. У цябе ёсць мара?
— Ёсць.
— Хутка яна збудзецца. Што б гэта ні было.
Міма атрутных лілей, алеандраў і біручыны яны выйшлі да зялёнай садовай брамкі. Далей пачынаўся Навакольны лес — з дрэвамі-забойцамі, буйнымі пунсовымі суніцамі, елкаватым пахам балота, закінутымі сцяжынкамі і халупай Ведзьмы.
— Мы ідзём у лес? — спытала Бурштына. — Растлумач, што ты збіраешся рабіць? Я нікуды не пайду, пакуль не даведаюся, што задумана ў тваёй галаве.
— А калі даведаешся, пойдзеш?
— Пайду, калі палічу патрэбным.
— Ах вось як загаварыла зараз былая прынцэса, — усміхнуўся ён. — Нарэшце ты хоць трохі стала цікавіцца сваім жыццём. Добра, слухай. Я нічога ад цябе не ўтаю. Пакуль кароль спіць, я адвяду цябе як мага далей. Без тваёй магіі ён працягне ад сілы два дні. Калі трон апусцее, мы вернемся. З кнігай я лёгка дакажу свае правы і стану каралём. А ты — маёй каралевай.
— Ты не баішся пагоні? — спытала Бурштына, думаючы пра штосьці вельмі важнае.
— Я замкнуў усе дзверы, — Чэс паказаў ёй звязак ключоў. — Мы сыдзем у такую глухамань, што сама Ведзьма Навакольнага лесу не знойдзе туды шлях.
— У цябе ключы ад усіх дзвярэй?
— Так.
— Трэба вярнуцца ў замак.
— Навошта?
— Вызваліць прынца Бенжы. Ты забыўся? Досвіткам кароль збіраўся забіць яго.
— Кароль спіць. А калі прачнецца, яму будзе не да прынца, ён кінецца ў пагоню за намі, таму трэба хутчэй сыходзіць.
— Адсекчы галаву — адна хвіліна, — запярэчыла Бурштына. — А потым ты станеш каралём, і гэта табе прыйдзецца тлумачыць, што здарылася з прынцам.