— Праўда? — узрадавалася Ванда. — І ведаеш, што я заўважыла? Прынцэса на малюнках вельмі падобная на дзяўчынку з тваёй фатаграфіі.
— Так, — кіўнуў Коцік.
— Можа, гэта з яе малявалі?
— Што ты. Кніжка старадаўняя. А мы ж зараз ведаем, што дзяўчынка гэта не старэйшая за тваю маці. Значыць, і казка не пра яе.
***
Сабачы брэх нарастаў.
— Чэс, яны нас дагоняць? — спалохана спытала Бурштына.
— Так, — скрозь зубы сказаў Чэс, яшчэ паскараючы крок. Яны амаль беглі, спатыкаючыся аб купіны і зблытаныя пугі паўзучай ажыны. Чорныя дрэвы сыпалі залатым лісцем і ўсё гусцей ссоўвалі галінкі, канчаткова хаваючы апошняе дзённае святло. Сонца заходзіла, і сабакі ўзялі след. Бурштына трымала рукамі доўгую спадніцу, каб тая не замінала бегчы. А Бенжы трымаўся рукамі за бок, крывячыся ад болю і задыхаючыся. Ён не прывык бегаць, а тым больш уцякаць.
— Я... больш... не... магу. — праенчыў ён, валячыся на калені ў траву. — Я паміраю...
— Уставай! — закрычаў Чэс. Тузануў яго, прымусіў падняцца.
— Гэта бессэнсоўна. — захлынаючыся дыханнем, сказаў прынц. — Нам не адарвацца ад іх.
— Можа, залезем на дрэва? — прапанавала Бурштына.
— Гэта выратаванне, калі сабакі адны. І пастка, калі з імі бягуць людзі.
— Але што тады рабіць? — заплакаў Бенжы. Бурштына паглядзела на яго са здзіўленнем, Чэс, як ні дзіўна, з разуменнем. — Я не жадаю паміраць! Вам добра, вы бессмяротныя!
— Што? — перапытаў Чэс.
— Так, я ведаю. Раніцай вы былі разам, і значыць, ты не памрэш. А я . — ён ізноў заплакаў.
Брэх раздаўся раптам нечакана блізка, ззаду — і наперадзе.
— Яны нас акружылі. — сказаў Чэс. — Яны нас акружылі.
Бенжы моўчкі апусціўся на зямлю, яго трэсла. Чэс і Бурштына стаялі, гледзячы адно на аднаго. Удалечыні з’явіўся першы сабака, і Чэс кінуў у яго нож, але Бурштына схапіла яго за руку. Нож паляцеў у кусты бузіны, не зрабіўшы сабаку шкоды.
— Чэс, — хутка спытала Бурштына, — скажы, а звычайныя добрыя сабакі бываюць белыя?
— Бываюць, — сказаў ён, аглядаючыся. З усіх бакоў на іх несліся зласлівыя чорныя сабакі. А ззаду чулася конскае ржанне і крыкі людзей.
— Вось і ўсё, — прагаварыў Чэс. І тут раптам чорныя сабакі на бягу сталі беласнежнымі. Яны накінуліся на Чэса, Бенжы, Бурштыну і сталі бурна лашчыцца, спрабуючы лізнуць іх у твары.
— Што з імі? — пракрычаў Чэс, адбіваючыся.
— Я ведаю. Гэта яна зрабіла, — сказаў Бенжы, паказаўшы на Бурштыну. — Яна ж ведзьма.
Сабакі віліся ля ног, шалёна віляючы хвастамі. Бурштына гладзіла іх доўгую белую поўсць, а Чэс пайшоў па нож. І тут на паляну, асцярожна ведучы канёў паміж купінамі і ямамі, выйшлі людзі. Кароль і чацвёра яго служкаў. Бенжы міжвольна ўзяў Бурштыну за руку, яны стаялі і глядзелі, як пагоня акружае іх.
— Што вы зрабілі з маімі сабакамі? — закрычаў у жаху сабакар. А кароль падышоў да дачкі і схапіў яе за другую руку.
— Значыць, усё-такі з прынцам, — прагаварыў ён. — А я ўжо было на Чэса падумаў.
Слугі схапілі Бенжы, адарваўшы яго ад прынцэсы, і чакалі загаду караля.
— Прыйдзецца табе вярнуцца ў замак, золатка, — сказаў кароль, шчаслівымі вачамі гледзячы на Бурштыну. Ён моцна схуднеў за гэтыя два дні, скура стала зелянявай, а з рота вырываўся гнілы мёртвы смурод.
— Мне мала ўжо заставалася, — працягваў кароль. — Але зараз ты вылечыш мяне. Да світання я пратрымаюся.
— Ты марнаваў сілы дарма, я больш не бессмяротная, — у адчаі зманіла Бурштына.
— Што? Як гэта? — раздражнёна спытаў кароль. А потым зразумеў і закрычаў у жаху, пырскаючы сліной:
— Хлусіш! Хлусіш, злая дзяўчынка! Ты не магла так паступіць са мной!
У роспачы ён уляпіў прынцэсе аплявуху.
— Агледзь яе! — загадаў ён лекару. — Калі не хлусіць, забі.
Ледзяныя рукі лекара дакрануліся, прымусіўшы Бурштыну здрыгануцца ад агіды. І тут штосьці прасвістала ў паветры і мякка ўвайшло ў шыю караля. Ён вытарашчыў вочы, булькнуў крывёй — і паваліўся мёртвы.
Слугі замерлі, не ведаючы, што рабіць.
З бузінніку выйшаў Чэс.
— Адпусціце палонных, — сказаў ён ціха. — Гэта загадваю вам я, ваш новы кароль.
Тут жа Бурштына і Бенжы атрымалі волю. Чэс выцягнуў нож, выцер яго аб адзежу караля.
— Вяртайцеся ў замак, — сказаў ён. Слугі пакланіліся і моўчкі з’ехалі, пагрузіўшы мёртвага караля на спалоханага каня. Яны не здзівіліся і падпарадкаваліся адразу, падумала Бурштына, значыць, захоўвалі разам з каралём яго таямніцу.
— Пагоні больш не будзе, — сказаў Чэс. — Вы можаце спакойна ісці да Глухой сцяны, я адпраўлю ганца з загадам выпусціць вас.