***
За акном шамацеў дождж. Мама і тата сядзелі ля каміна і складалі мазаіку-галаваломку. Віктар калоў арэхі. Вераніка фарбавала пазногці ярка-чырвоным лакам. Ванда сядзела на падаконніку і глядзела, як згінаюцца верхавіны таполяў і як бягуць струмені вады па шыбах. Уся сям’я сабралася ля агню ў гасцінай. Дажджлівы нядзельны дзень. Сумна не было, але і весела — таксама. «Вось калі б у мяне была сястра, — падумала Ванда, — мы б цяпер селі разам маляваць ці нізаць каралі, а можна было б зрабіць адна адной прыгожыя прычоскі, наплесці касічак. Ці самім, без мамы, спячы кекс з разынкамі. Ці разглядаць калекцыю паштовак, дасланых сваякамі і сябрамі за апошнія сто гадоў». Так, ёсць шмат цікавых заняткаў для дваіх, а адной рабіць нічога не хацелася, і Ванда працягвала сядзець за шторай і ўздыхаць.
Грукнулі ўваходныя дзверы. Зашумелі галасы, запляскалі мокрыя парасонікі, і ў гасціную ўвайшлі бабуля з дзядулем і прабабуля з Коцікам. Бабуля і дзядуля трымалі сваю кандытарскую, таму ў госці заўсёды прыходзілі з двума велізарнымі кошыкамі ласункаў: пірожных, цукерак, шакаладу, печыва. Прабабуля таксама з’яўлялася не з пустымі рукамі. Яна любіла дарыць усім карысныя дробязі са сваёй антыкварнай крамы. І цяпер яна ўручыла тату запісную кніжку ў старадаўнім скураным пераплёце, маме — алавяную круглую банбаньерку, Віктару набор літаграфій, Вераніцы срэбны пярсцёнак.
Калі прабабуля раздала ўсім падарункі, Ванда нічога не атрымала. Яна прамаўчала, але вельмі здзівілася, бо заўсёды прабабуля для яе прыхоўвала асаблівыя, загадкавыя рэчы.
Мама прынесла гарбату і каву, і ўсе сабраліся вакол стала, дасталі з бабуліных кошыкаў пірожныя, арэхавыя рулецікі, вафельныя трубачкі з крэмам.
— Ледзь не забылася, — сказала прабабуля. — Ванда, гэта для цябе! Коцік дапамог мне данесці, яна вельмі цяжкая.
Коцік зашастаў пакетам і дастаў вялікую, у цёмна-чырвонай скураной вокладцы са срэбнымі ражкамі, кнігу.
— Якая яна старая! — захоплена выклікнула мама. У кнігі былі тоўстыя жоўтыя старонкі, стужачка-закладка, а замыкалася кніга замочкам, зробленым з пасярэбранага металу. Замыкалася, як скрыначка, на ключ.
— Гэта мне? — сказала Ванда. — А што ў ёй напісана? Гэта казка?
— Там і малюнкі ёсць, — сказаў тата. — Якая далікатная ручная праца. Цяпер такую не купіш.
Увечары Ванда забралася з нагамі на ложак. Гарэла лямпа пад памяранцавым абажурам, на коўдры ляжалі яблык і шакаладка. Ванда адкусіла яблык і разгарнула кнігу на першай старонцы.
***
Круглая белая поўня ярка свяціла на сад, замак і самую высокую замкавую вежу, дзе на адкрытай пляцоўцы каля рашэцістых дзвярэй стаяла прынцэса Бурштына. Кожную поўню Бурштына праводзіла ноч пад адкрытым небам. Але сёння, як толькі кароль замкнуў дзверы і сышоў, Бурштына дастала з рукава тое, што дала ёй маці. Гэта была мяккая напаўпразрыстая залацістая хустка, сплеценая з валасоў каралевы. Бурштына накінула яе на галаву, і ёй здалося, быццам хтосьці тонкімі пальцамі гладзіць і перабірае ёй валасы.
Тут ціхі голас паклікаў яе. За дзвярамі-кратамі стаяў Чэс.
— Што здарылася з тваімі валасамі? — спытаў ён.
— А што? — Бурштына паспрабавала зняць хустку, але тая знікла.
— Яны больш не залатыя і не блішчаць!
— Не ведаю, мне не відаць у цемры. А чаму ты не спіш?
— Захацеў цябе ўбачыць. Не прагоніш?
— Заставайся, — паціснула плячамі Бурштына. — Раскажы мне... Мая маці. каралева. сёння згадала пра чароўны летапіс каралеўства. Ты ведаеш што-небудзь пра яго?
— Я чуў казкі пра тое, што калісьці ў кожнага каралеўства была чароўная кніга. Летапіс, дзе запісаны самыя важныя падзеі ў гісторыі краіны. Думаеш, казкі не хлусяць? Насамрэч ёсць такая кніга?
— Яна існуе. Схавана дзесьці ў замку. І мы павінны яе знайсці.
— З яе мы даведаемся, чаму цябе ўсе баяцца, — пасміхнуўся Чэс. — Слугі рознае балбочуць, не ведаеш, чаму і верыць.
— Што балбочуць?
— Ды пра цябе толькі нямко не кажа. Ёсць што абмеркаваць. Хоць бы твае залатыя валасы, якія чым больш стрыжэш, тым хутчэй растуць. А яшчэ кажуць, ты аднойчы звалілася ў раку і праляжала гадзіну пад вадой і не дыхала, а калі цябе дасталі, ты ажыла і пайшла сабе. Кажуць, ты ведзьма.
— Няпраўда! — усклікнула Бурштына. — Чэс, ты ж мой сябар, чаму ты кажаш такое?
— Сябар? Я табе сябар толькі таму, што ўсе астатнія ў замку — дарослыя.
— Навошта ты так кажаш? Мы раслі з табой як сястра і брат.
— Калі б цябе не было, — сказаў Чэс, — усё было б інакш. Я жыў бы зусім інакш. Калі б не было цябе.
— Ты хочаш, каб мяне не было? — Бурштына прыціснулася да рашоткі і ўзяла Чэса за руку. Ён пагладзіў яе пальцы.