Па сьняжыстай дарожцэ трэці нехта прэ к вёсцэ,
А пад буркай вяліка дабыча.
Будрыс — што? — не пытае, толькі госьці склікае,
На вясельле іх трэцяе клічэ.
Пані Твардоўская — А. Міцкевіч
Пьюць, ядуць і люлькі смалюць,
Таўкатня ўкруг і сваволя,
Ледзь карчмы тэй не развалюць…
Хі-хі, ха-ха, гэй-жэ, го-ля!
На канцы стала Твардоўскі
Сеў, патпёрся, выпнуў бруха,
I крычыць на чым сьвет боскі,
I усяк туманіць юха.
Салдату, ўдаваў што зуха,
Ўсіх ён лае, разганяе,—
Сьвіснуў шабляй каля вуха,
Ужо с салдата зайца мае.
Старшыне, што місу з мясам
Паражніў з вялікім смакам,
Пырснуў квасам і тым часам
Старшыню зрабіў сабакам.
Пстрык! шаўца у нос кароткі,
Тры да лба прыткнуў краночкі,
Цмокнуў цмок, і гданьскай водкі
Сы лба вытачыў паўбочкі.
Тут, як водку піў с келіха,
У келіху сьвіст зрабіўся;
Глядзь на дно — Гэй, што за ліха!
Ты чаго, кум, сюды ўбіўся?
На дне ў чарцэ бачыць — чорцік:
Чысты немец, знае ўвагу;
Пакланіўся і, як хорцік,
На падлогу дае цягу.
Скочыў, вырас на два локці,
Нос, як гачык — знаць, што не-людзь,
I савіные пазногці
На худых нагах віднеюць.
«А! Твардоўскі… як дуж, браце?!»
Так гаворэ і падходзе:
«Ці-ж ня хочэш нат пазнаці
Мафістофаля, дабродзей?
Там, пад Лысаю-Гарою,
Што душу нам атступаеш,
Патпісаўся ты крывёю,
А цяпер і ані дбаеш!
Надало-ж табе забыцца,
Што, як два мінуць гадочкі,
Меўся ў Рыме ты явіцца,
Каб цябе ўзяць за грахочкі.
Ўжо сыходзе год і сёмы,
I кантракт далей ня служэ,
А за чары, ой, даўно мы
Жджом цябе у пекле, дружэ.
Але хоць чэкаў я леты,
Помста ўрэшці даканана:
Рым завецца шынок гэты…
Кладу арышт на васпана».
Даць хацеў Твардоўскі цягу
На сказ гэтакі чартовы,
Але той злавіў за дзягу:
«А дзе, кажэ, гонар слова?»
Што рабіць? чэрта насьпела,
Схопе ў пекла тут, і годзе.
Дый Твардоўскі знае дзела,
I таму мазгі заводзе.
«Гэй, ты, чорце! глянуць зволь-ка
У кантракт, дзе пункты ўвідзіш,
Што як лет мінецца столька,
Па маю душу як прыдзеш,—
Буду права мець тры разы
Запрагчы цябе ў работу,—
Ты-ж найгоршые прыказы
Мусіш споўніць што да-ёты.
Глянь, над карчмай малеванне:
Конь грывясты, хвост, як вехаць;
Тут жывым нехай ён стане,
Мушу я на ём праехаць.
Біч с пяску скруці мне, бесе,
Каб каня меў чым пагнаці;
Хором выбудўй у лесе,
Каб было дзе папасаці.
Зруб стаўляй з зернят арэху,
Прыкажы знасіць іх раку,
Жыда пэйсамі лаць стрэху,
Места гонт — крый зернем маку.
Глянь, цьвячок такі прымерна:
Ў цаль — таўсты, даўгі—тры цалі;
Бі у кожна маку зерна
Па тры гэткіе ганталі».
Мафістофель духам скочэ,
Каня корме, пое, чысьце,
Біч даўгі са жвіру точэ,
А ўсё жыва і агнісьце.
Сеў Твардоўскі, выпнуў жылы,
Ўзяў за повад, кон здаровы,
Знай, трымайся што ёсьць сілы,
Аж тут зірк: палац гатовы.
«Так, так! выйграў, пане бісе;
Ды работа жджэ другая:
Ты скупайся ў гэтай місе—
Толькі ў ёй вода сьвятая».
Чорт спужаўся, ўвесь сагнуўся,
Пот яго сьцюдзёны крые;
Усё-ж, пан кажэ — слуга мусе,
Чорт скупаўся аж па шыю.
Потым выскачыў, як з жару,
I Твардоўскаго зноў страшэ:
«Я цяжкую вынес кару,
Але й ты у моцы нашай».