«Kaj li pravis! ekkriis Tadeo fervore: ¬630
Ĉiel’ itala estas, laŭ dir’ ĉiu hore
Blua, pura, do kvazaŭ akvoj glaciŝelaj;
Ĉu vent’, malbonvetero, ne estas pli belaj?
Ĉe ni, vi levu kapon: kiom da vidaĵoj!
Kiom da scenoj, bildoj, ludas la nubaĵoj!
Ĉiu nubo — alia: aŭtuna ĉi tie
Pluvegraveda rampas, laŭ maldiligenta
Testudo, kaj delasas ĝis ter’, longostrie
Malplektitajn harligojn da pluvo torenta;
Vento pelas hajlnubon, al balon’ similan, ¬640
Rondan, malhelbluan, meze flavebrilan;
Granda bruo ĉirkaŭe, vidu, eĉ en niaj
Ĉiutagaj nubetoj, ŝanĝoj estas kiaj!
Komence anseraro, blankaj cignoj velas,
Dorse vent’, kiel falko, ilin kune pelas:.
Ili premiĝas, kreskas — nova mirindaĵo!
Ricevas kurbajn nukojn, dislasas kolharon,
Elŝovante piedojn, sur ĉiel’-arkaĵo,
Kiel ĉeval’-tabuno, trakuras steparon;
Ĉiuj, arĝenteblankaj, miksiĝis; — subite ¬650
El koloj kreskas mastoj, el kolharo — veloj;
Tabun’, en grandiozan ŝipon transformite,
Naĝas, sen bru’, sur blua eben’ de ĉieloj!»
Graf’, Telimeno staris supren rigardante;
Tade’, per unu mano al nubo montrante;
Per dua manon premis li al Telimeno.
Jam pasis kelk minutoj de silenta sceno;
Graf’ dismetis paperon sur sia ĉapelo
Kaj eligis krajonon. Tiam, por orelo
Malagrable, aŭdiĝis sonoril’ biena; ¬660
La silenta arbaro iĝis bruoplena.
Graf’, balancinte kapon, seriozatone
Diris: «Ĉio finiĝis sonorilasone!
Kalkul’ de granda penso, plan’ de imageco,
Ludoj de senkulpeco, ĝoj’ de amikeco,
Konfidoj de la koro: ĉe l’ bronzosonoro,
Ĉio sin miksas, rompas, for malaperante!»
Al Telimen’ senteman rigardon turnante:
«Kio restas?» li diris, kaj ŝi: «Rememoro!»
Kaj volante konsoli la malĝojan koron, ¬670
Ŝi deŝiris por Grafo neforgesofloron[15]
Grafo kisis ĝin kore kaj fiksis ĉe l’ sino;
Duaflanke, Tadeo, post arbet’-disklino
Vidis, ke tra folioj, al li brilas io:
Tio estis maneto, kiel blanklilio;
Li, kaptinte ĝin, kisis; en ĝi buŝo lia
Dronis, kiel abelo en kalik’ lilia.
Li eksentis malvarmon sur buŝ’: ŝlosileton
Li trovis kaj da blanka papero ruleton;
Li metis ĝin en poŝon, sciante nenion, ¬680
Kion ŝlosil’ signifas: kartet’ diros tion.
Sonoro ĉiam sonis; ehe el arbaroj
Respondis mil’ da krioj kaj da bruofaroj.
Tio estis resono de serĉo, vokado,
Signalo de finita fungokolektado;
Ne resono malĝoja, enterig’-aranĝa,
Kiel ŝajnis al Grafo: kontraŭe, tagmanĝa
Subtegmente, en ĉiu-tagmezo, krianta,
Al tagmanĝo servistojn, gastojn invitanta:
Tia kutim’ antaŭe en bienoj estis ¬690
Kaj ankaŭ en la domo de l’ Juĝisto restis.
Do iris ar’ portanta bastajn skatoletojn
Kaj al fin’ de tuketoj, ligitajn korbetojn
Kun fungoj; ĉe fraŭlinoj, en la unu mano,
Volvita ventumilo kvazaŭ: arbarano,
En dua, kunligitaj, kiel kampfloretoj,
Trunkanoj[16] kaj diversaj kolorrusuletoj
Vojski kun muŝomorto. Kun mano malplena,
Flanke de sinjoridoj, venas Telimena.
Gastoj eniris orde kaj ronde ekstaris; ¬700
Ĉe tabl’ unuan lokon Ĉambelano prenis;
Laŭ aĝ’, ofic’ la digno al li apartenis:
Li irante, al ĉiuj klinsalutojn faris.
Ĉe li, antaŭ Juĝisto, Pastro Bernandina
Diris mallongan preĝon en lingvo latina.
Oni donis la brandon; poste sidiĝante,
Ĉiuj manĝis malvarman supon, silentante.
Oni tagmanĝis ekster kutimo trankvile,
Sen babil’, kvankam mastro invitis ĝentile.
Partianoj de hundoj manĝis sendispute, ¬710
Morgaŭan vetbatalon pripensante mute;
Granda pens’ al silento devigas la buŝon.
Telimen» alparolis ĉiam Tadeuŝon,
Ankaŭ devis turniĝi al Grafo sinjoro,
Kelkfoje okuleti eĉ al Asesoro.
Same birdist’ rigardas kaptilon, logante
Kardelojn, kaj samtempe paserojn kaptante.
Tade’ kaj Grafo estis feliĉaj, kontentaj,
Ambaŭ esperoplenaj, do ambaŭ silentaj.
Graf’ rigardis fiere al sia floreto, ¬720
Kaj Tadeo ŝtelume palpis je l’ poŝeto,
Ĉu ŝlosil’ ne forkuris? Kaj turnis en mano
Ne legitan karteton. Al la Ĉambelano
Juĝisto alverŝadis hungar-, ĉampan-vinon,
Premis lin je genuoj, servis diligente,
Sed por interparolo ne havis inklinon.
Videble ian zorgon li sentis.
Silente
Pasadis de manĝaĵoj kaj teleroj ŝanĝo,
Kiam rompis enuan iron de tagmanĝo,
De gast’ neatendita, subita enkuro; ¬730
Arbarist’ eĉ tagmanĝofinon ne atendis,
Kuris al mastro; montris mieno, staturo,
Ke grava, nekutima novaĵo lin sendis.
Ĉiuj al li okulojn turnis. Li respiris
Iomete kaj: «Urso, Sinjoro!» nur diris.
Reston ĉiuj divenis: el sia pranesto[17]
En arbaron post Niemen, trasteliĝas besto,
Oni ĝin persekutu; tion sciis ĉiu,
Kvankam nek konsiliĝis, nek pripensis iu;
Kuna penso montriĝis en vokoj subitaj, ¬740
Vivaj gestoj, diversaj ordonoj donitaj,
Kiuj, el tiom buŝoj elirante kune,
Tamen al unu celo rapidis komune.
«Vilaĝen rajdu! kriis Juĝist’ al centulo[18]
Tagiĝe morgaŭ ĉaso! ĉiu volontulo.
Kiu iros kun lanco, de laboro tera[19]
Kaj kvintaga servuto estos tutlibera».
«Selu grizulon, diris Ĉambelan’ ekkrie;
Galopu mian domon kaj prenu el tie
Du hirudojn[20] la fame ĉirkaŭe konatan ¬750
Hundoparon, Strapĉina kaj Spravnik nomatan[21]
Ŝtopu al ili buŝojn kaj en sakon ligu,
Kaj ĉi tien rapide sur ĉeval’ venigu!»
— «Vanjka! kriis al knabo Asesor’ rus-tone,
Larĝan glavon Sanguŝkan tuj akrigu bone;
Vi scias, kiu estas de la princo dono;
Kuglo estu en ĉiu ŝargaĵo ĉe l’ zono!»
— «Pafilojn, kriis ĉiuj, igu en pretecon!»
Asesor’ ĉiam vokis: «Plumbon, plumbopecon!
Kugloformil’ en poŝo». — «Al prepost’ biena, ¬760
Diris Juĝist’, sciigu, ke en fru’ matena,
Morgaŭ li legu meson en kapel’: oferto[22]
Por ĉasistoj; jen, meso de sankta Huberto».
Post donitaj ordonoj fariĝis silente.
Ĉiuj meditis, ĉirkaŭrigardis atente,
Kvazaŭ iun serĉante; ĝis rigardo kuna
Ariĝis sur vizaĝo de Vojski maljuna:
Jen tiel por elmarŝo ĉefon serĉis oni,
Kaj decidis al Vojski estrbastonon doni…
Vojski stariĝis, volon de ĉiuj vidinte, ¬770
Kaj per man’ serioze la tablon batinte,
El ĉebrusto orbrilan ĉeneton ektiris,
Kun poŝhorloĝo, dika kiel pir’, kaj diris:
«Morgaŭ, duon’ de kvina, al arbar’-kapelo,
Venos ĉasistoj kaj la anar’ de ĉaspelo».
Dirinte, li foriris de tabl’; arbarestro
Lin sekvis: ili ĉason pripensos, aranĝos,
Kiel, post anoncita batal’ armeestro;
Soldatoj armilaron purigas kaj manĝos,
Aŭ sur manteloj, seloj, senzorge jam dormas,
Dum la ĉefoj en tendo batal’-planon formas. ¬780
вернуться
[17]
Pranestejo (matecznik), nealirebla loko en arbarego, kie la sovaĝaj bestoj naskiĝas kaj vivas sendanĝere.
вернуться
[20]
Speco de anglaj hundoj, malgrandaj, sed fortikaj, servantaj en pelĉaso je granda sovaĝa besto, precipe urso (buldogoj).
вернуться
[21]
вернуться
[22]
Oferto, mallongigo de