Sinjoro Tadeo

Daŭrigon rompis krio: Pel! Saltis grizulo
El sub ĉevaloj; pelas jam Falk’’, jam Stumpulo.
La hundojn oni prenis, ĉar dum ĉasreveno
Sur kampo renkontiĝas lepor’. Sen rimeno
Ili apud ĉevaloj iris, kiam vidis
Leporon, sen instigo ambaŭ ekrapidis.
Rajde postkuri volis Rejent’, Asesoro,       ¬930
Sed Vojski ilin tenis: «Halt! rigardi, stari!
Mi de loko eĉ paŝon ne permesos fari:
Tie ni bone vidas, kampiras leporo».
Grizul’, sentante poste ĉasistojn, hundaron,
Kiel du ĉamkornetojn pintigis aŭdilojn[42]
Kursaltis, etendite longe, kaj saltilojn
Elstreĉis sube, kvaaŭ da stangetoj kvaron,
Ŝajne ilin ne movas, nur tuŝas je l’ grundo
Supraĵe, kiel akvon kisanta hirundo.
Polvo poste, post polvo — hundoj; for aspektis,       ¬940
Ke lepor’, polvo, hundoj unu korpon plektis:
Kvazaŭ tra kampo ŝovus sin vipero ia,
Leporo — kapo, polvo — kolo bluestria,
Kaj la hundoj — duobla svingovosto ĝia.

Rigardante, Rejento, Asesor’ retenas
Spiron, apertas buŝojn. Rejent’ iĝas pala,
Asesor’ ankaŭ, vidas fariĝo fatala!
Vipero, ju pli fore, des pli sin distrenas,
Jam ŝiriĝas, forestas jam kolopolvaro;
Kap’ tuj en bosko, vostoj — kie? ne atingis!       ¬950
Kap’ malaperas, kvazaŭ laste kvaston svingis,
Falis arbojn, ŝiriĝis vost’ antaŭ arbaro.

Malfeliĉaj vertragoj kuris ĉirkaŭloke,
Konsultis sin, kulpigis ŝajne reciproke:
Malrapide tra bedoj saltante, revenas,
Orelmallevas, vostojn ĉe ventro premtenas,
Ne kuraĝas eĉ levi okulojn, hontante,
Ne iras al sinjoroj, deflanke starante.

Malserene la frunton mallevis Rejento,
Asesoro rigardis en malgajsilento       ¬960
Kaj poste ili ambaŭ komencis pruvadi,
Ke hundoj ne kutimis sen gvidil’ iradi;
Lepor’ saltis subite; maboninstigite,
Hundoj, sur plugokampo, eble botvestite,
Tra akraj ŝtonoj kuri povus sendomaĝe.

La spertuloj aferon klarigis tre saĝe;
Ĉasistoj el paroloj profitus amason,
Sed ili ne atentis. Ekfajfis kelkiaj,
Ĉi tiuj ridis laŭte, babilis aliaj,
Memorante la urson kaj freŝan pelĉason.       ¬970
Vojski apenaŭ foje rigardis grizulon,
Vidante la forkuron, deturnis okulon
Kaj finis la rakonton: «Ĝis kio mi venis?
Ha! ĝis tio, ke ambaŭ mi je vorto prenis,
Ke ili tra ursfelo pafos en duelo.
Certa mort’! tub’ en tubon! kriis nobelaro.
Mi ridis, ĉar instruis min amiko Maro[43]
Ke mezur’ respektinda estas besta felo.
Vi scias moŝtoj, kiel Dido la reĝino[44]
Venis al Liboj, tie penege, en fino       ¬980
Al si terpecon tiam elmarĉandis sprite,
Kiam povus bovfelo kovri etendite;
Sur tiu teropeco Kartago ekstaris!
Do mi nokte zorgeme la planon preparis.

«Tagiĝe, el du flankoj, jam sur taradejko [45]
Alveturas Dovejko kaj rajdas Domejko.
Jen! tra rivero kuŝas vila ponto: zono
El ursa fel’ tranĉita tute laŭ ĉifono.
Unuflanke sur besta vosto mi Domejkon
Starigis, duaflanke sur kapo Dovejkon:       ¬990
Pafu, mi diris, pafu ĝis la vivo pasos,
Sed antaŭ repacigo mi vin ne ellasos…
Ili koleras; preskaŭ nobelaro krevis
De rido; mi kun pastro citas al partioj
Parolojn el statutoj kaj evangelioj,
Ĝis fine: Ili ridis kaj — paciĝi devis.

«Poste ili por tuta vivo amikiĝis:
Dovejko kun Domejka fratino edziĝis;
Domejko edze-prenis fratinon bofratan;
Ili egalpartigis havon posedatan,       ¬1000
Kaj en loko de stranga duela decido,
Konstruinte drinkejon, nomis ĝin: Ursido».