Muzikist’ sian kanton kvazaŭ mem ekmiris:
Li faligis stangetojn, manojn supren-tiris;
Levita barbo grave flugpendis; de kapo
Defalis sur la ŝultrojn lia vulpa ĉapo.
Sur vangoj brilis rondoj de stranga ruĝeco, ¬750
En okul’ spiritplena, ardis la juneco.
Kiam sin al Dombrovski turnis maljunulo,
Larmoj el mankovrita ekfluis okulo:
«Generalo! li diris, longe Litvo nia
Vin atendadis, kiel ni judoj Mesian…
Vin delonge profetis al popol’ fidela,
Kantistoj… vin miraklo[33] anoncis ĉiela…
Vivu, ho nia!…» Ploris li dum la parolo:
Jud’ honesta Patrujon amis kiel polo!
Dombrovski donis manon al li, dankfavore; ¬760
Li ĉapon depreninte, kisis manon kore.
Polonezon komenci Ĉambelano iras:
Manikojn de l’ kontuŝo[34] li iom retiras,
Donas manon al Zonjo, ektordas lipharon,
Kaj ĝentile invitas en unuan paron.
Post Ĉambelano vice la paroj ariĝas;
Signalvorto! li gvidas, danco komenciĝas:
Sur herbokovro brilas ruĝaj botoj hele,
Lumas or-teksa zono, fulmas karabele;[35]
Li paŝas malrapide, kvazaŭ ne atentas, ¬770
Sed ĉiu paŝo, movo, fidele prezentas,
Kion ĵus la dancanto pripensas aŭ sentas.
Li haltis — por demandi sian sinjorinon;
Por flustri en orelon — li faras kapklinon;
Ŝi deturnas la kapon, aŭskulti sin ĝenas;
Li humile kliniĝas kaj ĉapon deprenas.
Ŝi favore rigardas, sed plue silentas;
Li malakcelas paŝon, rigardon atentas.
Kontente pri respondo, li dankas ekride,
Kaj mokante rivalojn paŝas pli rapide. ¬780
Sian ardeo-pluman, konfederan ĉapon[36]
Li pendigis sur frunto, lerte skuis kapon
Kaj kovris ĝin deflanke, ektordis lipharon
Kaj paŝas, sekvigante envieman aron.
Li volus kun estrino foriĝi facile,
Do li haltas kaj manon levante ĝentile,
Ke oni preterpasu, petas plej humile.
Iam li lerte celas al flanka eliĝo,
Ŝanĝas vojon, por trompi aron da kunuloj;
Sed lin, rapidapaŝe, sekvas trudemuloj ¬790
Kaj ĉirkaŭe envolvas per danca turniĝo;
Do li sur sabron metas la manon kolere,
Kvazaŭ: «Ve, enviuloj!» li dirus fiere,
Kaj provoke li paŝas rekte en la aron:
Dancantoj ne kuraĝas pluan kontraŭstaron,
Cedas, kaj, batal-ordon formante alie,
Postkuras lin denove.
Krioj sonas ĉie:
«Ho, rigardu junuloj! Jen, vi eble vidas
La lastan, kiu tiel polonezon gvidas!»
Iris paroj post paroj, bruoplene, ĝoje; ¬800
La rondo sin distordas, kunvolvas refoje
En mil volvaĵojn, kiel serpento giganta;
Flagras diverskolore, kiel skvam’ brilanta:
Belvestoj sinjorinaj, sinjoraj, soldataj,
El orient’ oritaj de suno-radioj,
Kaj de malhela herba fono, refleksataj.
Bruas danco, muziko, plaŭdoj, vivukrioj!
Nur kaporal’ Dobĵinski-Sak, li nek atentas
La kapelon, nek dancas, nek li ĝojon sentas;
Li staras malserene, manojn dorse-metis, ¬810
Pensas, kiel li Zonjon iam svat-koketis:
Por ŝi alportis florojn, el nestoj birdetojn,
Faris oreloringojn kaj plektis korbetojn…
Sendankulin’! Donacojn li vane oferis!
Kvankam ŝi lin evitis, kaj patro koleris,
Li tamen… kiomfoje sur barilo sidis,
Ĝis, fine tra fenestroj, li Zonjon ekvidis.
El kanab’ li spionis, kiel ŝi bedaron
Sarkis, kukumojn ŝiris, nutris kokidaron.
Sendank’!… Li klinis kapon; fine ekfajfinte ¬820
Mazurkon, sur orelojn kaskedon preminte,
Li foriris en tendon, al kanona gardo,
Distriĝi kun soldatoj per karta hazardo,
Trinki el kaliko ĉagren’-dolĉiganta.
Tiel estis, por Zonjo, Dobĵinski konstanta.
Ŝi dancas gaje, kvankam en unua paro,
Malproksime apenaŭ videbla al aro.
Sur la herba vastaĵo, en verda robeto,
Girlande ornamita, en flora kroneto,
Ŝi flugas, nevidebla, regas danc-turniron, ¬830
Kiel anĝel’ de noktaj steloj rondo-iron.
Kie ŝi estas? diras okuloj turnitaj,
Kaj brakoj, interpreme, al ŝi etenditaj.
Resti ĉe Zonjo, vane Ĉambelano celis:
Jam lin, el gvidoparo, enviuloj pelis.
La feliĉa Dombrovski ne longe ŝin gvidis:
Li cedis ŝin al dua; tria alrapidis;
Ankaŭ tiu foriris, same forŝovita;
Ĝis, laŭvice, renkontis Zonjo lacigita
Tadeuŝon: Do, pluan ŝanĝadon timante, ¬840
Ŝi finis dancojn, resti jam kun li volante,
Iris verŝi kalikon ĉe tablo festena.
Suno subiras — varma vespero serena:
Per nubetoj sternita ie glob’ ĉiela,
Okcidente ’as roza, supre — bluehela.
Belveteron aŭguras nubetoj: brilantaj,
Malpezaj — kvazaŭ ŝafoj sur herbo dormantaj;
Ie pli etaj — kiel sovaĝ-anasaro;
Okcidente nubaĵo: tulkurtenoj-paro
Diafana, faldita, supre perle pura, ¬850
Kun randoj orumitaj, kaj funde purpura,
Ankoraŭ, per subira brilo, ardas vaste,
Kaj poste iĝas flava, pala, griza laste[37].
Suno mallevis kapon, nubeton surtiris,
Ekdormante, per varma aero ekspiris.
Nobelar’ ĉiam trinkas; tondras vivukrio:
Napoleon, ĉefestroj, Tadeo, Zofio!
Vivu ĉiuj tri paroj, la fianĉigitaj!
Gastaro ĉeestanta, ĉiuj invititaj!
Amikoj, kiuj inter la vivantoj restas, ¬860
Mortintoj, kiuj sankte memorataj estas!…
Mi gastis kaj toastis tie kun aliaj;
Kion mi vidis, aŭdis, libroj diras miaj.