Nawet będąc w więzieniu, pozyskał sobie wielbiciela. Podtrzymywał tę znajomość, może nawet go instruował.
– Jak aplikanta – powiedziała cicho Rizzoli.
Zucker spojrzał na nią.
– To trafne określenie. Aplikant.
Ktoś, kto doskonali swoje zdolności albo rzemiosło pod okiem mistrza. W tym wypadku to dotyczyło rzemiosła myśliwego.
– Ale który z nich jest mistrzem, a który aplikantem? – spytał Dean.
To pytanie zdenerwowało Rizzoli.
Rok temu Warren Hoyt był przykładem największego zła, jakie potrafiła sobie wyobrazić. W świecie myśliwych, w którym się obracała, nikt mu nie dorównał. Dean podniósł kwestię, której nie miała zamiaru rozważać. Nie chciała myśleć o tym, że Chirurg mógłby być zaledwie terminatorem u jakiegoś jeszcze straszliwszego potwora.
– Pomińmy w tej chwili ich współzależność – powiedział Zucker.
– Zwróćmy uwagę na to, że jako zespół są znacznie efektywniejsi niż osobno. A ponieważ teraz działają zespołowo, możemy się spodziewać, że styl ich ataków ulegnie zmianie.
– W jakim kierunku? – zapytał Sleeper.
– Hegemon do tej pory wybierał pary małżeńskie. Mąż był mu potrzebny jako widz.
Miał patrzeć na to, jak jego żona jest gwałcona, gdyż Hegemon nie mógł się obejść bez mężczyzny, który byłby świadkiem jego zwycięstwa.
– Teraz już ma wspólnika – stwierdziła Jane Rizzoli.
– Mężczyznę, który będzie się przyglądał jego poczynaniom. Mężczyznę, który chce być obserwatorem.
Zucker skinął głową.
– Hoyt może odgrywać główną rolę w upodobaniach Hegemona, rolę widza w jego teatrze.
– Co oznacza, że następnym razem może zaatakować nie parę małżeńską, lecz… – urwała, nie chcąc dopowiedzieć do końca myśli, która jej się nasunęła.
Zucker milczał, czekając na dokończenie.
Przechylił głowę, jego blade oczy wpatrywały się w nią z upiorną intensywnością.
Dean rozładował napiętą atmosferę.
– Wybiorą kobietę mieszkającą samotnie.
Zucker skinął głową.
– Bez męża, z którym mogliby mieć kłopoty, czyli łatwiejszą do napadnięcia, łatwiejszą do poskromienia. Brak mężczyzny pozwoli im się skupić bez reszty na kobiecie.
Mój samochód.
Mój dom.
Ja.
Jane Rizzoli zatrzymała auto na parkingu szpitala Pilgrim i wyłączyła silnik.
Przez chwilę nie wysiadała z samochodu. Siedziała w nim, z zamkniętymi drzwiami, rozglądając się wokół. Będąc policjantką, uważała się zawsze za myśliwego, nigdy nie pomyślała o sobie jako o zwierzynie.
Nagle dotarło do niej, że się zachowuje jak królik zbierający się do opuszczenia bezpiecznej jamy. Zawsze taka odważna, teraz – siedząc w zamkniętym samochodzie – rozglądała się nerwowo na wszystkie strony. Ona, która kopnięciem rozbijała drzwi i która w pierwszej linii policjantów wbiegała do domu podejrzanego.
Kątem oka uchwyciła swoje odbicie we wstecznym lusterku. Zobaczyła nieznajomą kobietę o wymizerowanej twarzy i zmęczonych oczach. Nie profesjonalistkę, lecz ciamajdę. Kobietę godną pogardy.
Otworzyła drzwi i wysiadła.
Wyprostowała się, odrobinę pokrzepiona ciężarem pistoletu ukrytego na biodrze. Niech te łotry spróbują ją zaatakować – była na to przygotowana. Jadąc z garażu windą na górę, była sama. Ramiona miała napięte, duma przezwyciężała w niej lęk. Kiedy wysiadła z windy i znalazła się wśród ludzi, poczuła, jak dalece nie na miejscu jest tu pistolet. Nim weszła do szpitala, obciągnęła żakiet, chcąc ukryć broń.
Jechała windą wraz z trojgiem zrelaksowanych studentów medycyny. Z kieszeni ich płaszczy wystawały stetoskopy. Wymieniali między sobą terminy medyczne, nie interesując się jadącą z nimi kobietą o zmęczonej twarzy. Kobietą noszącą przy sobie pistolet.
Znalazłszy się na oddziale intensywnej opieki medycznej, minęła biurko recepcjonistki oddziałowej i poszła prosto do izolatki numer pięć. Zatrzymała się przed szklanym przepierzeniem na widok obcej kobiety, leżącej w łóżku Korsaka.
– Przepraszam panią – usłyszała głos pielęgniarki.
– Odwiedzający powinni zameldować się w recepcji.
Rizzoli się odwróciła.
– Gdzie on jest?
– Kto?
– Vince Korsak. Leżał tutaj.
– Przykro mi.
Przyszłam o trzeciej na dyżur…
– Mieliście mnie zawiadomić, gdyby coś się stało!
Jej wzburzenie zwróciło uwagę innej pielęgniarki, która podbiegła, zwracając się do Rizzoli uspokajającym tonem osoby mającej częsty kontakt ze zmartwionymi krewnymi pacjentów.
– Pan Korsak był intubowany, proszę pani.
– Co to znaczy?
– Włożono mu do gardła rurkę umożliwiającą oddychanie. Dziś rano wyjęliśmy ją.
Ponieważ czuje się dobrze, przenieśliśmy go na oddział dla rekonwalescentów, do izolatki w głębi korytarza.
– Po chwili dodała usprawiedliwiająco: – Zawiadomiliśmy jego żonę.
Jane Rizzoli przypomniała sobie Dianę Korsak i jej nieobecny wzrok, zastanawiając się, czy umysł tej kobiety zarejestrował wiadomość. Być może wpadła w mroczną czeluść jej mózgu jak grosik do bezdennej studni.
Zanim dotarła do izolatki Korsaka, zdołała się uspokoić i odzyskać panowanie nad sobą.
Cichutko zajrzała do pomieszczenia. Nie spał, wpatrując się w sufit. Pod prześcieradłem rysował się jego wielki brzuch. Ręce trzymał nieruchomo u boków, jakby obawiał się naruszyć plątaninę drutów i rurek.
– Hej – odezwała się cicho.
Spojrzał na nią.
– Witaj – zachrypiał.
– Wytrzymasz wizytę gościa?
W odpowiedzi poklepał łóżko zapraszającym gestem.
Przysunęła sobie krzesło do łóżka i usiadła. Jego oczy powędrowały w górę, lecz tym razem nie spoczęły na suficie. Zatrzymały się na monitorze pracy serca, zamontowanym w rogu pokoju. Plamka na ekranie rysowała krzywą EKG.
– To moje serce.
– Wielodniowe podłączenie do respiratora spowodowało, że mówił ochrypłym szeptem.
– Wygląda na to, że pracuje prawidłowo – powiedziała.
– Tak.
– Nastąpiła cisza, jego oczy śledziły plamkę na ekranie monitora.
Na stoliku obok łóżka stał wazon z kwiatami, które przysłała rano. Poza nimi nie było w pokoju innych. Czyżby nikt prócz niej nie pomyślał o tym, żeby mu przysłać kwiaty? Nawet jego żona?
– Poznałam wczoraj Dianę.
Spojrzał na nią, po czym odwrócił wzrok, nie dość jednak szybko, żeby nie zdążyła zauważyć w jego oczach konsternacji.
– Domyślam się, że nic ci nie mówiła.
Wzruszył ramionami.
– Nie było jej tu dzisiaj.
– Pewnie przyjdzie później.
– Diabli wiedzą.
Te słowa zaskoczyły ją. Jego prawdopodobnie też, bo nagle się zaczerwienił.
– Nie powinienem tego powiedzieć.
– Nie musisz się mnie wstydzić.
Spojrzał na monitor i westchnął!
– Zgoda, powiem ci. To jest do dupy!
– Co?
– Wszystko.
Idziesz przez życie, robiąc to, co należy. Przynosisz do domu forsę. Dajesz dziecku wszystko, co tylko zechce. Nie bierzesz łapówek.
A potem nagle bang, twoje serduszko obraca się przeciwko tobie i już leżysz płasko na plecach, zadając sobie pytanie: „Po co się tak, kurwa, męczyłem”?
Postępujesz według zasad i dochowujesz się flądrowatej córki, która dzwoni do ojca tylko wtedy, kiedy potrzebuje pieniędzy. Masz żonę bez przerwy naćpaną wszelkim gównem, które można kupić w aptece. Nie możesz konkurować z Księciem Valium. Jesteś facetem, który trzyma ją pod parasolem i płaci za jej pieprzone recepty.