Juliana odwróciła głowę i udała, że sprawdza ile jeszcze herbaty zostało w dzbanku. Teraz, kiedy zwierzyła się Amy, zaczynała tego żałować. Bratowa była zadziwiająco bystra.
– Jak to?
– Jego też lubisz? Juliana zmarszczyła brwi.
– Zdecydowanie nie. Pan Davencourt jest nieuprzejmy i krytyczny. Pozą tym ma poślubić ten kurzy móżdżek, naszą kuzynkę Serenę Alcott.
Amy skinęła głową.
– Słyszałam o tym. Głupio robi. Serena jest nudziarą.
– Jedno warte drugiego. – Juliana zacisnęła dłonie. Myśl ó Martinie żeniącym się z Sereną sprawiła jej ból. – Prawdę mówiąc, Amy, trochę się w nim zadurzyłam. Mimo tych wszystkich problemów z braćmi i siostrami bardzo się o nich troszczy, a ja chciałabym…
– Tak?
– Myślę, że chciałabym, żeby ktoś troszczył się tak o mnie. Chcę, żeby ktoś kochał mnie tak, jak Joss kocha ciebie. Czy to bardzo sentymentalne?
– Nie bardzo. Prawdę mówiąc, powiedziałabym, że całkiem rozsądne.
– W każdym razie jestem pewna, że wkrótce mi to przejdzie. Wydaje mi się, że to zadurzenie przypomina trochę mój podziw dla pana Taupin, mojego nauczyciela tańca. Uważałam go za niezwykle wytwornego i byłam oczarowana jego wdziękiem.
Amy uniosła brwi.
– Tyle że wówczas mogłaś mieć najwyżej czternaście lat. Juliana westchnęła.
– Zasada jest ta sama. Myślałam, że go podziwiam, ale tak naprawdę był to klasyczny przypadek zadurzenia podlotka.
– I myślisz, że do Martina Davencourta czujesz właśnie coś takiego? Zadurzenie podlotka?
– Cóż…
– Pocałował cię?
Juliana doznała szoku. Jej bratowa nie była ani w połowie tak sztywna, na jaką wyglądała.
– Amy! Co to za pytanie?
– No, zrobił to? Z pewnością pamiętasz, jak się czułaś, jeśli to zrobił.
Juliana przygryzła wargę.
– Zrobił to. Naturalnie nie powinien, skoro ma się żenić z Sereną. To nie było z jego strony dżentelmeńskie. Mężczyźni są boleśnie rozczarowujący, prawda?
– Często, ale nie zawsze. Nie zmieniaj tematu, Juliano. – Amy była poważna. – Czy pocałunki Martina Davencourta rozczarowały cię?
Juliana zmarszczyła czoło i uśmiechnęła się jednocześnie.
– Niezupełnie.
– Jak było?
Juliana zawahała się. Jej uśmiech stał się szerszy.
– Och… ciepło, słodko, podniecająco i bardzo, bardzo namiętnie. – Pochwyciła wzrok Amy. – Dlaczego tak na mnie patrzysz?
Amy roześmiała się.
– Jesteś w nim zakochana.
– Nie, to niemożliwe. Wykluczone.
– Miłość często taka właśnie jest – zauważyła Amy z błyskiem w oku i westchnęła. – Taki prawy mężczyzna może być wyjątkowo atrakcyjny, nie sądzisz?
Juliana także westchnęła.
– To nie ma żadnej przyszłości. Nie wyjdę już nigdy za mąż. Nie mogę. Poza tym Martin nie może się ze mną ożenić! To by było całkiem niestosowne.
Amy wybuchnęła śmiechem.
– Wiesz, Juliano, jestem przekonana, że to ty robisz trudności. Przestań protestować i niech się dzieje, co ma się dziać! – Spojrzała na zegar. – Przepraszam, ale obiecałam Annis Ashwick, że przyjdę na lunch. – Zawahała się. – Może mogłabym znów cię odwiedzić?
– Naturalnie – odparła Juliana. – Dziękuję ci, Amy.
Dziwne, ale słysząc, że bratowa już wychodzi, doznała rozczarowania. Zapragnęła, by ją też zaproszono na ten lunch. Nie mogła pogodzić się z myślą o siedzeniu we własnych czterech ścianach przez całe popołudnie.
Zadzwonił dzwonek przy drzwiach i Segsbury wprowadził do salonu Emmę Wren. Emma, nieco zaskoczona widokiem Amy, ukłoniła jej się chłodno na powitanie, po czym natychmiast ją zignorowała.
– Juliano, moja droga! – zawołała, afektowanie przeciągając spółgłoski. – Jestem w drodze na Bond Street. Zamierzam wydać masę pieniędzy i dobrze się bawić. Wybierzesz się ze mną?
Juliana widziała, że Amy ją obserwuje. Przeniosła wzrok z bratowej na niegdysiejszą przyjaciółkę. Nie miała szczególnej ochoty na spędzanie czasu w towarzystwie Emmy, tyle że w takim razie pozostawała jej samotność… a Bond Street i znajome paplanie Emmy były na wyciągnięcie ręki. Skinęła głową.
– Zaraz będę gotowa, Emmo. Wybacz mi, Amy.
Amy nie zmieniła wyrazu twarzy, ale Juliana poczuła się winna, toteż rzuciła bratowej lekko wyzywający uśmiech.
– Człowiek potrzebuje rozrywki. Co w końcu pozostaje, kiedy jest się nieszczęśliwie zakochanym?
– Nie wiem, czego Juliana chce – powiedział Joss Tallant do żony później tego wieczoru, w zaciszu małżeńskiej sypialni. – Zdaje się, że ona również tego nie wie.
Amy właśnie zrelacjonowała mu ze szczegółami swoją wizytę u Juliany, a teraz powoli odłożyła szczotkę na toaletkę i odwróciła się do męża.
– Chce dwóch rzeczy, tak mi się zdaje – Martina Davencourta i… celu w życiu.
– Czy to nie jedno i to samo?
– Ależ z ciebie arogant! Cel w życiu kobiety nie musi oznaczać wyjścia za mąż, wiesz!
Joss roześmiał się.
– Bardzo cię przepraszam! Chodziło mi tylko o to, że gdyby Juliana wyszła za mąż, nadałoby to jej życiu sens.
– Małżeństwo samo w sobie nie wystarczy. – Amy zmarszczyła brwi. – Juliana to naprawdę niezależna kobieta, choć to stwierdzenie może wydawać się dziwne. Zupełnie nie przypomina próżnej poszukiwaczki przyjemności, jaką wszyscy w niej widzimy. Popatrz, w jaki sposób chciała pomóc bratu i siostrom Martina. Ona potrzebuje celu.
– Żona dla polityka – powiedział Joss powoli.
– Czemu nie? Jest czarująca, mądra i dobrze zorganizowana. W tej roli mogłaby być doskonała.
– Nie interesuje się polityką. Amy wzruszyła ramionami.
– To naprawdę nie ma znaczenia, Joss. Jest wystarczająco inteligentna, żeby się nauczyć.
– To prawda. Ale czy to by ją interesowało? Ju szybko się nudzi. A wyobrażasz ją sobie jako zastępczą matkę siedmiorga dzieci?
– Zastępczą siostrę. Wszystkie już ją kochają. Nie zauważyłeś, jak szukają jej towarzystwa? Poza tym Brandon Davencourt jest na tyle dorosły, by pójść własną drogą, a Kitty jak sądzę, wkrótce wyjdzie za mąż.
Joss spojrzał na żonę z nieopisanym zdumieniem.
– Naprawdę? Ale przecież ona nie ma wielbicieli?
– Och, Juliana już znalazła Kitty zalotnika kochającego wieś. – Amy uśmiechnęła się psotnie. – Nie zauważyłeś, że Edward Ashwick poświęcał starszej z panien Davencourt wyjątkowo dużo uwagi na wczorajszym wieczorze muzycznym?
– Edward Ashwick? Dobry Boże!
– Nigdy nie sięgasz poza koniec własnego nosa – zawyrokowała Amy z zadowoleniem.
– Na to wygląda. Wydawało mi się, że Edward jest najwytrwalszym z wielbicieli Ju.
– Tak było. Zdaje się, weszło mu to w krew, nie sądzisz? Uważam, że Juliana postąpiła wyjątkowo sprytnie, stawiając Kitty na jego drodze wczorajszego wieczoru.
Joss wpatrywał się w nią ze zdziwieniem.
– Nie zauważyłem.
– Naturalnie, że nie. – Amy uśmiechnęła się. – Ciekawa jestem, kogo wybierze dla Clary, jak tylko wybije jej z głowy Seba Fleeta.
– Zawsze pozostaje Jasper Colling – zauważył jej mąż z gryzącą ironią.
Amy wzdrygnęła się.
– Nawet Fleet byłby lepszy od Collinga!
– A czy Martin Davencourt jest odpowiedni, dla Juliany? – spytał Joss z niewiele mniejszym sarkazmem.
– Z pewnością wie, co o niej sądzić. A ona chciałaby zasłużyć na jego dobrą opinię.