Juliana zadrżała. To nie było takie łatwe. Jakaś jej część gorąco pragnęła miłości Martina, ale druga bardzo się tego obawiała.
– Nie mogę znów wyjść za mąż, ciociu Trix. – Próbowała mówić dalej, lecz głos jej się załamał. – Nie mogę.
Beatrix ujęła jej rękę i mocno ścisnęła.
– Czy to z powodu Myfleeta? Bardzo go kochałaś.
– Nie chodzi o to, że wciąż go kocham. – Juliana chwyciła dłonią za balustradę tarasu, próbując się uspokoić. – Ale kiedy go straciłam, serce mi pękło, a gdyby to miało się powtórzyć… – Pokręciła głową. – Nie zniosłabym tego, ciociu Trix. Nigdy więcej.
ROZDZIAŁ JEDENASTY
– Co ja widzę, masz przyzwoitkę – rzekł Joss z rozbawieniem, kiedy spotkali się następnego wieczoru w sali balowej lady Knighton. – W twoim wieku, Ju!
Juliana popatrzyła na niego surowo.
– Tylko dlatego, że ty i Amy nie zgodziliście się, by ciocia Trix zamieszkała u was. Co miałam robić – wyrzucić ją tak jak wy?
– Wcale bym się nie zdziwił, gdybyś tak zrobiła. – Joss się roześmiał.
– Cóż, nie mogłam. Co to za bzdura o tym, że bardziej potrzebuję towarzystwa niż wy dwoje? Nigdy nie słyszałam takich bezczelnych kłamstw.
– A czy tak nie jest? – Joss uniósł brwi. – Przyznaj się, spodobało ci się, że masz z kim wychodzić. Podobno widuje się ciebie na mieście nawet w ciągu dnia.
– Tak, wczoraj byłyśmy na koncercie, a dzisiaj na jakiejś nudnej wystawie w muzeum. Boże, bałam się, że zasnę na stojąco.
– Jak długo Beatrix zamierza pozostać w Londynie?
– Nie mam pojęcia. Planuje wybrać się do Ashby Tallant, zanim wyruszy w kolejną podróż. Jak wiesz, większą część ostatnich dwudziestu lat spędziła za granicą.
– Ciekawe, czy wiedziała, że w Europie trwa wojna?
– Och, kontynent rozdarty wojną to dla niej o wiele za mało. Ciocia Beatrix była w Egipcie, w Indochinach i w Japonii.
– Nic dziwnego, że jedna krnąbrna bratanica to dla niej żadne wyzwanie.
– Może powinna przenieść uwagę na Clarę Davencourt – zauważyła Juliana ze śmiechem. – Komu jak komu, ale cioci Beatrix mogłoby się udać wywrzeć na nią wpływ.
– Słyszałem, że Clara słucha tylko ciebie. Choć nie do końca wykonałaś swoje zadanie. Jak tylko Fleet został pokonany, Clara zainteresowała się bratem Amy, Richardem. Wygląda na to, że się w nim nieźle zadurzyła.
Juliana zasłoniła sobie usta dłonią.
– A to mała kokietka! Ostrzegałam ją przed nim. To zatwardziały, niepoprawny hazardzista.
– Ale wysoki, jasnowłosy i do tego przystojny. No i szuka bogatej narzeczonej.
Juliana przebiegła wzrokiem salę i zauważyła Edwarda Ashwicka siedzącego obok Kitty Davencourt. Clara najwyraźniej nie zajęła swego zwykłego miejsca na krześle z wyplatanym siedzeniem, tylko tańczyła, tym razem zgodnie z rytmem muzyki. Śmiała się do Richarda Bainbridge'a i paplała jak najęta. Juliana zmarszczyła brwi.
– Będę musiała znowu z nią porozmawiać. Ma wyjątkową, wręcz przerażającą skłonność do nieodpowiednich mężczyzn. Z czego się śmiejesz?
Joss spoważniał.
– Bez powodu, Ju. W pełni się z tobą zgadzam. Clara Davencourt nie może wyjść za Richarda.
– A co na to wszystko Amy? Uśmiech Jossa znikł bez śladu.
– Och, Amy jest zdania, że Richard nie powinien poślubiać nikogo.
– Mogę to zrozumieć. Wystarczy popatrzeć, do czego ich ojciec doprowadził matkę przez ten okropny hazard, żeby wiedzieć, jaki los czeka żonę Richarda. Brat uśmiechnął się do niej niewyraźnie.
– Tak, Amy obawia się o los każdej młodej damy, którą Richard mógłby poślubić, ale ja nie jestem tego taki pewny. W końcu spójrz na mnie. Bez trudu zmieniłem swoje przyzwyczajenia i choć wciąż grywam od czasu do czasu, nie zapominam przy kartach o całym świecie. To samo mogłoby się stać, gdyby Richard postanowił założyć rodzinę.
Juliana wsunęła mu rękę pod ramię.
– Ach, ale ty jesteś podobny do mnie, Joss. Oboje graliśmy tylko po to, by rozproszyć nudę. A Richard Bainbridge, tak samo jak jego ojciec, gra, bo nie jest w stanie się powstrzymać. To swego rodzaju obsesja.
Joss nie sprzeciwiał się.
– Przestałaś grać, Ju? – spytał lekko. Skrzywiła się.
– Czy miałam inne wyjście wobec braku środków?
– Brak pieniędzy nigdy dotąd cię nie powstrzymywał – zauważył Joss. – Słyszałem, że ojciec wykupił twoją kolię.
– Tak, czy to nie pech? Jest taka brzydka.
– I że wezwał cię do Ashby Tallant.
– Tak. – Przestała się uśmiechać. – Nie mam ochoty tam jechać.
– Chciałbym, żebyś pojechała, Ju. – Twarz Jossa przybrała wyraz powagi. – Jestem pewien, że ojciec chce się z tobą pogodzić. Jest uparty i trudny, ale robi tylko to, co uważa za najlepsze.
– Za późno, Joss – przerwała Juliana.
– Szkoda. Napomknąłem Davencourtowi, że myślisz o wyjeździe do domu, a on zaoferował swoje towarzystwo. Widocznie zamierza odwiedzić ojca chrzestnego w Ashby Hall. Czy teraz dasz się skusić?
– Wręcz przeciwnie – burknęła Juliana, bliska paniki. Myśl o podróży w towarzystwie Martina Davencourta wyjątkowo ją zdenerwowała. – Wolałabym raczej, żebyś sam mnie tam za wiózł. Dlaczego musisz skazywać mnie na towarzystwo Martina?
Joss wyglądał na rozbawionego.
– Przepraszam. Chciałem tylko być pomocny.
– No cóż, to wcale nie jest pomocne! Staram się unikać pana Davencourta – chwilowo.
– Dlaczego, do diabła, miałabyś to robić?
– Ponieważ… – Juliana nie mogła spojrzeć bratu w oczy.
– Ponieważ lubisz go za bardzo i boisz się tego, co może się stać?
– Ponieważ lubię go za bardzo i próbuję wyleczyć się z tego uzależnienia.
– Na litość boską, Juliano, po co? – Joss uniósł brwi. – Dlaczego nie pogodzisz się z przeznaczeniem? – Zerknął przez salę na Amy i uśmiechnął się pod nosem. – Ja tak zrobiłem.
– Wydaje mi się, że pamiętam, jak bardzo się przed tym broniłeś – zauważyła Juliana. – Mówiłam ci kilkakrotnie, że jesteś zakochany w Amy, a ty zaprzeczałeś.
– A więc teraz role się odwróciły i ja mogę oddać ci taką samą przysługę. Kochasz Martina Davencourta i myślę – nie, jestem pewny – że on kocha ciebie. Na czym więc polega trudność? Czego się boisz, Juliano?
– To aż nazbyt oczywiste. Moje małżeńskie notowania są najgorsze z możliwych. Poza tym doskonale wiesz, że taki mężczyzna jak Martin Davencourt nie może poślubić kobiety z moją reputacją. Ty o tym wiesz, on o tym wie, ja o tym wiem. To jasne, że przed nami nie ma przyszłości. A więc próbuję wytworzyć dystans między sobą a Martinem Davencourtem, zanim będzie za późno.
Joss znów spojrzał na Amy.
– To tak nie działa, Ju. Im bardziej starasz się ignorować swoje uczucia, tym stają się mocniejsze.
– Dziękuję ci za zrozumienie. Jesteś dziś wyjątkowo pomocny.
– Poza tym to, kogo poślubi Davencourt, to jego sprawa. Nie próbuj podjąć tej decyzji za niego.
– Ja tylko próbuję nie dopuścić do tego, by wybrał mnie, bo wtedy byłabym zmuszona mu odmówić i wszyscy bylibyśmy nieszczęśliwi.
– W takim razie przyjmij go. Juliana przeszyła go wzrokiem.
– I naturalnie uważasz się za eksperta w tych sprawach, Joss! De czasu zajęło ci przyznanie, że kochasz Amy?
– Zbyt dużo. Jednak w końcu to zrozumiałem. Dlatego myślę, że mogłabyś skorzystać z mego doświadczenia.
– Dziękuję ci, ale wiesz, że wszyscy musimy popełniać własne błędy. – Juliana westchnęła. – Lepiej odprowadź mnie do cioci Beatrix. Przyzwoitka to ktoś, kogo w tej chwili potrzeba mi najbardziej.