— Кара, әти, — ди Скади, Локига таба күрсәтеп. — Безнең тәрәзәдән лачын чыгып очты, ә тырнакларында — кәрзин.
— Ул Асларның берәрсе, — дип җавап бирә Тиаци. — Ул Идун алмаларын алып китә. Курыкма, ул миннән ерак китә алмас!
Һәм шундук, бөркеткә әйләнеп, Локи артыннан очып китә.
Асгард стенасында торып, Хеймдалль ерактан ук икесен күреп ала.
— Локи кире кайта, — дип кычкыра Хеймдалль тирә-яктагы Асларга. Ул алмалар тоткан, ә аның артыннан зур кара бөркет оча.
— Ул Тиаци, — ди Один. — Әйт әле, кайсысы тизрәк оча?
— Локи бик тиз оча, — дип җавап бирә Хеймдалль. — Ләкин албасты аны озакламый куып тотар.
— Тизрәк, — дип әмер бирә Один аллаларга, — Асгард стенасында учак ягыгыз, зурны.
Аслар Одинның нәрсә уйлап тапканын аңламыйлар, ләкин әмерен тиз үтиләр, һәм озак та үтми, Асгард стенасында зур учак яна башлый.
Хәзер инде Хеймдалль генә түгел, калган аллалар да тиз якынлашып килүче Локины һәм аны куа килүче Тиацины күреп алалар. Албасты Локины чак кына тотмый, ләкин хәйләкәр алла, алда зур учак янганын күреп, барлык көчен җыеп, аның аша ук кебек очып үтә.
Акыллы Один яхшы уйлап таба. Ут Локига зыян китерми. Әмма Тиаци Локи артыннан барганда, ут аны урап ала, һәм албасты салам шикелле янып бетә.
— Күрәм, син алмалар гына алып кайткансың. Кайда соң аларның иясе? — дип сорый Один Локидан.
Җавап урынына Локи кәрзиннән чикләвек алып, җиргә ата да, һәм Один алдында шундук Идун пәйда була.
— Локины гафу итегез, ди ул. — Дөрес, мине урлауда ул гаепле, әмма мине коткаручы да ул.
— Без аны болай да гафу иттек инде, — дип җавап бирә дөнья башлыгы. — Ул сине безгә кире китерүдән башка, аның аркасында безнең явыз дошман Тиаци да һәлак булды.
Идунның кайтуын тантаналы бәйрәм итеп, аллалар үзләренең сарайларына таралалар, әмма икенче көнгә үк аларны көчле быргы тавышы уята. Асгард стеналары каршында ак атка атланган җайдак барлыкка килә. Бу Скади иде. Атасы үлеме турында белеп, ул бирегә аллалардан үч алырга килә.
Аслар гүзәл һәм батыр кызга сокланып карап торалар һәм аны үтерергә теләмәнгә, аның белән татулык корырга булалар.
— Скади, — ди Один, — әтиең өчен йолым урынына бездән беребезне ирең итеп алырга телисеңме?
Каты көрәшкә әзерләнгән Скади уйланып кала.
— Минем әтием өчен кайгым шундый зур, хәтта кияүгә чыгу турында ишетергә дә теләмим, — дип җавап бирә ул ниһаять. — Әгәр мине көлдерсәгез, мин сезнең тәкъдимне кабул итәрмен.
— Ничек көлдерегә микән аны? — аптырап калалар Аслар.
— О, бу бик ансат! — ди Локи. Монда көтеп торыгыз, озакламый күрерсез.
Ул йөгереп китә, ә берничә минуттан соң Асгардтан Гейдрун кәҗәсенә атланып чыга.
Моны күреп, Скади елмая, ләкин тыелып кала, һәм аның йөзе тагын сагышлыга әйләнә. Локи аптырап калмый, кыз янына килә дә Гейдрун сакалыннан тарта. Ачулы кәҗә, аны үзеннән төшереп, башын ия дә Локины сөзмәкче була. Локи оста читкә тайпыла, ә Скади, аның кызык сикерүләрен карап, озакламый шундый күңелләнеп китә, хәтта үзенең кайгысы турында оныта. Ниһаять, Гейдрун хәйләкәр алланы бер мөгезе белән эләктереп ала, һәм Локи, һавада берничә тапкыр әйләнеп, Скади аяклары алдына мәтәлеп төшә. Шуннан соң кайгылы кыз көлеп җибәрә.
— Ярый, — ди ул, сөңгесен җиргә ташлап, — мин сезнең берәрегезгә кияүгә чыгам, әмма иремне үзем сайлыйм.
— Син аны сайларсың, — ди Один, — ләкин бер шарт белән: син безнең аякларыбызны гына күрәчәксең.
Плащларга яланаякларын чыгарып кына бөркәнеп, Аслар Асгард капкаларыннан чыгып, Тиаци кызы алдында бер рәткә тезелеп басалар.
Скади аларны акрын гына карап чыга.
— Кемнең аяклары матур, шуның бар җире дә гүзәл, — ди ул. — Менә, — Скади бер Аска таба күрсәтә. — Менә Бальдр, һәм мин аны сайлыйм.
— Мин Бальдр түгел, ә Нйодр, — ди ул, йөзен күрсәтеп. — Мин синең ирең булуыңны телисеңме?
— Мин үземнең сайлаганымнан каршы килмим, — дип көлеп җибәрә кызый. — Син чибәр, шуның өстенә игелекле дә һәм миңа яхшы ир булырсың.
Аслар элекке Ван һәм Скадиның туен берничә көн бәйрәм итәләр. Шуннан соң ир белән хатын, Скади соравы буенча, төньякка, әтисенең замогына китәләр. Әмма җылыга һәм аяз көнгә ияләнгән Нйодр анда озак яши алмый. Һәр көнне иртән аны моржлар һәм аюлар улавы уята, һәр кич бәрмә дулкын гөрелдәве йокларга бирми иде. Берничә айдан соң ул хатынын Асгардтагы үзенең сараена күченергә ризалаштыра, әмма Скади анда кар һәм диңгезне сагына. Шуннан соң ир белән хатын сүз куешалар: алты ай — Асгардта, алты ай Нифльхеймда торырга.
Менә ни өчен кыш көне диңгез дулый. Бу вакытта Нйодр көньякта һәм аны тынычландыра алмый. Әмма җәй көне ул төньякка кайткач, диңгезчеләр дулкыннарга ышана алалар: мәрхәмәтле алла зыян китермәс.