— Атың яхшы синең! — дип кычкыра ул. — Аны уза алган чабышкы атлар күп түгелдер, булса кирәк.
Один атның тезгеннәрен тарта, һәм Слейпнир, барлык сигез аяклары белән бер болытта тукталып кала.
— Минем Слейпнирны уза ала торган ат дөньяда юк, — дип горур җавап бирә карт Ас, — Асгардта да, Мидгардта да, Йотунхеймда да.
— Син мактанасың! — каршы килә албасты ачулы итеп. — Минем атым Гульфакси, сигез аяклы булмаса да, синең атыңны узачак!
— Алай булса, ярышырбыз, — ди Один. — Миңа өйгә исән-сау кайтмаска, әгәр синең атың минекен куып җитсә дә.
— Хәзер кирәгеңне бирәм, мактанчык карт! — дип кычкырып җибәрә Грунгнир, тагын да ачуланып.
Ул ат абзарына йөгерә, аннан кара куәтле атын алып чыга һәм, ияргә менеп атланып, Одинга юнәлә. Один аны якынрак китертә, аннары Слейпнирны борып, кире көнбатышка чаптырып китә. Ул албастыны артта калдырам дип уйлый, ләкин Грунгнир атын юкка гына мактамаган икән. Гульфакси, Слейпнир кебек, һавада җиңел сикереп йөри. Үзенең сигез аяклы ярышташын куып җитә алмаса да, тизлек буенча аннан калышмый иде. Җайдаклар озакламый Йотунхеймнан ерак китәләр, өермәдәй диңгез өстеннән, аннары Мидгардтан чаптырып үтәләр һәм сизелмәслек кенә Асгардка килеп җитәләр. Чабыш белән мавыгып, һәм ачудан күзләре томаланган баһадир, юлны белештермичә чаба. Один сараена килеп җиткәч кенә һәм аны уратып алган Асларны күргәч кенә һушына килә. Грунгнир көчле һәм батыр иде, әмма ул каушап кала, чөнки белә иде: Аслар Торны чакырырга мөмкин. Аның каушаганын сизеп, Один көлеп җибәрә.
— Курыкма, Грунгнир, — ди ул. — Уз әйдә, кунак бул. Ачыккансыңдыр мондый чабыштан соң. Синең атыңа да ял итәргә комачауламас.
Грунгнир атыннан төшә, масаеп залга керә — ул бит аллаларның сый мәҗлесенә чакырган бердәнбер албасты була. Аслар аны Торның урынына өстәл артына утырталар һәм алдына ике зур савытлы исерткеч бал куялар. Бу савытлар яшен алласыныкы иде. Тор шикелле эчүче булмаганга, Грунгнирның аларга көче җитми. Үзенең зурлыгына һәм тазалыгына карамастан, баһадир озакламый исерә һәм мактана башлый.
— Дөньяда миннән дә көчле зат юк! — ди ул. — Сезнең атаклы Торыгыз минем янда кәрлә генә. Мин сезне ансат кына кырып бетерә алам.
— Тынычлан, Грунгнир, — рәхимле генә әйтә Один. — Син безнең кунак, һәм без синең белән сугышырга җыенмыйбыз.
— Дәшмә! — дип кычкыра аяусыз албасты. — Шактый хакимлек иттегез дөньяда — хәзер минем чират, ә сез үлемгә әзерләнегез!
Ул ачуда шундый куркыныч иде, Аслар, аның янында утырудан куркып, бер-бер артлы залның икенче ягына күчәләр. Бер Фрейя гына батырлык белән баһадир янына килеп, аның савытларына тагын бал сала. Грунгнир аларны эчеп бетерә дә тагын да ныграк исерә.
— Мин Вальгалланы Йотунхеймга күчерәм, — ди ул теле бәйләнеп. — Фрейя һәм Сиф минем белән барачак һәм минем колларым булачак. Ә калган Асларны Асгард белән мин дөнья диңгезендә батырам, ләкин башта мин сезнең бөтен балыгызны эчеп бетерәм.
Һәм ул Фрейяга тагын бал тутырырга савытларын суза.
Аның мактануына башка чыдый алмыйча, Аслар барысы бергә Торның исемен әйтәләр. Шунда ук тимер арбаның гөрелдәве ишетелә башлый, һәм залда кулына чүкеч тоткан яшен алласы күренә. Грунгнирны өстәл артында күреп, Тор катып кала. Ул, бер сүз дә әйтмичә, бүлмәне күздән кичерә, аннары Грунгнирга күз сала һәм ачудан тешләрен шыгырдата башлый.
— Ничек! — дип кычкыра ул. — Мин аллаларның һәм кешеләрнең явыз һәм рәхимсез дошманнары — албастылар белән сугышып йөргәндә, сез шуларның берсен минем урынга утыртасыз һәм бергә эчәсез?! Кем кертте аны Асгардка? Кем аңа Вальгаллага керергә рөхсәт итте? Фрейя, ничек сиңа оят түгел, аллалар бәйрәмендә безне сыйлаган кебек мәкерле Гримтурсенны сыйларга?!
— Аслар уңайсызланып берни дә дәшмиләр, ә Грунгнир, яшен алласын күргәч айнып, болай дип җавап бирә:
— Мине монда Один үзе чакырды. Ул мине сыйлый һәм мин аның сагы астында.
— Сине кем генә чакырса да, бу сый өчен син моннан чыкканчы түлиячәксең! — дип каршы килә Тор, чүкечен югары күтәреп.
— Хәзер күрәм, нинди юләр булганмын монда коралсыз килеп, — кырыс итеп әйтеп куя Грунгнир. — Әйт әле, Тор өчен гаҗиз затны үтерү намуслы буламы? Минем белән ватанымда, Ташлы Тауларда көрәшергә риза булсаң, күбрәк батырлык күрсәтер идең.
Гримтурсеннардан әле беркемнең дә Торны көрәшкә чакырганы юк иде. Ас көрәштән баш тарта алмый. Дан аның өчен иң кыйммәтле нәрсә иде. Тор акрын гына чүкечен төшерә.