— Аргансыңдыр, Тор, ачыккансыңдыр да. Әйдә тизрәк утыр табын артына, — ди Гейрод көлемсерәп һәм Аска зур биек урындыкка күрсәтеп.
Тор утыра да һәм шунда ук югарыга оча, башы чак кына түбә өрлегенә бәрелмичә кала. Әмма ул аңа Грид биргән таяк белән терәлеп кала.
— Кунакларны яхшы кабул итәсең, Гейрод, — тыныч кына әйтә ул, кемдер аны түшәмгә терәргә теләвен сизеп. — Мин болай югары утырырга күнекмәгән.
Бу сүзләр белән Ас таягы белән этәрелеп җибәрә, һәм урындыгы шунда ук тәбәнәя. Моның белән бергә идәндә Гейродның ике һәлак булган кызын күрә.
— Күрәсең, мин бик авыр, һәм мине тотып калу җиңелдән түгел, — дип көлеп җибәрә ул.
Албасты, гаҗәпкә калып, берникадәр вакыт ачык авыз белән әле кунагына, әле кызларына карап тора, аннары учакка ташлана. Аннан кыскыч белән теге кызган тимер кисәген эләктереп, Торга ыргыта.
— Бәхеткә каршы, Асның кулларында Видар әнисе биргән бияләйләр иде, һәм ул, тимерне тотып алып, өскә күтәрә.
— Бу сый миңа ошамый, Гейрод, — ди ул, күзләрен елтыратып. — Сиңа аны үзеңә ашарга туры киләчәк.
Гейрод, куркып, зал уртасында торган колонна артына кача, ләкин теге тимер кисәге, Тор ыргытып, аны үтәли тишә һәм хәйләкәр албастының йөрәгенә тия.
“Хәзер мөгаен, мине бер Гримтурсен да кунакка чакырмас, — ди үз-үзенә Тор, Гейрод замогыннан чыгып һәм кайту юлына юнәлеп. — Зарар юк, мин аларга чакырусыз килермен”.
Тор һәм Мидгард еланы
Торның Тримны, Грунгнирны һәм Гейродны җиңүләре аның исемен бөтен дөньяга данын тарата. Албастылар Йотунхеймнан китәргә башка батырчылык итми һәм җиргә һөҗүм ясамый, ләкин яшен алласы әле барыбер канәгать булмый. Ул үзенең тылсымлы Утгард патшалыгына барганын һәм Мидгард еланын күтәрә алмавын оныта алмый. Норналар сүзләрен дә исенә төшерә: алар аңа Локиның иң куркыныч кызыннан үлем күрәзә итә. Тор батыр иде, һәм ничек кенә көчле булмасын, аңа бу дошман һөҗүм иткәнен көтәргә тиеш була. Ниһаять, ул җирне әйләндереп алган албастыны эзләп табарга һәм, үзенең тормышы куркыныч астында булса да, дөньяны аннан арындырырга тели. Ләкин Мидгард еланы тирәндә, дөнья диңгезе төбендә яши. Ул беркайчан да су өстенә чыкмый иде. Аны табар өчен, Тор диңгез албастысы Гимирдан ярдәм сорарга тиеш була. Бервакыт иртән, берүзе, Асларга берни дә әйтмичә, Тор юлга кузгала.
Гимир Нифльхеймда яши торган була, яр буенда тау куышында. Албасты Мимир шикелле ул аллалар белән сугышмый, алар белән дус та булмый, алардан читтә тора. Шуңа күрә Торны күрүгә ул бернинди сөенеч тә күрсәтми, ә бары кырыс итеп кенә аның ни өчен килгәнен сорый.
— Минем синең белән балык тотарга барасым килә, Гимир, — дип җавап бирә Ас.
— Минем белән балык тотарга? — шакката баһадир. — Синең болытлар өстеннән йөри белгәнеңе һәм кыяларны чүкечең белән вата алуыңны ишеткәнем бар. Минем иптәш Гримтурсеннарны юк иткәнең турында да беләм. Әмма моңарчы синең көймәдә йөзеп балык тота алганыңы белми идем. Юк, Тор, мин сине үзем белән ияртмим: син барыбер бернәрсә дә тотмыячаксың һәм миңа комачаулыячаксың.
— Курыкма, Гимир, — ди яшен алласы. — Дөрестән дә, минем кармак салганым юк, әмма ничек икәнен беләм. Көймәдә дә йөзә алырмын.
— Төньяк диңгездә салкын, ә мин көн дә төн дә балык тотам. Син туңачаксың һәм яр буена чыгарга сорыячаксың, — ди Гримтурсен.
— Минем Эливагар ташкыннарын кичеп чыкканым бар, андагы су синең диңгезеңнән салкынрак, барыбер туңмадым, — ди яшен алласы. — Күрәсең, Гимир, сиңа мине үзең белән алырга туры киләчәк.
Баһадир кашларын җыера: ул бәйләнчек кунактан ничек котылырга белми.
— Ярый, — ди ул ниһаять. — Барасың килсә, бар, ләкин минем артык балык тоту кирәк-яраклары юк.
— Мин үзем белән алдым, — ди Тор, Гимирга зур ыргак һәм агач калынлыгында аркан күрсәтеп. Албасты кычкырып көлеп җибәрә.
— Мондый ыргак белән бау бер өер китларны чыдата, — ди ул көлүдән чыккан күз яшьләрен сөртеп. Кемне тотарга җыенасың соң син?
— Ул минем эш, — ди Ас, баһадир белән бәхәсләшүдән туеп. — Әйт әле, җим бармы синдә?
— Бар, ләкин үзем өчен, — ди Гимир, кашларын җыерып. — Ә синең өчен җим табу минем эшем түгел, үзең тап.
— Яхшы, мин аны синнән башка да таба алам! — усал итеп әйтә яшен алласы һәм тау куышыннан чыгып китә.
Аның кырында, калкулыкта, Гимирның албасты сыерлары көтүдә йөри иде. Алар арасында бер үгез була, аның сырты наратлар өстеннән калкып тора. Озак уйлап тормыйча, Тор аның башын өзеп, шуның белән тау куышына кайта.
— Менә минем кармак өчен җим, — ди ул.