— Исемең ничек синең, куркусыз егет, монда вакытыннан алда ничек килдең? — дип сорый Хель явыз итеп. — Әллә моннан кире кайтып булмаганны белмисеңме?
— Мин Гермод, Одинның кече улы һәм Бальдрның энесе, — дип җавап бирә егет, куркуын яшереп. — Аслар мине сиңа яз алласын җибәрүен сорарга, дип җибәрделәр. Алар аның өчен теләсә нинди йолым бирергә әзер.
Хель көлеп җибәрә, әмма Гермод тагын да ныграк курка башлый.
— Миндә алтын Асгардка караганда күбрәк, — ди ул, — ә тагын нинди йолым тәкъдим итә алалар миңа Аслар? Юк, егет, миңа берни дә кирәкми. Мин, аллалар уйлаган кебек, андый усал түгел. Дөньяны йөреп чыксыннар. Әгәр бөтен нәрсә Бальдр буйлап елаганын күрсәләр, әгәр чыннан да аны бөтенесе ярата икән, шунда бу хәбәр белән минем янга кил, һәм мин сиңа абыеңны бирермен. Әлегә ул монда калачак. Өеңә кайт — син моннан беренче китүче.
— Тукта, Гермод, — ди Бальдр, егетнең китәргә җыенганын күреп. — Миңа Один биргән Драупнир йөзеген ал. Әтигә кире бир. Ул син мине күргәнгә исбат булачак.
– Ә миннән Фриггка бу яулыкны бир, — ди Нана, башыннан салып һәм Гермодка биреп. — Сау бул, бәлки без тиз генә күрешмәбез әле.
– Һәм Асларга Бальдрның үлемендә мин гаепле түгел икәнемне әйт, — ди Ход. — Озакламый үтерүче дөресен әйтәчәк.
Гермодтан Хель шарты турында белгәч, аллалар дөньяны йөреп чыгу өчен төрле якларга таралалар. Һәм ераграк барган саен, алар ныграк сөенә, чөнки аларга очраган барлык тере һәм тере булмаган әйбер Бальдр буенча елый. Гномнар һәм эльфлар, кешеләр һәм албастылар, урманда җәнлекләр һәм күктә кошлар елый. Хәтта судагы балыклар да елый. Чәчәкләр елый, хуш исле чыкларын җиргә төшереп, агачлар елый, ботакларыннан сумала яки су тамчылары төшеп, металлар һәм ташлар елый, дымлы томан белән капланып, салкын һәм юеш җир елый, яз алласының җылы сулышы булмагач.
Бер Локи гына еламый. Асларны алдап һәм Бальдрны ничек кенә мәңгегә Хельда калдырырга микән, дип уйлый. Канәгать Аслар Асгардка кайтканда, алар Йотунхеймның бер тау куышында албасты хатын күрәләр. Ул аларны көләч йөз белән каршы ала.
— Ничек, син Бальдр өчен еламыйсыңмени? — дип шаккатып сорыйлар Аслар.
— Нигә еларга? — дип көлеп җибәрә албасты хатын. Минем исемем Токк. Беләсез, яхшылык өчен яманлык белән түлиләр. Бальдр Хельда калсын. Ул миңа кирәк түгел.
Яшен алласы аннары Токкны үтерергә дип аны озак эзли, әмма тапмый. Бу албасты хатынның Локи булганы башына килми.
Менә ни өчен Бальдр һаман Хельда яши.
Торның аллалар сый мәҗлесенә казан табуы
Один — дөнья белән, Нйодр — җилләр белән, ә Тор давыллы болытлар белән хакимлек иткән кебек, куәтле алла Эгир һәм аның хатыны алиһә Ран диңгез киңлекләре һәм тирәнлекләре белән идарә итәләр. Алар Аслар нәселеннән түгел һәм Асгардта яшәми, ләкин шулай ук дөнья диңгезен мәңгелек боз белән капларга теләүче Гримтурсеннарга каршы туктаусыз көрәшәләр. Һәм бу сугышта аларга яшен алласы еш булыша.
Мидгардтан көньякка бер утрауда Эгирның бик матур сарае бар. Аның астында — мәгарә, анда батып үлгән кешеләрнең мәетләре ята. Аларны анда, көн саен диңгезгә үзенең зур ятьмәсен ыргытып, алиһә Ран җыя.
Эгир яз алласын ярата иде, аның килүе боз албастыларын төньякка чигенергә мәҗбүр итә торган була. Бальдр үлеменнән соң бер ел үткәч, Эгир аңа карата бай сый мәҗлесе үткәрә. Анда ул Асларны гына түгел, якты эльфларны да чакыра.
Кунаклар шундый күп җыела, диңгез алласының сырасы җитми, ә ашарга әле җитәрлек була. Моны күреп, Тюр Тор колагына пышылдый:
— Без Эгирга булышырга тиеш һәм безгә зуррак казан табарга кирәк. Аның минем абзый Гимирда барлыгын беләм. Аның тирәнлеге бер чакрым, әмма Гимирдан аны сорау авыр булачак.
— Ярый, киттек! — дип җавап бирә Тор. — Менә күрерсең, иртәгә иртән казан монда булыр.
Беркемгә берни әйтмичә, аллалар Эгир сараеннан тыныч кына чыгып, Тор арбасына утыралар һәм бер сәгатьтән соң төньякка, Гимир мәгарәсе янына барып та җитәләр. Албасты бу вакытта балык тота торган була, һәм Асларны әнисе каршы ала. Ул Тюрның әбисе була.
— Юкка килдең син монда тагын, Тор, — ди ул, асны күреп. — Минем улым һаман синең белән ничек Мидгард еланын тотканын оныта алмый һәм синнән үч алырга тели.
— Без, әби, Гимирдан аның казанын сорарга килдек, — ди Тюр, — Эгир мәҗлесендә сыра ясарга.
— Бирмәс ул аны сезгә, — ди теге, башын селкеп. — Беләсез бит, Гимир белән Эгир — явыз дошманнар. Ярый, мин аны ризалаштырып карармын, ә сез, ул кергәч, аның күзенә күренми торыгыз.