Кичкә таба урамда авыр адым тавышлары ишетелә башлый, һәм мәгарәгә Гимир килеп керә. Мыегыннан һәм сакалыннан аның зур боз сөңгеләре асылынып тора, һәм шуңа ул тагын да куркынычрак күренә. Таш колонналар артына качкан Тор белән Тюрны күрмичә калып, албасты эскәмиягә утыра һәм әнисенә ашарга әзерләргә куша.
— Бездә бүген сөенеч, Гимир, — ди ул, — безгә кунакка оныгым килде, батыр Тюр, аның белән Тор. Әнә алар колонна артында тора.
— Ничек, Тор тагын монда мени? — дип акыра Гримтурсен һәм аларга таба шундый рәхимсез карый, хәтта аларны каплап торган колонна Гимир карашыннан кисәкләргә таркала. — Тагын Мидгард еланын тотарга барырга тели мәллә ул?
— Юк, Гимир, — дип җавап бирә Тор. — Без синнән Эгир сый мәҗлесе өчен казан сорарга дип килдек.
Гримтурсен күзләрендә ялкын кабынып китә, әмма ул Тор аңа сукканын исенә төшереп, болай ди:
— Ярый, мин сезгә казанны бирермен, әгәр минем өч шартымны үтәсәгез: бер утыруда миннән күбрәк ашагыз, минем хрусталь кубокны ватыгыз һәм мәгарәдән казанны үз җилкәләрегездә алып чыгыгыз.
— Беренче шарт миңа иң яраклысы, — ди Тор. — Күптән тамагым ачты. Нәрсә ашарга бар синдә?
Гимир әмере белән анасы тулаем кыздырылган өч үгез алып килә.
— Аша, Тор, — ди албасты, бер үгезне кабып.
Ул Ас аның артыннан җитешә алмас, дип уйлый иде һәм итне ашыкмыйча гына чәйни иде. Ләкин ачыккан алла Гримтурсенның бер үгезне ашавын көтеп тормый, ә Тюрга бер кисәк тә калдырмыйча, үзе калган ике үгезне ашап бетерә.
— Хәзер Тюрны ашатырга кирәк, Гимир, — ди ул, — тагын итең юкмы?
— Син болай да әни пешергән бөтен әйберне ашап бетердең, — ди албасты. — Беренче шарт үтәлде, хәзер минем кубокны ватып кара.
“Моны үтәү кыен булмас” — дип уйлый яшен алласы, Гимир кулыннан юка хрусталь кубокны алып. Һәм аны бөтен көченә таш стенага бәрә. Аның сугуыннан стенадан гранит кисәкләре оча, ләкин кубок ватылмый, ә зыян-зарарсыз Тор каршына төшә.
Албасты канәгать итеп елмая.
— Мин аны сиңа тагын ике тапкыр ыргытырга рөхсәт итәм, — ди ул. — Ул шунда да ватылмаса, сез Эгирга казансыз кайтачаксыз.
Тор бу юлы кубокны кыя ташка ыргыта. Кыя таш, кызыл балчыктан булган шикелле, таралып төшә. Ә хрустальга берни дә булмый.
— Бу кубокны Гимирга гномнар ясады, — пышылдый Торның колагына Тюрның әбисе. — Кубокны аның башына ат. Аның маңгаеннан ныграк нәрсә юк дөньяда.
Тор ул әйткәнчә эшли, һәм, Гримтурсен башына тиюгә, гномнарның тылсымлы әйбере челпәрәмә килә.
— Миңа аны атарга син үзең уйлап тапмадың, — ди Гимир торып. Сиңа соңгы шартны үтәргә калды: җилкәңдә минем казанны алып чыгу. Көтеп тор мине, хәзер киләм.
Һәм Гримтурсен мәгарәдән чыгып китә.
— Ул ярдәмгә безнең күршеләрне, боз албастыларын чакырырга китте, — ди Асларга албасты карчык. — Казанны тизрәк алыгыз да юлга чыгыгыз.
Тюр казанның кырыннан тотып ала, ләкин урыныннан кузгата алмый.
— Без моны алып китә алмыйбыз, Тор, ул чамадан тыш авыр, — ди ул.
— Алга таба бар, — дип җавап бирә куәтле Ас, — ә мин Гимирның соңгы шартын үтим.
Бу сүзләр белән ул җилкәләренә албасты казанын җилкәләренә куеп, мәгарәдән чыгып йөгерә һәм аны арбасына куя.
— Киттек тизрәк, — ди ул, — юкса соң булачак!
Гимир беркайда да күренми. Аллалар мәгарәдән йөз адымга да китеп өлгерми, уңнан һәм сулдан ташлар һәм күсәкләр белән коралланган күпсанлы боз албастылары күренә башлый.
Тангиост һәм Тангризнир тиз чаба алмый: Гимир казаны алар өчен дә бик авыр була, һәм Гримтурсеннар аларны куып җитә башлый. Шунда Тор шуларның берсенә үзенең чүкечен ыргыта, һәм албасты, берничә кисәккә таркалып, карга егыла. Мйольнир һавада икенче тапкыр ялтырый — һәм икенче баһадир да беренчесе янына егыла.
Яшен алласының берьюлы моның хәтле дошманнар белән сугышканы юк иде әле, албастыларның да мондый батырчылык күрсәткәннәре булмады. Алар аткан ташлар яңгырдай арба тирәли төшәләр иде, ә кайберләре казанга килеп бәреләләр иде. Әмма Тор да, ару-талуны белмичә, Мйольнирны ыргытып, албастыларны кырып бара иде.
Бу көрәштә аларның күпмесе һәлак булганын беркем белми, ләкин Тангиост белән Тангризнир арбаны болытларга алып менә алгач, Аслар диңгез аша көньякка таба китә, ә Нифльхеймның карлы басулары зур боз кисәкләре белән капланган була. Бу кисәкләргә ватылган албасты мәетләре хәзер дә шунда ята, һәм төньяктан ераграк барырга батырчылык иткән һәрбер кеше аларны үз күзләре белән күрә ала.