— Jes, ŝipestro. — Panten krakĝemis, viŝinte la lipharojn per zorgeme faldita pura naztuketo. — Mi ĉion komprenis. Vi kortuŝis min. Mi iru malsupren kaj petu pardonon de Nicks, kiun mi hieraŭ mallaŭdis pro la dronigita sitelo. Kaj mi donu al li tabakon — la sian li forkartludis.
Antaŭ ol Gray, iom mirigita per tia rapida praktika rezulto de siaj vortoj, sukcesis ion diri, Panten jam ektondris malsupren laŭ la ŝtuparo kaj ie malproksime suspiris. Gray retrorigardis supren; super li estis sensone svingiĝantaj la skarlataj veloj; la suno en iliaj orloj brilis per purpura fumo. «Sekreto» iris en la maron, malproksimiĝante disde la bordo. Estis neniaj duboj en la sonora animo de Gray — nek obtuzaj frapoj de maltrankvilo, nek bruo de bagatelaj zorgoj; trankvile, kiel velo, impetis li al la admirinda celo, plena de tiuj pensoj, kiuj antaŭas vortojn.
Antaŭ la tagmezo sur la horizonto aperis fumeto de milita krozŝipo, la krozŝipo ŝanĝis la kurson kaj el duonmejla distanco levis signalon — «ekdrivu!»
— Knaboj, — diris Gray al la matrosoj, — ili nin ne pripafos, ne timu; ili simple ne kredas al propraj okuloj.
Li ordonis ekdrivi. Panten, kriante kiel ĉe incendio, elirigis «Sekreton» el la vento; la ŝipo haltis, kiam de la krozŝipo ekkuris vapora kutro kun matrosoj kaj leŭtenanto en blankaj gantoj; la leŭtenanto, surpaŝinte la ferdekon de la ŝipo, mirigite ĉirkaŭrigardis kaj sekvis kun Gray en la kajuton, el kie post horo li ekiris, strange svinginte la manon kaj ridetante, kvazaŭ promociita, reen al la blua krozŝipo. Verŝajne, ĉi-foje Gray havis pli da sukceso, ol kun la simplanima Panten, ĉar la krozŝipo, post paŭzo, batis la horizonton per potenca saluta salvo, kies rapida fumo, trabatinte la aeron per grandegaj brilantaj pilkoj, disbloviĝis floke super la kvieta akvo. Dum la tuta tago sur la krozŝipo regis ia duonfesta konsterniĝo; la humoro estis nelabora, konfuza — sub signo de la amo, pri kiu oni parolis ĉie — de la salono ĝis la maŝina holdo, kaj vaĉanto de la mina fako demandis preterirantan matroson: «Tom, kiel vi edziĝis?» — «Mi kaptis ŝin je la jupo, kiam ŝi intencis fuĝi de mi tra fenestro», — diris Tom kaj fiere buklis la lipharojn.
Dum ioma tempo «Sekreto» iris en malplena maro, sen bordoj; en la tagmezo malfermiĝis la malproksima bordo. Preninte la lornon, Gray ekrigardis al Kaperno. Se ne malhelpus vico da tegmentoj, li distingus en fenestro de unu domo Assol-on, sidantan ĉe iu libro. Ŝi legis; laŭ la paĝo rampis verda skarabeto, haltante kaj leviĝante sur la antaŭaj piedoj kun aspekto sendependa kaj hejma. Jam dufoje ĝi estis sen kompato forblovita sur la fenestrobreton, de kie ĝi reaperadis fideme kaj senĝene, kvazaŭ volis ion diri. Ĉi-foje ĝi preskaŭ sukcesis atingi la manon de la junulino, tenantan la angulon de la paĝo; ĉi tie ĝi bremsiĝis sur vorto «rigardu», kun dubo haltis, atendante novan skualon, kaj vere, apenaŭ evitis akcidenton, ĉar Assol jam ekkriis: «Ree la skarabeto… stultulo!..» — kaj intencis definitive forblovi la gaston en la herbon, sed subite hazarda transiro de la rigardo disde unu tegmento al la alia malkovris al ŝi sur la blua mara fendo de la strata spaco blankan ŝipon kun skarlataj veloj.
Ŝi tremeris, forŝanceliĝis, rigidiĝis; poste abrupte salte ekstaris kun kapturne falanta koro, ekflaminte per nereteneblaj larmoj de inspira afekcio. «Sekreto» tiutempe estis ĉirkaŭiranta negrandan kabon, tenante sin angule al la bordo per la maldekstra flanko; nelaŭta muziko estis verŝiĝanta en la blua vastaĵo de sur la blanka ferdeko sub la fajro de la skarlata silko; la muziko de ritmaj triloj, esprimitaj ne tute sukcese per konataj al ĉiuj vortoj:
«Plenigu, plenigu pokalojn — kaj drinku, amikoj, je am'…» — En ĝia simpleco, jubilante, estis disvolviĝanta kaj murmureganta emocio.
Ne memorante, kiel ŝi forlasis la hejmon, Assol jam kuris al la maro, subkaptita de nevenkebla blovo de la evento; ĉe la unua angulo ŝi haltis preskaŭ senforte; ŝiaj kruroj estis fleksiĝantaj, la spirado estis rompiĝanta kaj estingiĝanta, la konscio tenis sin sur hareto. Estante ekster si pro timo perdi la volon, ŝi stamfis kaj rekonsciiĝis. De tempo al tempo jen tegmento, jen barilo ŝirmadis disde ŝi la skarlatajn velojn; tiam, timante, ke ili malaperos, kiel simpla fantomo, ŝi hastadis preteri la turmentan obstaklon kaj, ree ekvidinte la ŝipon, haltadis por faciligite suspiri.
Tiutempe en Kaperno okazis tia konsterniĝo, tia ekscitiĝo, tia komuna afekcio, kiu ne cedus al efiko de famaj tertremoj. Ankoraŭ neniam granda ŝipo aliradis al tiu ĉi bordo; la ŝipo havis ĝuste tiujn velojn, kies nomo sonis kiel moko; nun ili klare kaj nerefuteble flamis kun senkulpeco de fakto, refutanta ĉiujn leĝojn de la ekzistado kaj de la komuna saĝo. Viroj, virinoj, infanoj haste kuris al la bordo en tumulto; la loĝantoj interkriadis el korto al korto, kunpuŝiĝante unu kun la alia, kriegadis kaj faladis; baldaŭ ĉe la akvo kreiĝis homamaso, kaj en tiun homamason impete enkuris Assol. Dum ŝi ne ĉeestis, ŝia nomo transflugadis inter la homoj kun nervoza kaj malserena maltrankvilo, kun kolera timo. Pli multe parolis viroj; sufoke, per serpenta siblo singultadis stuporiĝintaj virinoj, sed se iu el ili komencadis mueli — la veneno eniradis en la kapon. Tuj kiam aperis Assol, ĉiuj eksilentis, ĉiuj kun timo deiris de ŝi, kaj ŝi restis sola sur malpleno de la varmega sablo, konsternita, hontanta, feliĉa, kun la vizaĝo ne malpli skarlata, ol ŝia miraklo, senforte etendinte la manojn al la alta ŝipo.
De ĝi deiris boato, plena de sunbrunaj remistoj; inter ili staris tiu, kiun, kiel ŝajnis al ŝi nun, ŝi konis, malklare memoris ekde la infaneco. Li rigardis al ŝi kun varmiganta kaj urĝanta rideto. Sed miloj da lastaj ridindaj timoj kaptis Assol-on; morte timante ĉion — eraron, miskomprenojn, misteran kaj malican embarason — ŝi enkuris ĝis la zono en la varman svingiĝon de ondoj, kriante:
— Mi estas ĉi tie, ĉi tie! Tio estas mi!
Tiam Zimmer svingis la arĉon — kaj la sama melodio frapis la nervojn de la homamaso, sed ĉi-foje per plena, jubilanta ĥoro. Pro la emocio, pro moviĝo de nuboj kaj ondoj, pro brilo de la akvo kaj de la foro la junulino preskaŭ ne povis jam distingi, kio moviĝas: ĉu ŝi, ĉu la ŝipo aŭ la boato — ĉio estis moviĝanta, turniĝanta kaj ondiĝanta.
Sed remilo akre plaŭdis apud ŝi; ŝi levis la kapon. Gray kliniĝis, ŝiaj manoj kaptis lian zonon. Assol premfermis la okulojn; poste, rapide malferminte ilin, kuraĝe ridetis al lia lumanta vizaĝo kaj, anhelante, diris: — Ĝuste tia.
— Kaj vi same, infano mia! — elprenante el la akvo la malsekan trezoron, diris Gray. — Jen, mi venis. Ĉu vi rekonis min?
Ŝi kapjesis, tenante sin je lia zono, kun nova animo kaj treme premfermitaj okuloj. La feliĉo sidis en ŝi kiel lanuga katido. Kiam Assol decidiĝis malfermi la okulojn, balancado de la boato, brilo de ondoj, la alproksimiĝanta, kun potenca turniĝo, flanko de «Sekreto», — ĉio estis sonĝo, kie lumo kaj akvo turne balanciĝis, kiel ludo de sunaj makuloj sur radie strianta muro. Ne memorante — kiel, ŝi leviĝis laŭ la ŝtuparo en la fortaj manoj de Gray. La ferdeko, kovrita kaj ĉirkaŭpendigita per tapiŝoj, en skarlataj ondoj de la veloj, estis kiel ĉiela ĝardeno. Kaj baldaŭ Assol ekvidis, ke ŝi staras en kajuto — en la ĉambro, pli bona ol kiu jam ne povas ekzisti.