Цэлую гадзіну звінелі мячы і шчыты. Змагаліся і на беразе, траплялі і ў ваду, нападалі, ухіляліся ад удараў, калолі і секлі мячамі колькі моцы ставала. Нарэшце зусім выбіліся з сілы і вымушаны былі перапыніць паядынак, каб крыху адпачыць пасля такой страшнай бойкі.
— Каб мяне чорт узяў, прыяцель! — усклікнуў Робін Гуд. — Ты ж той самы ўдалец, якога я шукаю і хачу ўзяць сабе ў таварышы. Зрабі мне, прашу, адну ласку.
— Якую?
— Анічога такога. He нападай на мяне, пакуль я не пратрублю тры разы ў ражок.
— Трубі колькі хочаш. Мяне твой ражок мала хвалюе.
Робін Гуд усміхнуўся. Зараз манах убачыць такое, што расхвалюе яго не на жарт. Ён паднёс да рота ражок і моцна пратрубіў тры разы. Яшчэ не сціхла рэха, як з лесу выбеглі паўсотні чалавек з нацэленымі лукамі ў руках.
— Што гэта за людзі?! — закрычаў манах. — Чаму яны так спяшаюцца сюды?
— Гэта мае стралкі, манах. Яны спяшаюцца мне на падмогу.
— Тваю просьбу я выканаў,— сказаў манах. — Цяпер зрабі і мне ласку — не нападай, пакуль я не свісну тры разы.
— Згодны, — адказаў Робін Гуд. — Я быў бы апошні нягоднік, калі б адмовіў табе. Твой свіст мяне мала хвалюе.
Як толькі манах свіснуў тры разы, паўсотні вялізных таўстамордых сабак з шалёным брэхам выскачылі аднекуль і памчаліся па даліне да рэчкі. Два сабакі наляцелі на Робін Гуда, адзін ззаду, другі спераду, і сарвалі з яго плячэй камзол.
Убачыўшы свайго атамана ў бядзе, яго людзі пачалі страляць у сабак. I тут адбыўся сапраўдны цуд. Сабакі спрытна хапалі стрэлы зубамі, і ніводзін з іх не быў паранены або забіты.
Маленькі Джон, які яшчэ не дакранаўся да свайго калчана, закрычаў грамавым голасам:
— Прагані сабак, манашак, і не марудзь!
— Хто ты такі, каб мне загадваць? — загрымеў у адказ манах.
— Я Маленькі Джон, стралок Робін Гуда! Яшчэ раз кажу: прагані сабак, a то ім не паздаровіцца.
Манах толькі пагардліва ўсміхнуўся, і тады Маленькі Джон пачаў пускаць стрэлы адну за адной. Яны так шпарка ляцелі, што сабакі не паспявалі хапаць іх, і неўзабаве некалькі сабак ужо ляжалі мёртвыя на траве.
— He страляй, добры маладзец! — крыкнуў яму манах, баючыся, што гэты спрытны стралок пераб’е ўсіх яго сабак. — He страляй, і давайце памірымся. Я не ведаў, што гэта Робін Гуд, а вы яго людзі.
Ён прагнаў сабак, і ўсё скончылася мірам.
— Як цябе завуць, адважны манах? — спытаў Робін Гуд. — Такія людзі, як ты, мне падабаюцца.
— Я манах Тук і ўжо сем гадоў ахоўваю Крынічную даліну і праганяю адсюль усіх, хто асмельваецца паявіцца тут без майго дазволу.
— Пойдзем з намі ў слаўны Шэрвудскі лес, — прапанаваў яму Робін Гуд. — Нам патрэбны свяшчэннік, бо мы не хочам жыць у лесе, як варвары. Нас абвясцілі па-за законам, мы не можам хадзіць у горад у царкву. I калі ты згодзішся жыць з намі, мы пабудуем табе капліцу, і ты зможаш спраўляць абрады.
— Добра, я пайду з вамі,— адказаў манах Тук. — Душа мая імкнецца да вашага слаўнага брацтва, і я буду вашым свяшчэннікам і спавядальнікам. Вазьму з сабой сабак, мы будзем хадзіць з імі на паляванне і загонім не аднаго аленя.
Вось якім чынам у атрадзе Робін Гуда паявіўся славуты брат Тук, які потым стаў адным з герояў шматлікіх народных песень і балад.
Раздзел шосты
Робін Гуд і журботны рыцар
Аднойчы апоўдні, праз некалькі тыдняў пасля таго, як да ляснога брацтва далучыўся манах Тук, Робін Гуд стаяў, прыхіліўшыся да дрэва, у глыбокім роздуме.
— Атаман, — сказаў яму Маленькі Джон, — чым стаяць тут у адзіноце, ты б лепш паназіраў, як гатуецца абед. А абед будзе багаты, нават кароль палічыў бы за гонар пачаставацца ім. Адзін наш чалавек прынёс свежай аленіны, другі некалькі птушак, ёсць у нас і яшчэ сёе-тое — кожны знойдзе сабе што-небудзь да смаку.
— Ты праўду гаворыш, Маленькі Джон, — сказаў Робін Гуд, — але мне нешта не хочацца абедаць без гасцей. Вось вазьмі і прывядзі якога-небудзь барона, біскупа ці нарманскага рыцара. Ён папалуднуе са мной і заплаціць па рахунку.
— Гэта ўжо абавязкова, — засмяяўся Маленькі Джон. — I якім бы цяжкім ні быў у яго кашалёк, калі прыйдзе, ён не будзе адцягваць яму кішэню, калі пойдзе.