— Чырвоная світка! Чырвоная світка! — зароў натоўп.
— Чалавек у чырвоным — кароль стралкоў!
— Чырвоны стралок пераможца!
— Прыз — чырвонаму стралку!
Шэрыф уручыў стралку ў чырвоным каштоўны прыз і сказаў яму:
— Далучайся, добры маладзец, да майго атрада стражнікаў лесу. Я з радасцю вазьму да сябе на службу такога цудоўнага стралка.
Але Робін Гуд адмоўна пакруціў галавой і сказаў, што павінен вярнуцца да свайго гаспадара. Шэрыф падумаў, што ён прыгонны селянін нейкага феадала, які дазволіў яму пайсці ў горад на спаборніцтва, і больш не ўпрошваў яго.
З Нотынгема разбойнікі зноў пайшлі па два, па тры і без прыгод вярнуліся ў Шэрвудскі лес. Сабраўшыся ўсе разам, яны весела смяяліся і жартавалі, прыгадваючы свой смелы паход у горад і тое, што там было. Усе з захапленнем разглядалі сярэбраную стралу з залатым наканечнікам. Адзін толькі Робін Гуд хадзіў як у ваду апушчаны.
— Што з табой, атаман, чаму ты такі сумны? — спытаў яго Маленькі Джон. — Ты ж павінен весяліцца — такі прыз заваяваў! Да таго ж яшчэ і вакол пальца абвёў самога шэрыфа!
— Вось у гэтым і ўся справа, — адказаў Робін Гуд. — Мне не дае спакою думка, што ён не ведае, каму дасталася яго страла.
— Дык гэта ж вельмі лёгка паправіць! — усклікнуў Маленькі Джон. — Напішы яму пісямко, а я перадам.
— Ты пойдзеш у горад? He. Я не дазволю табе зноў рызыкаваць галавой.
— Навошта ісці ў горад? У мяне ёсць лепшы план, — сказаў Маленькі Джон і заліўся вясёлым смехам.
Робін Гуду спадабаўся план Маленькага Джона. He трацячы часу, ён напісаў пісьмо шэрыфу, і Маленькі Джон як быў у сіняй куртцы, так і пайшоў зноў у горад.
Шэрыф жыў у вялікім асабняку адразу за гарадской сцяной. Адно акно абедзеннай залы не было яшчэ закрыта нанач аканіцай. Маленькі Джон начапіў пасланне Робін Гуда на наканечнік стралы і пусціў яе. Страла ўляцела праз акно ў залу. А Маленькага Джона і след прастыў.
Шэрыф якраз сеў за стол, каб павячэраць з прыяцелямі і адпачыць пасля дзённых турбот. У той момант, як ён паднёс да рота вялізны рог, да краёў поўны элю, у паветры прагула страла і ўваткнулася ў стальніцу перад самым яго носам.
— Што такое? — ускрыкнуў шэрыф. — Страла! Што гэта значыць?
— Пад наканечнікам паперка! — закрычаў слуга. — Мабыць, пісьмо!
— Знімі яе са стралы і падай мне, — загадаў шэрыф.
Слуга выканаў загад і падаў паперку гаспадару. Шэрыф узяў яе і разгарнуў, усё яшчэ трымаючы ў другой руцэ рог з элем. Усім, хто сядзеў за сталом, не цярпелася хутчэй даведацца, што там у пісьме. I раптам усе ажно здрыгануліся. Шэрыф закрычаў і шпурнуў на стол рог з такой сілай, што той раскалоўся напалам і эль ракой пацёк па стале.
— Што, дрэнныя весткі? — пачалі распытваць шэрыфа госці.
— Дрэнныя! — зароў шэрыф, калоцячыся ад шаленства. Горшыя не бываюць! Гэты хітры нягоднік, гэты ліхадзей стаяў сёння амаль побач са мною, але выслізнуў з маіх рук! Хто, вы думаеце, быў той стралок у чырвонай світцы? Гэта ж быў сам Робін Гуд!
Усе, хто быў у абедзеннай зале, здзіўлена вытрашчыліся на шэрыфа. Дык гэта тое пудзіла гарохавае ў чырвонай світцы і ёсць Робін Гуд! А што, відаць, гэта і праўда быў ён, бо вельмі добра страляў.
— Далібог, дарагі шэрыф, мы павінны былі здагадацца, — сказаў адзін з гасцей. — Такога майстэрства я ў жыцці не бачыў. Як ён страляў! Толькі Робін Гуд мог сагнуць такі магутны лук.
Але шэрыф нічога не чуў і не бачыў. Ён проста звар’яцеў ад шаленства. Як гаворыцца ў старадаўняй баладзе,
— Больш ніякіх хітрыкаў прыдумляць не буду! — на ўсё горла крычаў шэрыф. — Я схаплю гэтага нягодніка сілай! Ніводнага дня больш не пацярплю! Заўтра ж пайду з войскам на гэтага шэльму. Клянуся, спачатку я выб’ю пыл з чырвонай світкі, не знімаючы з яго, а тады павешу злодзея на самай высокай шыбеніцы, якую калі-небудзь ставілі ў нашым слаўным горадзе Нотынгеме!
Раздзел дзевяты
Шэрыф i Гай Гізбарн ідуць на Робін Гуда
На другі дзень нотынгемскі шэрыф сабраў вялікі атрад салдат і лучнікаў, каб ісці ў паход на разбойнікаў. Але перш чым выступіць у Шэрвудскі лес, ён абвясціў, што за галаву Робін Гуда вызначаецца вялікая ўзнагарода — трыста фунтаў золатам.