Артур-а-Бленд спадзяваўся атрымаць чарговую лёгкую перамогу, бо звычайна ніхто ў паядынку на дубінах не мог пратрымацца супраць яго больш за пяць хвілін. Але неўзабаве ён зразумеў, што гэты ахоўнік лесу — самы ўпарты праціўнік з усіх, з кім яму калі-небудзь даводзілася скрыжоўваць дубіну.
Робін Гуд таксама пераканаўся, што чалавек у скураным адзенні — спрытны праціўнік. Робін ужываў супраць яго ўсялякія хітрыя прыёмы — усе, якія толькі ведаў, але баец гэты ведаў такія, што яго дубіна яшчэ не раз і не два даставала Робін Гуда, а сам ён ні разу не дакрануўся сваім кіем да скураной курткі, хоць і прыкладаў увесь свой спрыт і сілу, імкнучыся да перамогі.
Нарэшце гэтыя вартыя адзін аднаго ваякі разышліся, страшэнна стомленыя, абаперліся на свае дубіны і прагна хапалі ротам паветра. Пот ручаямі цёк па іх тварах.
— Кінем дубіны, добры маладзец, — сказаў Робін Гуд. — Давай памірымся, a то пакалечым адзін аднаго дарэмна. Я дазваляю табе свабодна гуляць па Шэрвудскім лесе.
— Вялікі дзякуй, — засмяяўся Артур-а-Бленд, — але сваёй свабодай я абавязаны не табе, а вось гэтай дубіне.
— Чым ты займаешся, адкуль ты? — весела спытаў Робін Гуд. — Давай пазнаёмімся лепш.
— Гарбар з Нотынгема я, — Артур сказаў,— Дубільню там маю сваю.
Прыходзь да мяне, прадублю я табе Задарам шкуру тваю.
— Кідай свой чан, — сказаў яму Робін Гуд. — Ідзі лепш да мяне ў наш зялёны лес. Клянуся, я ніколі яшчэ не сустракаў больш спрытнага і храбрага чалавека, акрамя, вядома, Маленькага Джона.
— Маленькі Джон, ты сказаў? — усклікнуў Артур-а-Бленд. — Здаецца, я пачынаю разумець, хто гэтак зацята біўся са мной на дубінах. Як цябе завуць?
— Я — Робін Гуд, — пачуў ён адказ.
— Няхай заб’е мяне гром! — закрычаў гарбар. — Гэта ты, атаман разбойнікаў, што гуляюць па Шэрвудскім лесе? Душой я даўно ўжо з вамі, і вось табе мая рука. Мяне завуць Артур-а-Бленд. Я назаўсёды разам з вамі.
— Вітаю цябе, Артур-а-Бленд, і з радасцю прымаю да нас, — сказаў Робін Гуд, калі яны моцна паціснулі адзін аднаму рукі.— Ты вялікі майстар арудаваць дубінай не горш за Маленькага Джона.
Артур папрасіў:
— Ты хочаш стрэцца з Маленькім Джонам? — спытаў Робін Гуд. — Дык зараз убачыш яго, бо мой верны паплечнік ніколі не адыходзіцца далёка ад свайго ата мана.
Робін Гуд паднёс да рота ражок, і працяглыя высокія гукі прарэзалі паветра. Неўзабаве між дрэў замільгала вялікая постаць чалавека, які паспешліва бег да іх.
— Што здарылася, атаман? — закрычаў Маленькі Джон, спыніўшыся перад Робін Гудам. — Меч твой і лук валяюцца на зямлі, а ты стаіш, абапёршыся на дубіну. Насупраць цябе таксама стаіць нехта з дубінай. Відаць, табе добра папала. — Апошнія словы Маленькі Джон меў поўнае права сказаць, бо твар Робін Гуда ўвесь быў у запечанай крыві.
Робін Гуд засмяяўся і сказаў:
— Хвала яму за тое, што ён такі спрытны і дужы баец! — сказаў Маленькі Джон. — Але яму не ўдасца вырабіць добрую скуру з майго атамана, бо глядзець збоку я не буду. Калі ён такі майстар, няхай паспрабуе зрабіць гэта з маёй.
— He, не! — запярэчыў Робін Гуд. — Калатні ўжо было досыць. Да таго ж ганебная справа — бойка паміж сваякамі. Бо, калі я правільна зразумеў, гэты добры рамеснік кроўны твой родзіч. Завуць яго Артур-а-Бленд.
— Што?! Артур-а-Бленд, першая дубінка горада Нотынгема?! Гэта ж мой стрыечны брат! — усклікнуў Маленькі Джон.
— Ты не памыліўся, Маленькі Джон, гэта я, — сказаў гарбар, зрабіў крок наперад і адкінуў на плечы скураны капюшон.
— Сардэчна запрашаю, дарагі мой брат Артур, у наш Шэрвудскі лес! — радасна прамовіў Маленькі Джон, і сваякі моцна паціснулі адзін аднаму рукі. Артур сказаў:
— З сённяшняга дня гэты лес — мой дом. Разам з вамі буду я жыць і разам з вамі памру.