— Ды, мусіць, гэта не яна, а ён — той, каго людзі завуць Робін Гуд, — загаварыла раптам істота на белым кані.
— Робін Гуд?! — здзівіўся біскуп. — А ты ў такім разе хто?
— Хі-хі! Ха-ха! — залілася смехам істота ў зялёным і адкінула на плечы капюшон.
Біскуп убачыў стары высахлы твар, бяззубыя дзясны.
— Сам паглядзі, хто я, пане біскуп! — пісклява заверашчала старая. — Які ты мудры біскуп! Схапіў і павёз з сабой нейкую старую замест караля Шэрвудскага лесу Робін Гуда! — яна зноў захіхікала і запляскала ў далоні.
— Гора мне! Лепш не дажыў бы я да гэтага дня! — залямантаваў біскуп, бо зразумеў, што трапіў у пастку.
I тут на яго войска са свістам пасыпаліся стрэлы. Усе: і наёмнікі, і світа — пусціліся наўцёкі.
Біскуп імгненна павярнуў свайго каня і, шалёна прышпорваючы, памчаўся ў горад, але спаборнічаць у хуткасці і спрыце з разбойнікамі Робін Гуда яму было не пад сілу. Мач і Уіл Ст’ютлі, як зайцы, памчаліся за ім і схапілі яго каня за цуглі. Тут падаспеў і пераапрануты Робін Гуд, прывязаў сівога да дрэва і загадаў біскупу спешыцца.
— Што, ваша светласць, — засмяяўся ён, — вы зноў надумаліся наведаць нас у зялёных лясах? На жаль, сёння мы не можам запрасіць вас на абед, бо не маем часу прыгатаваць яго. Трэба было загадзя папярэдзіць.
— Але ў нас хопіць часу праверыць, што ў вас у торбе, — умяшаўся Маленькі Джон. Ён пакорпаўся ў торбе на біскупавым кані і дастаў адтуль грошы, якія царкоўнік вёз з сабой, каб расплаціцца з камандзірам наёмнікаў, калі яго салдаты схопяць атамана разбойнай шайкі.
— Пяцьдзесят сярэбраных пенсаў дай гэтай бабулі,— загадаў Робін Гуд свайму памочніку, — бо сёння яна выратавала мне жыццё.
Маленькі Джон адлічыў і перадаў старой удаве названую Робін Гудам суму грошай.
Біскуп са змрочным тварам назіраў, як разбойнікі распараджаюцца яго грашамі, і толькі тросся ад бяссілля. Ён вельмі ўзрадаваўся, калі пачуў словы Робін Гуда:
— А цяпер адпусціце яго.
— Пан біскуп, — са смехам сказаў Маленькі Джон, — вы панесяце кару за сённяшняе паляванне. Вы паедзеце ў Нотынгем з ганьбай, як бяздомны бадзяга, — тварам да конскага хваста.
Біскупа пасадзілі на каня, і пародзісты скакун прыпусціў лёгкім галопам па дарозе. I гэтак, седзячы задам наперад, ён з ганьбай вярнуўся ў горад без грошай і без палоннага.
Раздзел семнаццаты
Робін Гуд становіцца мясніком
Пасля таго як біскупа Герфардскага з ганьбай адпусцілі ў Нотынгем, лясную вольніцу ў Шэрвудскім лесе ніхто не трывожыў. Удзень людзі палявалі, вечарамі сядзелі вакол яркага вогнішча, рабілі лукі, апярэнне да стрэл, начамі спакойна спалі, захутаўшыся ў зялёныя плашчы. Вартавыя пільна ахоўвалі свой прытулак ад ворагаў.
Неяк ранкам Робін Гуд прачнуўся са шчымлівым болем у сэрцы. Гэтае зацішша гняло яго, яму хацелася дзейнасці і прыгод. Ён надумаў схадзіць у Нотынгем і паглядзець, што робіцца ў горадзе. Маленькаму Джону пра свой намер Робін Гуд нічога не сказаў, бо ведаў, што верны паплечнік пачне адгаворваць яго не соваць нос у самае гняздо ворагаў. Тайком ад усіх выбраўся з лагера і пайшоў у Нотынгем.
Каб яго не пазналі, Робін Гуд замест зялёнага плашча і курткі надзеў рудую даматканую світку. Цяпер яго можна было прыняць за вясковага гаспадара або дробнага гандляра.
За дзве ці тры мілі ад горада, на скрыжаванні дарог, Робін Гуд убачыў мясніка, які ішоў на рынак, везучы на кані кашы з ялавічынай.
— Добрай раніцы, шаноўны! — павітаўся Робін Гуд. — Адкуль вы ідзяце і куды?
— Іду я ў Нотынгем прадаваць ялавічыну, — адказаў гандляр. — Я — мяснік.
— Праўда? — усклікнуў Робін Гуд, якому прыйшла ў галаву добрая думка. — Трэба ж такому здарыцца! Я мару стаць мясніком! Можа, прадасце…
— Што прадаць? — не зразумеў мяснік.
— Кабылу, кашы і тое, што ў кашах, — адказаў Робін Гуд. — Ну, кажыце, колькі вам заплаціць?
— Я з вамі зараз і расплачуся, — сказаў Робін Гуд, выняў з кішэні кашалёк, адну за адной адлічыў на далонь мясніка манеты. Мяснік пайшоў дадому, а Робін Гуд пагнаў кабылу з таварам у Нотынгем.
«Цяпер, — разважаў Робін Гуд, — трэба ўвайсці ў горад з незалежным выглядам. Хто будзе прыглядацца да гандляра, які ідзе на рынак?»
Ён спакойна павёў кабылу праз вароты, і ніхто яго не спыніў. На рынку знайшоў прылавак, за якім звычайна гандляваў чалавек, у якога ён купіў тавар, і разлажыў на ім мяса. Неўзабаве на рынку сабралася шмат пакупнікоў, і мяснікі пачалі зазываць: